1. Her zaman kendinden önceki kelimeden ayrı ve de, da şeklinde yazılır; bitiştirilmez, te, ta şeklinde yazılmaz. “ya” ile birlikte kullanıldığında da ayrı yazılır: “ya da”
2. Kelimenin son hecesine kalınlık-incelik bakımından uyar.
3. Genellikle “dahi, bile, üstelik, hatta” bağlaçlarıyla özdeştir.
Örnek:
Bu soruyu Ali de bildi. (dahi, bile)
Artık gönlümü alsa da önemi yok. (dahi, bile)
4. Cümleleri, aynı görevdeki kelimeleri ve sözleri birbirine bağlar ve değişik anlamlar katar:
Örnek:
Sorsan da söylemem asla
Erzakını hazırla da pikniğe gidelim.
5. Cümleleri bağlamış, burada pikniğe gitmek için erzak hazırlama şartı var.
Örnek:
Biraz müsaade etsen de işime baksam. (rica, istek, yalvarma)
Büyüyecek de bana bakacak. (Küçümseme, alay)
Çalışıp da kazanacaksın. (şart)
Dün bizi bekletti de gelmedi. (yakınma)
Çalışayım da gör neler yapacağımı. (övünme)
Düzenli çalıştı da başarılı oldu. için, (neden-sonuç)
Koşsan da yetişemezsin. (değişmezlik)
Bütün yıl okumamış da şimdi kitap kurdu oluverdi.
(Zıt anlamlı cümleler arasına girmiş.)
6. Tekrarlanan kelimelerin arasına girerek anlamı güçlendirir:
Örnek:
Ev de ev olsa bari. (küçümseme)
Çalış da çalış... (abartma)
7. “ama” bağlacının yerine kullanılabilir; cümleleri ve öğeleri birbirine bağlayabilir:
Örnek:
Hızlı hızlı koştu da yetişemedi. (cümleleri bağlamış)
8. Edattan ve zarftan sonra gelerek anlamı pekiştirebilir:
O kadar da soğuk değil.
Böyle davranmanız hiç de iyi olmadı.
