Kanayan bir yara vardı
İçinden çıkan figanlar ne kadar acı zerkeden farktı
Gönül hangi vaktin şehrine muhtaçtı, umutlar ne zaman inşirahtı
Nefes ağladı, can da takat kalmadı, akıl ve izan çaresiz sessiz kalan nazardı
Kim bilirdi ki o derdini
İnsan denen akıl ve irade ruhunmdan mı habersizdi
Ne zaman kalp ve ruh aklın ve idrakin ilzamıyla nefese hükmedecekti
Müddet kimindi, ruh ahdinden mi habersizdi, merak etmeyen akıl kimindi
Aç ve sefil bir sabinin
Yutkunmaya mecali kalmamış zavallı kimsesizin
Üşüyen bedeni bedbin, anlamaya çalışan afakı sanki solgun ümidin
İçimi titreten densizliğin sahibi benim, kendi keyfine dalmış ne habersizim
Ey rabbim sen bilirsin
Sen vesileler halkeden ne müşfik bir sahipsin
İbreti gözler önüne seren Rahimsin, düşünmeye gark eden maliksin
Kimsesizlerin sahibi, sessiz çığlıkların devasını bahşeden mağfiret sahibisin
İçimden böyle döküldü
Kül olan sanki ecrimdi, ihmal bizzat benimdi
Kendini kurtarmak için kulakları ve gözleri uzaklaştırmak iş miydi
Hani ihsan ve inayetin kadar mukadderat olan hesabın vakti beklenen edepti
İyilik adına bir kuraklık
Belaya dücar olmamak saçmalık nefsi farklılık
Sefil ve rezil bir nefes olmak mı haklılık, bilmem nedendir bu ahmaklık
Gözün şahit olduğu, kulağın duyduğu, vicdanın burkulduğu halden uzaklaşmak
Kul aklı ve vicdanıyla ardır
Hamaset içinde koşturanlar söyle nasıl zandır
İnsan olmanın farkını yaşamak Allah adına kimin için bir hicrandır
Ahmaklık bilmemki kime kardır, hesabını akletmeyen insan ne kadar ihsandır
Her emeğin bir bedeli var
Umudun olmadığı bir gönülde sürur mu yaşar
Nefsin alinde vesvese ve desise ruhun ve kalbin için ne müthiş nazar
Ancak akıl ve izan sahibi Rabbine yakınlaştıkça anlar, tanıdıkça sinesi kaynar
Her derdin sahibi olmak
Rahmetin ve mağfiretin sahibinden uzaklaşmamak
İlmin ve idrakle yaşanan vecdin, tahkik eden kalbin, senasıyla kulluk yapmak
Her nefesin derd-i gamıyla hemhal olmak için fırsat kollamak, aşk edebine kanmak
Mustafa CİLASUN
İçinden çıkan figanlar ne kadar acı zerkeden farktı
Gönül hangi vaktin şehrine muhtaçtı, umutlar ne zaman inşirahtı
Nefes ağladı, can da takat kalmadı, akıl ve izan çaresiz sessiz kalan nazardı
Kim bilirdi ki o derdini
İnsan denen akıl ve irade ruhunmdan mı habersizdi
Ne zaman kalp ve ruh aklın ve idrakin ilzamıyla nefese hükmedecekti
Müddet kimindi, ruh ahdinden mi habersizdi, merak etmeyen akıl kimindi
Aç ve sefil bir sabinin
Yutkunmaya mecali kalmamış zavallı kimsesizin
Üşüyen bedeni bedbin, anlamaya çalışan afakı sanki solgun ümidin
İçimi titreten densizliğin sahibi benim, kendi keyfine dalmış ne habersizim
Ey rabbim sen bilirsin
Sen vesileler halkeden ne müşfik bir sahipsin
İbreti gözler önüne seren Rahimsin, düşünmeye gark eden maliksin
Kimsesizlerin sahibi, sessiz çığlıkların devasını bahşeden mağfiret sahibisin
İçimden böyle döküldü
Kül olan sanki ecrimdi, ihmal bizzat benimdi
Kendini kurtarmak için kulakları ve gözleri uzaklaştırmak iş miydi
Hani ihsan ve inayetin kadar mukadderat olan hesabın vakti beklenen edepti
İyilik adına bir kuraklık
Belaya dücar olmamak saçmalık nefsi farklılık
Sefil ve rezil bir nefes olmak mı haklılık, bilmem nedendir bu ahmaklık
Gözün şahit olduğu, kulağın duyduğu, vicdanın burkulduğu halden uzaklaşmak
Kul aklı ve vicdanıyla ardır
Hamaset içinde koşturanlar söyle nasıl zandır
İnsan olmanın farkını yaşamak Allah adına kimin için bir hicrandır
Ahmaklık bilmemki kime kardır, hesabını akletmeyen insan ne kadar ihsandır
Her emeğin bir bedeli var
Umudun olmadığı bir gönülde sürur mu yaşar
Nefsin alinde vesvese ve desise ruhun ve kalbin için ne müthiş nazar
Ancak akıl ve izan sahibi Rabbine yakınlaştıkça anlar, tanıdıkça sinesi kaynar
Her derdin sahibi olmak
Rahmetin ve mağfiretin sahibinden uzaklaşmamak
İlmin ve idrakle yaşanan vecdin, tahkik eden kalbin, senasıyla kulluk yapmak
Her nefesin derd-i gamıyla hemhal olmak için fırsat kollamak, aşk edebine kanmak
Mustafa CİLASUN
