Öylesine bir geceydi bu gece. Yıldızlar olması gerektiği gibi duruyorlardı durulması gereken yerde. Ay yine zamanı kendisine odaklıyordu.
İnsanlar yine evlerinde dinleniyorlardı.
Kimileri belkide geceye hakkını vermemek için direniyorlardı.
Kimileri belkide hakkını veremiyordu.
Geceyi onlara dayanılmaz kılanlar oluyordu.
Ağlayanlarda oluyordu şüphesiz.
Gözyaşlarını geceye saklayanlarhıçkırıklarını kimseyle paylaşmamak için geceye ayıranlar.
Fakat bunlara rağmen öylesineydi bu gece. Hep öyle olmalıydı.
Gecenin büyüsünü bozamıyordu kimse, kutsallığını…
En içten duygular gece patlayıveriyordu.
En yürekten şiirler gece yazılıyordu…
En hüzünlü ve hasret kokan mektuplar.
İstisnasız herkesin dostuydu gece…
Gece insanı kendisiyle başbasa bırakıyordu adeta…
Gündüzün veremediğini gece tamamlıyordu.
İnsanın bir hayatı ikiye ayrılmıştı.
Gündüz ve gece…
Gündüz insanın dışarıya kanat çırpmasıydı. Kendisini tüm çıplaklığıyla „ ben burdayim „ demesiydi adeta.
Gece ise insanı gündüze hazırlayan bir anneydi.
İnsanın kendisine geri dönmesini sağlayarak , kendi öz benliğini sorgulamasına vesile oluyordu.
Gündüz , „ ben burdayım „ diyen insan yine „ ben burdayım „ diyebilmesi için gece kendisini bir aynada keşfederek „ ben kimim ? „ sorusunun muhasebesini yapıyordu.
Gece ile gündüz arasında sanki gizli bir bağ vardı.
Gece yapılanlardan gündüzün haberi oluyordu.
Gündüz yapılanlardan gece zerresini kaçırmıyordu…
„Geceyi gündüze sokarsın, gündüzü geceye sokarsın". (Al-i imran 7)
"O, geceleyin sizi ölü gibi kendinizden geçirip alan (uyutan) ve gündüzün kazandıklarınızı bilen, sonra da belirlenmiş eceliniz tamamlanıncaya kadar gündüzleri sizi tekrar diriltendir. (uyandırandır). (Enam 60)"
Ölüm ve dirilis…
Iste gece ile gündüzün arasındaki ilişki buydu…
İnsanlığa anlatılmak istenende buydu aslında….
Her gece oluşunda gözlerimizin kapanması aslında ölmeyi etüd etmekti.
Ölümü anlayabilmekti.
Teneffüs edebilmekti…
Gündüz ile dirilişe geçmekti…
Yaşıyorduk gece ile gündüzün arasında…
Gece ile gündüzün aslında bizlerin aynası olduğunu bilmiyorduk.
Gece bizim ruhumuz, gündüz elbisemizdi.
Çıkardık elbisemizi ruhumuza teslim ettik…
İnsanlar yine evlerinde dinleniyorlardı.
Kimileri belkide geceye hakkını vermemek için direniyorlardı.
Kimileri belkide hakkını veremiyordu.
Geceyi onlara dayanılmaz kılanlar oluyordu.
Ağlayanlarda oluyordu şüphesiz.
Gözyaşlarını geceye saklayanlarhıçkırıklarını kimseyle paylaşmamak için geceye ayıranlar.
Fakat bunlara rağmen öylesineydi bu gece. Hep öyle olmalıydı.
Gecenin büyüsünü bozamıyordu kimse, kutsallığını…
En içten duygular gece patlayıveriyordu.
En yürekten şiirler gece yazılıyordu…
En hüzünlü ve hasret kokan mektuplar.
İstisnasız herkesin dostuydu gece…
Gece insanı kendisiyle başbasa bırakıyordu adeta…
Gündüzün veremediğini gece tamamlıyordu.
İnsanın bir hayatı ikiye ayrılmıştı.
Gündüz ve gece…
Gündüz insanın dışarıya kanat çırpmasıydı. Kendisini tüm çıplaklığıyla „ ben burdayim „ demesiydi adeta.
Gece ise insanı gündüze hazırlayan bir anneydi.
İnsanın kendisine geri dönmesini sağlayarak , kendi öz benliğini sorgulamasına vesile oluyordu.
Gündüz , „ ben burdayım „ diyen insan yine „ ben burdayım „ diyebilmesi için gece kendisini bir aynada keşfederek „ ben kimim ? „ sorusunun muhasebesini yapıyordu.
Gece ile gündüz arasında sanki gizli bir bağ vardı.
Gece yapılanlardan gündüzün haberi oluyordu.
Gündüz yapılanlardan gece zerresini kaçırmıyordu…
„Geceyi gündüze sokarsın, gündüzü geceye sokarsın". (Al-i imran 7)
"O, geceleyin sizi ölü gibi kendinizden geçirip alan (uyutan) ve gündüzün kazandıklarınızı bilen, sonra da belirlenmiş eceliniz tamamlanıncaya kadar gündüzleri sizi tekrar diriltendir. (uyandırandır). (Enam 60)"
Ölüm ve dirilis…
Iste gece ile gündüzün arasındaki ilişki buydu…
İnsanlığa anlatılmak istenende buydu aslında….
Her gece oluşunda gözlerimizin kapanması aslında ölmeyi etüd etmekti.
Ölümü anlayabilmekti.
Teneffüs edebilmekti…
Gündüz ile dirilişe geçmekti…
Yaşıyorduk gece ile gündüzün arasında…
Gece ile gündüzün aslında bizlerin aynası olduğunu bilmiyorduk.
Gece bizim ruhumuz, gündüz elbisemizdi.
Çıkardık elbisemizi ruhumuza teslim ettik…
