Biliyorum artık hiç bir şey eskisi gibi olamayacak. Hissediyorum, bir daha asla eskisi kadar önemli olmayacak hiç bir şey. Tek tadımdın hayattan aldığım, tadım kalmadı... Düşerken dipsiz uçuruma, tutunduğum dalımdın, kayıp gittin avuçlarımdan, kırıldın. Yaşama bağımdın düğüm düğüm, koparıldın, acımadı ki diller, daha sıcağını yaşarsın derken kör yürekliler...
Umuda dönüktü yüreğim, gri gök yüzünde gördüğüm bembeyaz buluttun. Çamur deryası içerisinde soluklanabildiğim tek yeşilimdin. Bir ölüm sessizliği yaşarken ben, güvercinin kanadındaki ses oldun kulaklarımda... Yaşadığım tükenişin, acının, mutsuzluğun son durağıydın. Bir sen vardın yürekten hissedebildiğim, bir sen delice içime işleyen... Senleyken doluyordu cigerlerim havayla ancak. Sen varken atabiliyordu yüreğim. Kanım damarlarımda tenini hissetiğim anlarda hareketleniyordu sadece.
Önce aşkı yitirdin sen. Hiç aramaya da gerek duymadin bile. İçini bosalttigin için, yittiginin farkina bile varmadin. Sonrada "bizi" kaybettin... Müsvedde defterinde unuttun aski, temize geçemedin... Bir ormanin içinde buldun kendini. O ormandaki her agaçtan farkli meyvelerle beslerim sandin ruhunu. Oysa çevrende bir sürü aci ve yalnizlik meyvesi veren agaç oldugunu ve onlari üreten agaçlari büyüttügünü göremedin...
Paylasmak, konusmak, anlatmak, dinlemek yerine aski sadece tene dokunmak olarak tanimladin... Ya ask bu degil ya da ben farkli yasiyor, görüyor, biliyor, hissediyorum. Ask, yagmurun topragi islatmasindaki hüzün, çiçege hayat vermesindeki sevinç, yarim ayin günesle bulusmasi, denizin kayaliklari dövmesi degil belki de. Belki de ask, gönül gözüyle bakip, yürekten hissetmek degil...
Çaresizdir sarsılır yüreğim, sanki bir gemidir
Bu sessizlik, hüzün dolu aşkımın matemidir
Matem tutan gemimde, inan bu son seferimdir...
Umuda dönüktü yüreğim, gri gök yüzünde gördüğüm bembeyaz buluttun. Çamur deryası içerisinde soluklanabildiğim tek yeşilimdin. Bir ölüm sessizliği yaşarken ben, güvercinin kanadındaki ses oldun kulaklarımda... Yaşadığım tükenişin, acının, mutsuzluğun son durağıydın. Bir sen vardın yürekten hissedebildiğim, bir sen delice içime işleyen... Senleyken doluyordu cigerlerim havayla ancak. Sen varken atabiliyordu yüreğim. Kanım damarlarımda tenini hissetiğim anlarda hareketleniyordu sadece.
Önce aşkı yitirdin sen. Hiç aramaya da gerek duymadin bile. İçini bosalttigin için, yittiginin farkina bile varmadin. Sonrada "bizi" kaybettin... Müsvedde defterinde unuttun aski, temize geçemedin... Bir ormanin içinde buldun kendini. O ormandaki her agaçtan farkli meyvelerle beslerim sandin ruhunu. Oysa çevrende bir sürü aci ve yalnizlik meyvesi veren agaç oldugunu ve onlari üreten agaçlari büyüttügünü göremedin...
Paylasmak, konusmak, anlatmak, dinlemek yerine aski sadece tene dokunmak olarak tanimladin... Ya ask bu degil ya da ben farkli yasiyor, görüyor, biliyor, hissediyorum. Ask, yagmurun topragi islatmasindaki hüzün, çiçege hayat vermesindeki sevinç, yarim ayin günesle bulusmasi, denizin kayaliklari dövmesi degil belki de. Belki de ask, gönül gözüyle bakip, yürekten hissetmek degil...
Çaresizdir sarsılır yüreğim, sanki bir gemidir
Bu sessizlik, hüzün dolu aşkımın matemidir
Matem tutan gemimde, inan bu son seferimdir...
