Defne
Usta
Anne beni cocuk yap! En cok neyi yakistiramadim ki kendime? Ask acisi cekmeyi mi, yaralanmayi mi, gülüp gecmeyi beceremedigime öfkelenmeyi mi, kendimi sorgulamayi mi? Belki de, askin kisa süreli bir ahenk oldugunu unutup, cocuksu bir saflikla, belki dalginlikla, belki de bile bile ladesle zaten askin sorumlulugunu üstlenmistim bir sekilde. Herkesin kafasi karisik artik günümüzde, mevsimler bile karisti baksaniza... Sert, sulu elmalar cikti tezgâhlara, incir tüm dolgunluguyla gülümsüyor manavda... Sonbahara inat, hala maviler, pembeler, beyazlar ucusuyor sokaklarda. Günes serin gecen yazin izlerini yok etmek istercesine tenimizde isildiyor ilik ilik... Bir mevsimden digerine tükenirken ömür, nadastaki toprak gibi daha çok, ama kesinlikle daha fazla üretebilmek icin durmali mi biraz yoksa? Yorgun gönlü biraz tatile mi göndermeli acaba? 'Ask ya cilginliktir ya da hic bir sey!' diyerek gecirilen ömüre, o inanclara, adrenalinin tavan yaparak basladigi sevdalara neler oluyor? simdi neresinden tutunmali ki yeniden askin? Neresinden tutunmalı ki, avuclara önce mavi boncuk birakip sonra da en olmadik yerinden yaralayan hayatin? Neresinden tutunmali ki, yine bu hayat dolu kalbin cilginca carpmasi, gülen gözleri tekrar geri getirebilmesi icin, umutlarin? Neresinden! Anne beni tekrar cocuk yap! cocuk yap ki herseye tekrar cocuksu neseyle, heyecanla bakabileyim, dünyanın kirliligini, iliskilerin yozlastigini görmeden, ne olursa olsun cocuksu rahatligimla hayatin neresinde tutunacagimi bileyim.
