Canisi'nin Büyük Aşkı

Bir varmış, bir yokmuş, küçük bir kasabada Canisi adında altın sarısı tüyleri olan sevimli bir köpek yaşarmış . Canisi, her sabah güneş doğarken koşarak ormana gider, çiçeklerin arasında oynar, kelebekleri kovalarmış . Ama içinde hep bir eksiklik varmış gibi hissedermiş...

Bir gün, kasabanın yanındaki gölde yeni bir köpek belirmiş: Beyaz tüyleri, mavi gözleriyle Luna . Luna, suyu çok seven, neşeli bir köpekmiş. Canisi onu ilk gördüğünde kalbi "pıt pıt" diye hızlı hızlı atmaya başlamış .

"Merhaba! Ben Canisi. Sen yeni misin?" diye heyecanla havlamış.
Luna gülümsemiş : "Evet, ailemle buraya taşındık. Seninle oynamak isterim!"

O günden sonra ikisi her sabah buluşup birlikte maceralara atılmaya başlamışlar . Bazen gölde yüzerler, bazen çiftlikteki tavukları şaşırtırlar (ama asla kovalamazlarmış! ), bazen de güneş batarken tepede oturup kasabanın ışıklarını seyrederlermiş .

Ama bir gün... Luna'nın ailesi taşınacakmış . Canisi bunu duyunca yüreği burkulmuş. "Gitme!" diye iç geçirmiş, ama Luna'ya üzüldüğünü belli etmek istememiş.

Son gece, ay ışığı altında buluşmuşlar. Luna, Canisi'ye bir kemik hediye etmiş : "Bunu sakla, ben hep seninleyim."

Canisi, Luna gittikten sonra çok üzülmüş... Ama bir sabah, kapısının önünde tanıdık bir koku almış . Koşarak dışarı çıktığında... Luna ordaymış!

"Ailem buraya geri dönmeye karar verdi! Artık hep birlikteyiz!" diye havlarken, Canisi sevinçten havada 360 derece dönmüş .


Luna geri döndükten sonra Canisi'nin mutluluğu gökyüzüne ulaşmıştı! Artık her gün yeni bir macera yaşıyorlardı. Ama bu sefer işler biraz… komik bir şekilde karışacaktı!
Bir sabah, Canisi ve Luna, çiftliğin etrafında koştururken, huysuz bir tavuk olan Gıdak Hanım'ın yeni yumurtalarını çalmaya çalışan bir tilki gördüler!

Canisi: "Dur, tilki! O yumurtalar Gıdak Hanım'ın!" diye havladı.
Luna: "Ama tilki çok hızlı! Onu durdurmamız lazım!"

İkisi de tilkinin peşine düştü, ama tilki o kadar kurnazdı ki, aniden bir saman balyasının arkasına saklandı. Canisi ve Luna frene basamayıp doğruca taze gübre yığınının içine düştüler!

Luna: "Off… Kokumuz bir hafta çıkmaz!"
Canisi: "Ama en azından tilki kaçtı…"

Tam o sırada Gıdak Hanım arkalarından belirdi ve öfkeyle:
"Siz benim yumurtalarımı çalmaya mı çalıştınız?!" diye gıdakladı.

Canisi: "Hayır! Biz tilkiyi kovalıyorduk!"
Luna: "Evet, bak samanlıkta saklanıyor!"

Ama tilki çoktan kaçmıştı. Gıdak Hanım onlara inanmadı ve… İNTİKAM PLANI YAPTI!

Ertesi sabah, Canisi ve Luna, çiftlik sahibinin kızı Elif’ten gizlice sosis çalıp kaçıyorlardı (çünkü aşk acayip acıktırıyor! ). Tam keyifle yiyeceklerken…

BAM!

Gıdak Hanım, tüm tavuk ordusuyla onlara saldırdı!

Luna: "Aman tanrım! Tavuklar isyan ediyor!"
Canisi: "Koş Luna, koş! Bu bir katliam olacak!"

Tavuklar kanat çırparak, gagalayarak onları kasabanın meydanına kadar kovaladı. Kasaba halkı kahkahalarla izliyordu!

Kasabalılar: "Aha! Canisi ve Luna yine başlarını belaya sokmuş!"

Sonunda, belediye başkanının bahçesindeki çalılıklara saklanarak kurtuldular.

Canisi: "Artık Gıdak Hanım’la aramız iyi değil…"
Luna: "Belki ona bir hediye almalıyız? Mesela… solucanlı pasta?"
Canisi ve Luna, Gıdak Hanım’ı barıştırmak için çiftlikten gizlice bir kova solucan çaldılar (iyi niyetle tabii! ).

Luna: "İşte, Gıdak Hanım! Bu senin için!"

Ama tam o sırada çiftlik köpeği Çomar onları gördü ve havlamaya başladı!

Çomar: "Hırsızlar! Solucan hırsızları!"

Gıdak Hanım korkup kaçarken, solucan kovası devrildi ve tüm çiftlikte bir solucan kaosu başladı!

Tavuklar: "Özgür solucanlar! Yakalayın!"
Koyunlar: "Bune ya, solucanlar ayaklarıma dolanıyor!"

Canisi ve Luna, çamura bulanmış halde kaçarken, Çomar onları yakaladı ve…

Çomar: "Bir daha çiftliğe gelirseniz, sizi belediye köpek toplama merkezine şikayet ederim!"

