Bir Vefa Hikayesi..

Yaşlı bir adama sokakta yürürken bisikletli

çarpmış ve hafif yaralanmış.

Etraftakiler hastaneye götürmüşler.

Hemşireler, röntgen çekerek her hangi bir kırık

veya çatlak olup olmadığını inceleyeceklerini

söylemişler.

Yaşlı adam huzursuzlanmış; acelesi olduğunu,

röntgen istemediğini söylemiş.

Hemşireler merakla acelesinin nedenini sormuşlar.

Eşim huzur evinde kalıyor. Her sabah birlikte

kahvaltı etmeye giderim, gecikmek istemiyorum demiş.

Hemşire Eşinize haber iletir gecikeceğinizi

söyleriz diyince;

Yaşlı adam üzgün bir ifade ile:

Ne yazık ki karım Alzheimer hastası hiç bir şey

anlamıyor, hatta benim kim olduğumu dahi

bilmiyor demiş.

Hemşireler hayretle:

Madem sizin kim olduğunuzu bilmiyor neden

her gün onunla kahvaltı yapmak için

koşuşturuyorsunuz? diye sormuşlar.

Adam cevaplamış:

Ama ben onun kim olduğunu biliyorum .

vefa budur işte.
teşekkürler tebessüm güzel hikayeyi paylaştığın için.
ama maalesef artık sevgiler de vefalar da çıkara dönmüş
sürekli ne alırsam ne veririm hesapları.
bu saf sevgi ile karşılaşmak umudu ile...