Beş Hececiler, I. Meşrutiyet’ten sonra hece vezniyle ve konuşulan halk diliyle, Millî Edebiyat akımının görüşleri doğrultusunda şiir yazan beş şairin Türk edebiyatındaki genel adı. Grubu oluşturan beş şair; Orhan Seyfi Orhon, Enis Behiç Koryürek, Halit Fahri Ozansoy, Yusuf Ziya Ortaç ve Faruk Nafiz Çamlıbel’dir. Şiirlerinin genel özellikleri şu şekildedir.
- Şiirlerinde Anadolu manzaralarını ve Anadolu yaşayışını coşkulu bir dille işlemişlerdir.
- Milli Edebiyat akımından etkilenmiş ve şiirlerinde hece veznini kullanmışlardır.
- Milli edebiyatın ölçü, biçim ve nazım şekillerini benimsemiş, o doğrultuda ürünler vermişlerdir.
- Yerel özelliklerimizi yalın bir dille yansıtmaya çalışmışlardır.
- Şiire I. Dünya Savaşı ve Milli Mücadele Döneminde başlamışlardır.
- İlk şiirlerinde aruz veznini kullanmışlar, sonradan heceye geçmişlerdir.
- Şiirde sade ve özentisiz olmayı ve süsten uzak durmayı tercih etmişler; eserlerinde konuşma dilini kullanmışlardır.
- Şiirde memleket sevgisi, yurdun güzellikleri, kahramanlıklar ve yiğitlik gibi temaları işlemişlerdir.
- Dize kümelerinde dörtlük esasına bağlı kalmayıp, yeni biçimler aramışlardır.
- Nesir cümlesini şiire aktarmış ve düzyazıdaki söz dizimini şiirlere yansıtmışlardır.
- Hece vezni ile serbest müstezat yazmayı da denemişlerdir.
- Yerli-milli bir sanat ve tarih motiflerini, yaşanan hayat dilimleriyle örülü bir memleket edebiyatı meydana getirmeye yönelmişlerdir.
- Toplumsal bilinç eksikliği hemen hepsini romantizme sürüklemiştir.
- Gerçekçi olmak isterken, savaşın da etkisiyle ulusal duyarlılık adına gerçekçiliği yitirmişlerdir.
- Doğaya yönelişi, yurt güzelliklerinin Anadolu'nun basmakalıp söyleyişlerle görüntülenmesi olarak almışlardır.
- Amaçları yurtseverlik kahramanlık temalarının egemen olduğu şiirleriyle topluma güç aşılamaktır.
- Sonuçta sığ bir memleketçi edebiyattan öte gidememişlerdir.
- Hece ölçüsünün genellikle 11'li ve 14'lü kalıbını kullanmışlardır. Daha sonraları, yeni biçimler arayarak oldukça uzun şiirler de yazmışlardır.
