“Evim.”

MEŞHUR BİR ressam günün birinde dünyanın en güzel şeyinin resmini yapmaya karar verdi.
Bunun için dünyada en güzel şeyin ne olabileceğine dair bilgi toplamak üzere uzun bir yolculuğa çıktı.

Ağaçlık bir yolda giderken beli bükülmüş yaşlı bir adamın yol kenarında oturmuş olduğunu gördü. Yanına giderek ona dünyanın en güzel şeyinin ne olabileceğini sordu. İhtiyar hiç tereddüt etmeden:

“İmandır” dedi.

Sonra bir kasabadan geçerken bir mabedin kapısı önünde toplanmış bir düğün kalabalığına rastgeldi. Kalabalığın arasına girerek genç geline:

“Dünyanın en güzel şeyi nedir sizce?” diye sordu.

Gelin damadın gözlerinin içine bakarak:

“Dünyanın en güze şeyi olsa olsa aşktır!” dedi.

Ressam yoluna devam etti. Tozlu bir yolda giderken cepheden dönen yorgun bir askere denk geldi. Aynı soruyu ona da sordu. Asker:

“Dünyada en güzel şey barıştır” diye cevap verdi.

Ressam kendi kendine eğer dünyanın en güzel şeyleri iman aşk ve barışsa ben bunların resmini nasıl yapabilirim ki diye düşünmeye başladı.
O düşünceyle evine döndü.

Evinin kapısından içeri girdiğinde ise dünyanın en güzel manzarasının karşısında durduğunu düşündü.
Çocuklarının masum bakışlarında iman karısının gözlerinde aşk okunuyor evinde ise barış hali hüküm sürüyordu.

Bunlardan aldığı ilhamla ressam dünyanın en güzel şeyinin resmini yapmaya koyuldu. Resim bitince de tabloya şu adı verdi:

“Evim.”