Güzel Sanatlarda Resmin Önemi
Eskiden insanlar, resmi bir anlatım aracı olarak kullanmıştır. Daha sonra eser yapma ve güzel şeyleri seyretme isteği ile konut olarak kullandıkları mağaraların duvarlarını resimlerle süslemişlerdir. Bugüne kadar izlerine rastladığımız mağara resimleri yontma taş devrine aittir. Bu resimler, kömür haline getirilmiş odun ve kemik parçalarının kalem olarak kullanılmasıyla çizilmiş, bazıları da sert cisimlerle kazınarak yapılmıştır. Renk olarak o zamanın doğal boyası olan toprak boyalar kullanılmıştır.
Eski çağlarda yaşamış insanların, ortaklaşa bir dil ve yazıları olmadığından, resim onlar için bir anlaşma aracı da olmuştur. Alfabe harfleri bulunmadan önce, insanlar resimlerle haberleşmişlerdir. Haberleşmede kullanılan resim-yazılar (hiyeroglif), sonraları biçimlerini değiştirerek harf ve rakam şekillerini almışlardır. Tanınmış kimselerin portreleri, dini konular, savaşlar ya da toplumsal olayların resimle anlatımı, tarih için de yararlı olmuştur. Matbaanın icadından önce yazılan el yazması kitaplar, resim ve bezemelerle süslenerek zenginleştirmiştir. Ressamlar, eserleri ile sevileni kutsallaştırmış, sevilmeyeni de gülünç durumlara düşürmüşlerdir. Bu nedenle tarihin her devrinde ressamın toplum içindeki yeri büyük olmuştur.
19. yüzyılda fotoğraf ve sinemanın keşfi ile resim, artık bir belge olmaktan kurtulmuş, ressam kendi kişiliğine dönmüştür. Şimdi daha çok gerçeği canlandıran resimler yerine çizgi ve renklere soyut anlamlar veren resimler yapılmaktadır. Günümüzde resim, tabloların dışına da çıkarak binaların içini ve dışını süsleyen değerli bir yardımcı da olmuştur. Gerçekçi olsun soyut olsun, resim, insanlık kültür ve uygarlığına sürekli ışık tutacaktır.
Atatürk, 1923 yılında, anıtlar hakkındaki bir soruyu şöyle cevaplandırmıştır: "Bir ulus ki resim yapmaz, bir ulus ki heykel yapmaz, bir ulus ki bilimin gerektirdiği şeyleri yapmaz, itiraf etmeli ki o ulusun ilerleme yolunda yeri yoktur."
Eskiden insanlar, resmi bir anlatım aracı olarak kullanmıştır. Daha sonra eser yapma ve güzel şeyleri seyretme isteği ile konut olarak kullandıkları mağaraların duvarlarını resimlerle süslemişlerdir. Bugüne kadar izlerine rastladığımız mağara resimleri yontma taş devrine aittir. Bu resimler, kömür haline getirilmiş odun ve kemik parçalarının kalem olarak kullanılmasıyla çizilmiş, bazıları da sert cisimlerle kazınarak yapılmıştır. Renk olarak o zamanın doğal boyası olan toprak boyalar kullanılmıştır.
Eski çağlarda yaşamış insanların, ortaklaşa bir dil ve yazıları olmadığından, resim onlar için bir anlaşma aracı da olmuştur. Alfabe harfleri bulunmadan önce, insanlar resimlerle haberleşmişlerdir. Haberleşmede kullanılan resim-yazılar (hiyeroglif), sonraları biçimlerini değiştirerek harf ve rakam şekillerini almışlardır. Tanınmış kimselerin portreleri, dini konular, savaşlar ya da toplumsal olayların resimle anlatımı, tarih için de yararlı olmuştur. Matbaanın icadından önce yazılan el yazması kitaplar, resim ve bezemelerle süslenerek zenginleştirmiştir. Ressamlar, eserleri ile sevileni kutsallaştırmış, sevilmeyeni de gülünç durumlara düşürmüşlerdir. Bu nedenle tarihin her devrinde ressamın toplum içindeki yeri büyük olmuştur.
19. yüzyılda fotoğraf ve sinemanın keşfi ile resim, artık bir belge olmaktan kurtulmuş, ressam kendi kişiliğine dönmüştür. Şimdi daha çok gerçeği canlandıran resimler yerine çizgi ve renklere soyut anlamlar veren resimler yapılmaktadır. Günümüzde resim, tabloların dışına da çıkarak binaların içini ve dışını süsleyen değerli bir yardımcı da olmuştur. Gerçekçi olsun soyut olsun, resim, insanlık kültür ve uygarlığına sürekli ışık tutacaktır.
Atatürk, 1923 yılında, anıtlar hakkındaki bir soruyu şöyle cevaplandırmıştır: "Bir ulus ki resim yapmaz, bir ulus ki heykel yapmaz, bir ulus ki bilimin gerektirdiği şeyleri yapmaz, itiraf etmeli ki o ulusun ilerleme yolunda yeri yoktur."
