Sana değer vermeyene gereğinden fazla değer vermeyeceksin dediler hep bana... ama bilemediler..yüreğe laf anlatabilmek o kadar zor ki...
dilinin söylediğini yüreğine kabul ettirebilmek ...aşkı tanımadan önce bende öyle derdim..ne var kestirip atacaksın hasta olan yanını..hayatına bakacaksın,geleceğe bakacaksın ve yoluna devam edeceksin...şimdi anlıyorum ki büyük konuşmuşum..insan içine düşmeyince ve iliklerine kadar aşkı yaşamayınca anlayamıyormuş...
aşk öyle bir duygu ki önceleri benim gibi iki satırı bir araya getirip bir kaç doğru cümle kurup derdini anlatamayan insana yani bana bile neler yazdırıyor...
bitecek dediğim sayfaların hiç sonu gelmiyor..sanki sayfalar beni çağırıyor..o beni sevmesede ben onu sevmekten vazgeçemiyorum..ona seslenmekten vazgeçemiyorum..
ben de bazen diyorum ki sevgili sen beni hiç sevmiyorsun,bana hiç değer de vermiyorsun ama ben seni sevmekten,düşlerimde bir damat gibi süsleyip büyütmekten niye vazgeçemiyorum?niye hasta olan yanı mı yani seni kestirip atamıyorum..oysa senden vazgeçmem için bahane bulacağım o kadar çok sebeb varken...
bazen de bana ne verdin diyorum kendi kendime..hani derler ya başın göğe mi erdi diye..seni sevdim diye çoğaldım mı bu hayatta,yoksa sevdiğim kadar eksildimmi bu hayattan..biliyorum sevmek bir muhasebe değil ama insanız işte iç dünyanla devamlı kavga ediyorsun..bir yanın diğer yanınla hep kavgada..bu kavgalar sonunda ister istemez soruyorsun kendine..neydi sendeki bu güç,kendimi unutacak ve hep sende yaşayacak kadar beni sana çeken..beni sevmemene rağmen niye senden vazgeçemiyorum..ne buluyorum sende veya sen ne katıyorsun bana..
biliyorum belki de çoğunluğun dediği gibi seviyorsan seversin sebebi yoktur,ama illede sebeb arayacaksan sebeb çokdur diyeceksin..gerçi sen hiç konuşmassın hep susarsın ama seni tanıdığım kadarıyla bu cümleyi kurarsın..
elime boş bir beyaz sayfa alıyorum ve ikiye bölüyorum sayfayı..bir yanına seni sevmemin bana kazandırdıklarını yani artılarını yazıyorum,diğer yanına eksilerini..sanki matematikte bir problem çözecekmiş gibi..çok komik değil mi?aşk neler yaptırıyor insana..sonuç ne olursa olsun,isterse eksi çıksın,artıda çıksın aslında cevabı baştan belli..ama insan bu sorgulamayı yapmadan duramıyor ki..sonuç mantığının söylediğini yüreğin kabul etmiyor..yüreğin ne derse o oluyor..tekrar başa dönüyorsun..
bilmiyorum sevgili..kelimelerin içinde kayboluyorum sadece..mantığımı yürütüp sana sitemle başlayan cümlelerim dahi sana olan aşkımın buğusunda eriyip gidiyor..bu sefer sana olan sevgimi nasıl satırlara düşürürüm diye düşünüyorum..sanki az önce vazgeçtim diyen ben değilmişim gibi..beni her gün her an mücadeleye mahkum ediyorsun,her gün yüreğimden bir parça koparıp seni satırlarda yaşatmaya beni mahkum ediyorsun ve ben tüm bunlara rağmen senden vazgeçemiyorum..galiba hiç vazgeçemeyeceğim..yüreğim hiç vazgeçtim diyemeyecek..
anlayacağın sevgili senden niye vazgeçemediğimi bilmediğim gibi,seni neden sevdiğimide bilmiyorum..
