Bilmem ki neden anlamazlar
Böylesi kararmış gönüllerle nasıl bir sevda yaşarlar
Hangi hesabın vadesinde nefes nefese kalırlar, evlat adına yüzü kızarmayanlar
İçim titriyor, yüreğimin burukluğu gitmiyor, gözler nazar ederken hayret kuşatıyor
Hangi günler için sönmeyen umuttun
Ruhumdan ve gönlünden inşirah zerk ettiği muradıydın
Sana nasıl bakardı, gözünden sakınır, her türlü meşakkati göze alırdı
Sen naz ettikçe hoşlanır, mütebessim eda içinde arkasına yaslanır ve ümitle yaşardı
O kadar yokluğa rağmen, sabretti
Yaz demedi, kış demedi, gece gündüz mücadele etti
Senin geleceğini düşünerek, yemedi, içmedi, harçlığını eksik etmedi
Kim bilir arkandan ne kadar sevinirdi, geleceğin ana kadar düşlerin izindeydi
Ne yaptın, anneni çaresiz bıraktın
Seksen beş yaşında olmasına hiç aldırmadın, umursamadın
Güya sen de bir insandın, imtihana tabi olacak hazandın, hiç arlanmadın
Köylünün “evladı varken bize yardım etmek düşmez” i duyuracak kadar sıkılmadın
Malatya’nın Darende İlçesinin
Yavuzlar köyünde yaşayan bu biçare teyzeden bahsediyorum
Hazin hikâyesini köyün camisinde imamlık yapan Abdullah hocadan dinledim
O kadar içli ve samimi anlatıyordu ki içim parçalandı, hocam siz ne gerekiyorsa yapın dedim
İftariyeliğine hüzünle şahit olmuş
Bir haftalık tulumba tatlısı ve yufka ekmek bulunuyormuş
Duygulanmış, köylüye sual edince,“hocam evlatları varken bize düşmez” demiş
Ve bu köylüler mutat Kur’an hatmeden, zikir halkalarıyla ibadeti yetine getiren kullarmış
Artık bir söz söyleyecek ne kaldı
Nerede kaldı o civarın takva timsalleri, feraset ehilleri
Bu seksen beş yaşında ki zavallı teyze bu kadar düşkün bırakılır mı?
Söyle, hangi insanlık, hangi duyarlılık bu kadar hüznün karşısında çekimser kalır
İnsan anladığını yaşamalı, aldanmamalıdır
Adet ve töre üzerine din kaim edilmez, bilmem ki daha nasıl anlatılmalıdır
Dinin şer’i kaynakları ortadadır, maslahatlar gözetilerek, akideler yıpratılmamalıdır
Köyle ne bilsin diyen kabalığa da söz hakkı tanınmamalıdır, dünyalığından taviz vermeyen, nafile yere simsarlık yapmamalıdır
Mustafa CİLASUN
Böylesi kararmış gönüllerle nasıl bir sevda yaşarlar
Hangi hesabın vadesinde nefes nefese kalırlar, evlat adına yüzü kızarmayanlar
İçim titriyor, yüreğimin burukluğu gitmiyor, gözler nazar ederken hayret kuşatıyor
Hangi günler için sönmeyen umuttun
Ruhumdan ve gönlünden inşirah zerk ettiği muradıydın
Sana nasıl bakardı, gözünden sakınır, her türlü meşakkati göze alırdı
Sen naz ettikçe hoşlanır, mütebessim eda içinde arkasına yaslanır ve ümitle yaşardı
O kadar yokluğa rağmen, sabretti
Yaz demedi, kış demedi, gece gündüz mücadele etti
Senin geleceğini düşünerek, yemedi, içmedi, harçlığını eksik etmedi
Kim bilir arkandan ne kadar sevinirdi, geleceğin ana kadar düşlerin izindeydi
Ne yaptın, anneni çaresiz bıraktın
Seksen beş yaşında olmasına hiç aldırmadın, umursamadın
Güya sen de bir insandın, imtihana tabi olacak hazandın, hiç arlanmadın
Köylünün “evladı varken bize yardım etmek düşmez” i duyuracak kadar sıkılmadın
Malatya’nın Darende İlçesinin
Yavuzlar köyünde yaşayan bu biçare teyzeden bahsediyorum
Hazin hikâyesini köyün camisinde imamlık yapan Abdullah hocadan dinledim
O kadar içli ve samimi anlatıyordu ki içim parçalandı, hocam siz ne gerekiyorsa yapın dedim
İftariyeliğine hüzünle şahit olmuş
Bir haftalık tulumba tatlısı ve yufka ekmek bulunuyormuş
Duygulanmış, köylüye sual edince,“hocam evlatları varken bize düşmez” demiş
Ve bu köylüler mutat Kur’an hatmeden, zikir halkalarıyla ibadeti yetine getiren kullarmış
Artık bir söz söyleyecek ne kaldı
Nerede kaldı o civarın takva timsalleri, feraset ehilleri
Bu seksen beş yaşında ki zavallı teyze bu kadar düşkün bırakılır mı?
Söyle, hangi insanlık, hangi duyarlılık bu kadar hüznün karşısında çekimser kalır
İnsan anladığını yaşamalı, aldanmamalıdır
Adet ve töre üzerine din kaim edilmez, bilmem ki daha nasıl anlatılmalıdır
Dinin şer’i kaynakları ortadadır, maslahatlar gözetilerek, akideler yıpratılmamalıdır
Köyle ne bilsin diyen kabalığa da söz hakkı tanınmamalıdır, dünyalığından taviz vermeyen, nafile yere simsarlık yapmamalıdır
Mustafa CİLASUN
