Halkla İlişkilerin Tarihsel Gelişimi
20. yüzyılın fenomeni olan halkla ilişkilerin kökleri tarihin derinliklerine dayanır ve medeniyet kadar eskidir. Yönetim-yönetilen ikiliğinin ortaya çıktığı dönemden bu yana, yani yönetimin (devletin) ortaya çıkmasıyla birlikte halkla ilişkiler uygulamasının değişik görünüm ve biçimlerine rastlanmıştır (Kazancı, 1982). Okuryazarlığın olmadığı toplumlarda halkla ilişkinin etkili şekli yüz yüze ilişkiler, söylev ve konferanstan oluşur. Babil, Yunan, Roma uygarlıklarında, hükümetin otoritesi ve dinin kabul edilmesi için günümüzde de kullanılmakta olan kişilerarası iletişim, konuşma, sanat, edebiyat ve duyurumdan yararlanılarak halk ikna edilmeye çalışılmıştır. Eski Yunan uygarlığında iletişim becerisine sahip olmak büyük bir değerdir.
En iyi konuşmacı, genellikle liderlik pozisyonları için seçilmiştir. Bazen politikacılar, sözlü iletişimi kullanma konusunda sofistlerden yardım almışlarıdır. Sofistler, günümüzün lobicileri gibidirler. Etkili iletişim teknikleri kullanarak yasa yapıcıları etkilemeye çalışılmıştır. Çeşitli konulardaki bilginlerin, filozofların halk önünde tartışması için forumlar düzenlenmiştir.
İlk çağların büyük filozof ve konuşmacıları olan, Cicero ve Demosten bu forumlarda ün kazanmışlar, inandırıcı ve halkı etkileyici kişiler olarak ortaya çıkmışlardır. Halkın sesi hakkın sesidir deyimi, eski Roma’da “Halkın sesi Tanrının sesidir” şeklinde söylenmekte ve halkla ilişkilerin önemine dikkat çekmektedir. Halkla ilişkilerin kökleri propagandanın gelişiminde yatar. 1600’lü yıllarda propaganda “inancı yaymaya yardım etmek” için kullanılan ve olumsuz bir çağrışıma sahip olmayan bir kavramdır.
Kiliseler dinin yararları hakkında kamuoyunu bilgilendirmek istediklerinde propaganda kullanılmıştır 1. Dünya savaşı sırasında Amerika’nın savaştaki rolünü güçlendirmek için kamuoyunu bilgilendirme komiteleri oluşturulmuştur. Edward Bernays içinde bulunulan durumu, tarih boyunca ilk kez bilginin savaş silahı olarak kullanıldığı bir dönem olarak yorumlar. Halkla ilişkilerin şekillenmesinde, doğru bilginin kamuoyuna yayılmasında dini kurumlarının da katkısı olmuştur.
20. yüzyılın fenomeni olan halkla ilişkilerin kökleri tarihin derinliklerine dayanır ve medeniyet kadar eskidir. Yönetim-yönetilen ikiliğinin ortaya çıktığı dönemden bu yana, yani yönetimin (devletin) ortaya çıkmasıyla birlikte halkla ilişkiler uygulamasının değişik görünüm ve biçimlerine rastlanmıştır (Kazancı, 1982). Okuryazarlığın olmadığı toplumlarda halkla ilişkinin etkili şekli yüz yüze ilişkiler, söylev ve konferanstan oluşur. Babil, Yunan, Roma uygarlıklarında, hükümetin otoritesi ve dinin kabul edilmesi için günümüzde de kullanılmakta olan kişilerarası iletişim, konuşma, sanat, edebiyat ve duyurumdan yararlanılarak halk ikna edilmeye çalışılmıştır. Eski Yunan uygarlığında iletişim becerisine sahip olmak büyük bir değerdir.
En iyi konuşmacı, genellikle liderlik pozisyonları için seçilmiştir. Bazen politikacılar, sözlü iletişimi kullanma konusunda sofistlerden yardım almışlarıdır. Sofistler, günümüzün lobicileri gibidirler. Etkili iletişim teknikleri kullanarak yasa yapıcıları etkilemeye çalışılmıştır. Çeşitli konulardaki bilginlerin, filozofların halk önünde tartışması için forumlar düzenlenmiştir.
İlk çağların büyük filozof ve konuşmacıları olan, Cicero ve Demosten bu forumlarda ün kazanmışlar, inandırıcı ve halkı etkileyici kişiler olarak ortaya çıkmışlardır. Halkın sesi hakkın sesidir deyimi, eski Roma’da “Halkın sesi Tanrının sesidir” şeklinde söylenmekte ve halkla ilişkilerin önemine dikkat çekmektedir. Halkla ilişkilerin kökleri propagandanın gelişiminde yatar. 1600’lü yıllarda propaganda “inancı yaymaya yardım etmek” için kullanılan ve olumsuz bir çağrışıma sahip olmayan bir kavramdır.
Kiliseler dinin yararları hakkında kamuoyunu bilgilendirmek istediklerinde propaganda kullanılmıştır 1. Dünya savaşı sırasında Amerika’nın savaştaki rolünü güçlendirmek için kamuoyunu bilgilendirme komiteleri oluşturulmuştur. Edward Bernays içinde bulunulan durumu, tarih boyunca ilk kez bilginin savaş silahı olarak kullanıldığı bir dönem olarak yorumlar. Halkla ilişkilerin şekillenmesinde, doğru bilginin kamuoyuna yayılmasında dini kurumlarının da katkısı olmuştur.