Pencereden dışarıya bakıyorum. Yağmur yağıyor. Soğuk bir sonbahar günü. Tam da sen gitmişken. Gittiğinden beri her şey soğuk ve renksiz sanki. Evin her köşesi seni hatırlatıyor. Mutfağa giriyorum, kahvaltıda ne yiyeceğimizi düşünmeden durakalıyorum. Senin en sevdiğin reçeli dolaptan çıkarıyorum, sonra geri koyuyorum. Yapamam sensiz.
Salona geçiyorum. Koltuğun bomboş. Battaniyeyi alıp sarılıyorum. Kokun hala üstünde. Gözlerim doluyor. Anılar aklıma hücum ediyor. Birlikte kahkaha attığımız anlar, kavgalarımız, barışmalarımız... Hepsi bir film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor.
Telefonuma uzanıyorum. Numarani çeviriyorum. Son anda kapatıyorum. Ne diyeceğim ki? Sesini duymak kalbimi daha da mı kıracak?
Yatağa uzanıyorum. Uyuyamıyorum. Düşünceler aklımda dönüp duruyor. Sen nerede, ne yapıyorsun? Beni düşünüyor musun? Geri dönecek misin?
Yorgunluktan uyuyakalıyorum. Rüyamda seni görüyorum. Birlikteyiz, mutluyuz. Uyandığımda gerçek daha da acı veriyor.
Acıyor yüregim sen yoksun diye. Her gün sensiz bir gün daha geçiyor. Ne zaman döneceksin? Ne zaman bitecek bu hasret?
Günler haftalara, haftalar aylara dönüşüyor. Sen hala dönmüyorsun. Ben alışmaya çalışıyorum. Acım azalıyor ama yok olmuyor. Yeni bir hayat kurmaya çalışıyorum. Yeni insanlarla tanışıyorum, yeni şeyler yapıyorum. Ama sen hep aklımdasın.
Ben de seni özledim," diyorum.
Oturuyoruz, konuşuyoruz. Her şey eskisi gibi. Sanki hiç ayrılmamışız gibi.
"Geri döneceğim," diyorsun. "Söz veriyorum."
Gülümsüyorum. "Seni bekliyor olacağım," diyorum.
Ve o gün, sensiz geçen her şeye değecekmiş gibi geliyor.
Hatırlıyor musun, ilk karşılaştığımız günü? Bir bahar günüydü, parkta oturmuş kitap okuyordum. Yanıma yaklaştın ve bana en sevdiğim yazarın kim olduğunu sordun. O günden beri her şey değişti. Birbirimizi tanıdık, sevdik, birlikte güldük, birlikte ağladık.
Ama sonra bir gün gittin. Nedenini anlamadım, bana bir açıklama bile yapmadın. Sadece gittin ve geride kocaman bir boşluk bıraktın.
Her gün seni düşünüyorum. Nerede olduğunu, ne yaptığını merak ediyorum. Acaba sen de beni düşünüyor musun? Acaba yüreğin de benimki gibi acıyor mu?
Yalnızım ben sensiz. Etrafımda insanlar olsa da, sanki dünyayı tek başıma yaşıyorum gibi hissediyorum. Her şey anlamsız geliyor, her şey boş.
Sensiz geçen her gün bir yıl gibi geliyor. Artık dayanacak gücüm kalmadı. Geri dön lütfen, sensiz olmuyor.
Pencereden dışarı bakmaya devam ediyorum. Kar taneleri hala cama usulca vuruyor. Etrafta sessizlik var, sadece içimdeki sesin uğultusu var. Acıyor yüreğim, sen yoksun diye.
Bu Hikaye de burada bitiyor
Salona geçiyorum. Koltuğun bomboş. Battaniyeyi alıp sarılıyorum. Kokun hala üstünde. Gözlerim doluyor. Anılar aklıma hücum ediyor. Birlikte kahkaha attığımız anlar, kavgalarımız, barışmalarımız... Hepsi bir film şeridi gibi gözümün önünden geçiyor.
Telefonuma uzanıyorum. Numarani çeviriyorum. Son anda kapatıyorum. Ne diyeceğim ki? Sesini duymak kalbimi daha da mı kıracak?
Yatağa uzanıyorum. Uyuyamıyorum. Düşünceler aklımda dönüp duruyor. Sen nerede, ne yapıyorsun? Beni düşünüyor musun? Geri dönecek misin?
Yorgunluktan uyuyakalıyorum. Rüyamda seni görüyorum. Birlikteyiz, mutluyuz. Uyandığımda gerçek daha da acı veriyor.
Acıyor yüregim sen yoksun diye. Her gün sensiz bir gün daha geçiyor. Ne zaman döneceksin? Ne zaman bitecek bu hasret?
Günler haftalara, haftalar aylara dönüşüyor. Sen hala dönmüyorsun. Ben alışmaya çalışıyorum. Acım azalıyor ama yok olmuyor. Yeni bir hayat kurmaya çalışıyorum. Yeni insanlarla tanışıyorum, yeni şeyler yapıyorum. Ama sen hep aklımdasın.
Bir gün, bir kafede otururken seni görüyorum. Karşı masadasın. Kalbim yerinden fırlayacak gibi atıyor. Gözlerimiz buluşuyor. Bir an için donup kalıyoruz. Sonra kalkıp yanıma geliyorsun.
"Seni özledim," diyorsun.Ben de seni özledim," diyorum.
Oturuyoruz, konuşuyoruz. Her şey eskisi gibi. Sanki hiç ayrılmamışız gibi.
"Geri döneceğim," diyorsun. "Söz veriyorum."
Gülümsüyorum. "Seni bekliyor olacağım," diyorum.
Ve o gün, sensiz geçen her şeye değecekmiş gibi geliyor.
Acıyor Yüreğim Sen Yoksun Diye
Pencereden dışarı bakıyorum, soğuk bir kış günü. Kar taneleri cama usulca vuruyor. Etrafta sessizlik var, sadece içimdeki sesin uğultusu var. Acıyor yüreğim, sen yoksun diye.Hatırlıyor musun, ilk karşılaştığımız günü? Bir bahar günüydü, parkta oturmuş kitap okuyordum. Yanıma yaklaştın ve bana en sevdiğim yazarın kim olduğunu sordun. O günden beri her şey değişti. Birbirimizi tanıdık, sevdik, birlikte güldük, birlikte ağladık.
Ama sonra bir gün gittin. Nedenini anlamadım, bana bir açıklama bile yapmadın. Sadece gittin ve geride kocaman bir boşluk bıraktın.
Her gün seni düşünüyorum. Nerede olduğunu, ne yaptığını merak ediyorum. Acaba sen de beni düşünüyor musun? Acaba yüreğin de benimki gibi acıyor mu?
Yalnızım ben sensiz. Etrafımda insanlar olsa da, sanki dünyayı tek başıma yaşıyorum gibi hissediyorum. Her şey anlamsız geliyor, her şey boş.
Sensiz geçen her gün bir yıl gibi geliyor. Artık dayanacak gücüm kalmadı. Geri dön lütfen, sensiz olmuyor.
Pencereden dışarı bakmaya devam ediyorum. Kar taneleri hala cama usulca vuruyor. Etrafta sessizlik var, sadece içimdeki sesin uğultusu var. Acıyor yüreğim, sen yoksun diye.
Bu Hikaye de burada bitiyor