sebebi yok..sadece seni çok seviyorum...
dilinin söylediğini yüreğine kabul ettirebilmek ...aşkı tanımadan önce bende öyle derdim..ne var kestirip atacaksın hasta olan yanını..hayatına bakacaksın,geleceğe bakacaksın ve yoluna devam edeceksin...şimdi anlıyorum ki büyük konuşmuşum..insan içine düşmeyince ve iliklerine kadar aşkı yaşamayınca anlayamıyormuş...
aşk öyle bir duygu ki önceleri benim gibi iki satırı bir araya getirip bir kaç doğru cümle kurup derdini anlatamayan insana yani bana bile neler yazdırıyor...
bitecek dediğim sayfaların hiç sonu gelmiyor..sanki sayfalar beni çağırıyor..o beni sevmesede ben onu sevmekten vazgeçemiyorum..ona seslenmekten vazgeçemiyorum..
ben de bazen diyorum ki sevgili sen beni hiç sevmiyorsun,bana hiç değer de vermiyorsun ama ben seni sevmekten,düşlerimde bir damat gibi süsleyip büyütmekten niye vazgeçemiyorum?niye hasta olan yanı mı yani seni kestirip atamıyorum..oysa senden vazgeçmem için bahane bulacağım o kadar çok sebeb varken...
bazen de bana ne verdin diyorum kendi kendime..hani derler ya başın göğe mi erdi diye..seni sevdim diye çoğaldım mı bu hayatta,yoksa sevdiğim kadar eksildimmi bu hayattan..biliyorum sevmek bir muhasebe değil ama insanız işte iç dünyanla devamlı kavga ediyorsun..bir yanın diğer yanınla hep kavgada..bu kavgalar sonunda ister istemez soruyorsun kendine..neydi sendeki bu güç,kendimi unutacak ve hep sende yaşayacak kadar beni sana çeken..beni sevmemene rağmen niye senden vazgeçemiyorum..ne buluyorum sende veya sen ne katıyorsun bana..
biliyorum belki de çoğunluğun dediği gibi seviyorsan seversin sebebi yoktur,ama illede sebeb arayacaksan sebeb çokdur diyeceksin..gerçi sen hiç konuşmassın hep susarsın ama seni tanıdığım kadarıyla bu cümleyi kurarsın..
elime boş bir beyaz sayfa alıyorum ve ikiye bölüyorum sayfayı..bir yanına seni sevmemin bana kazandırdıklarını yani artılarını yazıyorum,diğer yanına eksilerini..sanki matematikte bir problem çözecekmiş gibi..çok komik değil mi?aşk neler yaptırıyor insana..sonuç ne olursa olsun,isterse eksi çıksın,artıda çıksın aslında cevabı baştan belli..ama insan bu sorgulamayı yapmadan duramıyor ki..sonuç mantığının söylediğini yüreğin kabul etmiyor..yüreğin ne derse o oluyor..tekrar başa dönüyorsun..
bilmiyorum sevgili..kelimelerin içinde kayboluyorum sadece..mantığımı yürütüp sana sitemle başlayan cümlelerim dahi sana olan aşkımın buğusunda eriyip gidiyor..bu sefer sana olan sevgimi nasıl satırlara düşürürüm diye düşünüyorum..sanki az önce vazgeçtim diyen ben değilmişim gibi..beni her gün her an mücadeleye mahkum ediyorsun,her gün yüreğimden bir parça koparıp seni satırlarda yaşatmaya beni mahkum ediyorsun ve ben tüm bunlara rağmen senden vazgeçemiyorum..galiba hiç vazgeçemeyeceğim..yüreğim hiç vazgeçtim diyemeyecek..
anlayacağın sevgili senden niye vazgeçemediğimi bilmediğim gibi,seni neden sevdiğimide bilmiyorum..
sebebi yok..sadece seni çok seviyorum...