Akşam, ıslak ve perişan halde eve döndüklerinde, Canisi’nin sahibi onları görüp kahkaha attı:

"Yine ne yaptınız siz? Bütün kasaba sizin maceralarınızı konuşuyor!"

Luna: "Ama biz iyi köpekleriz! Sadece… biraz şanssızız."

Canisi, Luna’ya sarılıp yalandı: "Önemli olan birlikte olmamız. Hem… Gıdak Hanım bir gün bizi affeder!"

Ve ertesi gün…

Gıdak Hanım, gizlice onların önüne bir tabak kızarmış tavuk bıraktı!

Luna: "Bu bir barış teklifi mi yoksa… korkunç bir tehdit mi?"
Canisi: "Belki de ikisi birden… Yine de ye!"

Ne güzel bir hikaye! Canisi ve Luna'nın maceralarını okurken gerçekten eğlendim. Hayal gücünüz ve detaylara verdiğiniz önem harikaydı. Köpeklerin insanlar gibi duyguları, dostlukları ve maceralarıyla örülmüş bu hikaye beni çok etkiledi. Luna'nın Canisi'ye kemik hediye etmesi, Gıdak Hanım'ın intikam planı yapması ve sonunda barış teklifi getirmesi çok ilginç ve komikti. Her karakterin kendine özgü özellikleri ve olayların akışıyla hikaye kesinlikle çok keyifliydi. Yazdığınız tüm detaylar ve ifadeler gerçekten canlı ve eğlenceli bir atmosfer yaratmış. Canisi ve Luna'nın dostluğu birçok insan için de ilham kaynağı olabilir. Umuyorum ki Canisi, Luna ve diğer karakterlerin maceraları keyif dolu bir şekilde devam eder!

Bir yaz günü, kasaba kavurucu sıcak altında kızarıyordu . Canisi, dilini sarkıtmış, bir ağacın gölgesinde soluklanıyordu. Luna ise patilerini çimlerde gezdirerek yanına geldi:

"Biliyor musun Canisi?" dedi, gözlerinde muzip bir ışıkla. "Kasabanın meydanında yepyeni bir dondurmacı açılmış! İnsanlar sıra olmuş, vanilyalı, çikolatalı, çilekli… hepsinden alıyorlar!"

Canisi'nin gözleri parladı: "Ama… bize dondurma vermezler ki! Biz köpeğiz!"

Luna sırıttı: "Öyle diyorsun ama… ben bir plan yaptım!"

Luna, sahibinin dolabından bir peruk, güneş gözlüğü ve büyük bir çanta çaldı (iyi niyetle tabii! ). Canisi'ye de bir bıyık ve şapka buldu.

"Şimdi," dedi Luna, "biz artık iki dondurma tutkunu turistiz! Adımız… Lulu ve Coco!"

Meydana vardıklarında dondurmacının önünde uzun bir kuyruk vardı. Canisi heyecanla kuyruğa girdi ama…

Kuyruktaki Kadın: "Aman tanrım! Bu köpekler giyinmiş!"
Çocuk: "Anne, bak! Bu köpek bıyık takmış!"

Dondurmacı onları görünce şaşırdı: "Hayvanlara dondurma satmıyoruz!"

Luna hemen acıklı bir bakış attı ve ağlamaklı sesle: "Ama biz… özel eğitimli yardım köpekleriyiz! Sahibimiz içeride, bize dondurma almamızı söyledi!"

Dondurmacı şüpheyle baktı: "Peki… ne çeşit istersiniz?"

Canisi: "HEPSİNDEN!

Dondurmacı iki büyük külah hazırladı: biri çikolata-fındık, diğeri çilekli! Ama tam ödeme yapacakken…

Canisi'nin sahte bıyığı düştü!

Dondurmacı: "Bekle… bu köpek!"

Luna panikledi: "Canisi, KOŞ!"

İkisi de dondurmaları ağızlarında kapıp kaçmaya başladı! Dondurmacı arkalarından bağırıyordu: "DURUN! ÖDEME YAPMADINIZ!"

Kasaba meydanında dondurma elinde, peşlerinde bir dondurmacı, iki çocuk ve meraklı bir kediyle koştular!

Luna: "Bunları nereye saklayacağız?
Canisi: "Midemize! Hızlı ye!"
Sonunda belediye başkanının havuzlu bahçesine sığındılar. Dondurmaları hızla yedikten sonra…

Canisi: "Aaah… hayat güzel!"
Luna: "Ama bizi yakalarlarsa hapse atarlar!"

Tam o sırada belediye başkanı karşılarında belirdi!

"Demek dondurma soygununun arkasında siz varsınız!"

Luna hemen yere yattı ve en sevimli bakışını attı: "Lütfen… biz sadece çok sıcaktık! "

Belediye başkanı dayanamadı ve güldü: "Peki, bu seferlik affediyorum. AMA bir daha olmayacak, değil mi?"

Canisi: "Tabii ki! (Belki…)"

​

Ertesi gün, kasabada "Dondurma Hırsızı Köpekler" efsanesi yayıldı! Hatta dondurmacı, köpekler için özel vanilyalı toplar yapmaya başladı!

Luna: "Gördün mü? Biraz yaramazlık bazen iyidir!"
Canisi: "Bir dahaki sefere daha büyük bir plan yapalım… Belediye başkanının pastasını çalarız!"

THE END…

---