Gecenin karanlığında, yıldızların ışığı altında, ufukta kaybolmuş bir halde duruyorum. Rüzgarın fısıltıları kulaklarımda yankılanıyor, serin hava yüzümü okşuyor. Uzaklarda bir yerde dalgaların vurduğu kıyı şeridinin sesini duyuyorum. Bu sesler, ruhumu huzurla dolduruyor ve derin düşüncelere dalmama izin veriyor.
Hatıralarım zihnimde bir film şeridi gibi akmaya başlıyor. Geçmişte yaşadığım güzel anılar, hüzünlü anılar, hepsi gözümün önünden geçiyor. Sevinç ve kederin iç içe geçtiği bir yaşamın izlerini taşıyorum kalbimde. Belki de bu yüzden gecenin sessizliğinde kendimi daha rahat hissediyorum. Güneşin ışığı altında gizlenen duygularım, karanlığın kucağında özgürce akabiliyor.
Ufka doğru baktığımda, sonsuz bir karanlığın beni sardığını hissediyorum. Bu karanlık, korkutucu olduğu kadar büyülü de. Belki de bu evrenin gizemini, sonsuzluğunu temsil ediyor. Belki de bu karanlığın içinde bir yerlerde, cevabını aradığım tüm sorular gizlenmiş durumda.
Yalnızlığımın tadını çıkarıyorum bu gecede. Kimsenin beni rahatsız etmediği, kendimle baş başa kalabildiğim bir an. Düşüncelerim özgürce akıyor, ruhum huzura kavuşuyor. Belki de bu yalnızlık, kendimi daha iyi tanımamı sağlıyor.
Saatler ilerliyor, gökyüzü aydınlanmaya başlıyor. Yıldızlar yavaş yavaş kayboluyor, yerini güneşin ilk ışıklarına bırakıyor. Yeni bir güne uyanmanın heyecanı var içimde. Belki de bu yeni gün, yeni umutlar ve yeni başlangıçlar getirecek.
Gecenin ufkundayım, karanlığın ve aydınlığın kesiştiği yerde. Belki de burası benim için en doğru yer, en huzurlu köşe. Belki de ben de tıpkı yıldızlar gibi, karanlığın içinde parlayan bir ışık olmaya çalışıyorum.
