Aslan, Kanarya ve Kara Kartal
Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, Afrika'nın kocaman savanında, bir aslan yaşarmış. Bu aslanın adı Aslancan'mış. Aslancan, diğer aslanlar gibi kükremeyi pek sevmez, onun yerine kahkahalar atmayı çok severmiş. Kocaman yeleleri rüzgarda uçuşur, her kahkahası savanı inletirmiş. Ama bir derdi varmış, o da çok yalnız olmasıymış.
Aslancan bir gün yine kahkahalarıyla savanı çınlatırken, bir ses duymuş: "Cik cik cik!" Sesin geldiği yöne bakmış, bir de ne görsün? Minik, sarı tüyleriyle bir kanarya! Kanarya, Aslancan'ın kocaman pençesinin yanında minicik kalmış. Aslancan, "Hooohoo, sen de kimsin bakalım?" diye sormuş. Kanarya, "Ben Cicikuş. Çok yolculuk ettim, yoruldum." demiş.
Aslancan, Cicikuş'a acımış ve onu pençesinin içinde bir yastık gibi yapmış. "Gel bakalım, yorgun yolcu," demiş, "Ben Aslancan, bu savanın kahkahacısıyım." Cicikuş, Aslancan'ın pençesinde mışıl mışıl uyumaya başlamış.
Ertesi sabah Cicikuş uyanmış ve Aslancan'a minicik sesiyle şarkılar söylemiş. Aslancan çok mutlu olmuş. O kadar çok gülmüş ki, savanın otları bile kıpırdamış. İki arkadaş, o günden sonra hiç ayrılmamışlar. Birlikte türlü türlü oyunlar oynamışlar. Cicikuş, Aslancan'ın yelesinde salıncak kurmuş, Aslancan da Cicikuş'u sırtında gezdirmiş.
Bir gün, bu iki arkadaş gökyüzünde bir gölge görmüşler. Gölgeli olan kara kartal, Karaşahin’miş. Karaşahin, aşağı doğru süzülerek yanlarına konmuş. Karaşahin, kartalların en aksi, en huysuzuymuş. "Hah," demiş, "Ne kadar da komiksiniz! Bir aslan ve bir serçe! Siz hiç arkadaş olabilir misiniz?"
Aslancan, Karaşahin'e sinirlenmiş ama Cicikuş, "Biz çok iyi arkadaşız!" demiş. Karaşahin gülmüş ve "O zaman bana bir oyun gösterin de görelim." demiş.
Aslancan ve Cicikuş, önce saklambaç oynamışlar. Aslancan bir ağacın arkasına saklanmış ama kocaman yelesi görünmüş. Karaşahin gülmekten yerlere yatmış. Sonra Cicikuş bir çiçeğin arkasına saklanmış, Karaşahin onu hiç bulamamış. Bu sefer de Aslancan gülmekten yere düşmüş.
Oyunlar oynanırken, Karaşahin biraz olsun güler yüz göstermeye başlamış. Aslancan ve Cicikuş, Karaşahin'i de oyunlarına dahil etmişler. Aslancan, Karaşahin'i sırtına almış, Cicikuş da Karaşahin'in sırtına konmuş ve hep birlikte savanın üzerinde uçmuşlar.
Karaşahin daha önce hiç böyle eğlenmemiş. Hep somurtan yüzü, yavaş yavaş gülmeye başlamış. En sonunda o da kahkahalar atarak savanı inletmiş.
O günden sonra Aslancan, Cicikuş ve Karaşahin, çok iyi arkadaş olmuşlar. Birlikte oyunlar oynamışlar, maceralara atılmışlar. Aslancan'ın kahkahaları, Cicikuş'un şakımaları ve Karaşahin'in koca kanat çırpışları savanda yankılanmış. Savanın en komik, en neşeli arkadaşları olmuşlar.
Ve onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine...
Bir varmış, bir yokmuş, evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, Afrika'nın kocaman savanında, bir aslan yaşarmış. Bu aslanın adı Aslancan'mış. Aslancan, diğer aslanlar gibi kükremeyi pek sevmez, onun yerine kahkahalar atmayı çok severmiş. Kocaman yeleleri rüzgarda uçuşur, her kahkahası savanı inletirmiş. Ama bir derdi varmış, o da çok yalnız olmasıymış.
Aslancan bir gün yine kahkahalarıyla savanı çınlatırken, bir ses duymuş: "Cik cik cik!" Sesin geldiği yöne bakmış, bir de ne görsün? Minik, sarı tüyleriyle bir kanarya! Kanarya, Aslancan'ın kocaman pençesinin yanında minicik kalmış. Aslancan, "Hooohoo, sen de kimsin bakalım?" diye sormuş. Kanarya, "Ben Cicikuş. Çok yolculuk ettim, yoruldum." demiş.
Aslancan, Cicikuş'a acımış ve onu pençesinin içinde bir yastık gibi yapmış. "Gel bakalım, yorgun yolcu," demiş, "Ben Aslancan, bu savanın kahkahacısıyım." Cicikuş, Aslancan'ın pençesinde mışıl mışıl uyumaya başlamış.
Ertesi sabah Cicikuş uyanmış ve Aslancan'a minicik sesiyle şarkılar söylemiş. Aslancan çok mutlu olmuş. O kadar çok gülmüş ki, savanın otları bile kıpırdamış. İki arkadaş, o günden sonra hiç ayrılmamışlar. Birlikte türlü türlü oyunlar oynamışlar. Cicikuş, Aslancan'ın yelesinde salıncak kurmuş, Aslancan da Cicikuş'u sırtında gezdirmiş.
Bir gün, bu iki arkadaş gökyüzünde bir gölge görmüşler. Gölgeli olan kara kartal, Karaşahin’miş. Karaşahin, aşağı doğru süzülerek yanlarına konmuş. Karaşahin, kartalların en aksi, en huysuzuymuş. "Hah," demiş, "Ne kadar da komiksiniz! Bir aslan ve bir serçe! Siz hiç arkadaş olabilir misiniz?"
Aslancan, Karaşahin'e sinirlenmiş ama Cicikuş, "Biz çok iyi arkadaşız!" demiş. Karaşahin gülmüş ve "O zaman bana bir oyun gösterin de görelim." demiş.
Aslancan ve Cicikuş, önce saklambaç oynamışlar. Aslancan bir ağacın arkasına saklanmış ama kocaman yelesi görünmüş. Karaşahin gülmekten yerlere yatmış. Sonra Cicikuş bir çiçeğin arkasına saklanmış, Karaşahin onu hiç bulamamış. Bu sefer de Aslancan gülmekten yere düşmüş.
Oyunlar oynanırken, Karaşahin biraz olsun güler yüz göstermeye başlamış. Aslancan ve Cicikuş, Karaşahin'i de oyunlarına dahil etmişler. Aslancan, Karaşahin'i sırtına almış, Cicikuş da Karaşahin'in sırtına konmuş ve hep birlikte savanın üzerinde uçmuşlar.
Karaşahin daha önce hiç böyle eğlenmemiş. Hep somurtan yüzü, yavaş yavaş gülmeye başlamış. En sonunda o da kahkahalar atarak savanı inletmiş.
O günden sonra Aslancan, Cicikuş ve Karaşahin, çok iyi arkadaş olmuşlar. Birlikte oyunlar oynamışlar, maceralara atılmışlar. Aslancan'ın kahkahaları, Cicikuş'un şakımaları ve Karaşahin'in koca kanat çırpışları savanda yankılanmış. Savanın en komik, en neşeli arkadaşları olmuşlar.
Ve onlar ermiş muradına, biz çıkalım kerevetine...
