Bir vardı, bir yoktu… Kalplerimiz birbirine öyle bir bağlanmıştı ki, aşkımız zamanın ötesine geçmiş, sonsuzluğa kanat açmıştı. Hani bizim sevdamız, gözlerimiz ilk buluştuğu anda başlayan, her bakışta derinleşen, her dokunuşta yeniden doğan bir masaldı sanki…
Seni her gördüğümde içimde bir bahar filizlenirdi. Gülüşün, en karanlık günlerime bile güneş gibi doğardı. Hani bizim sevdamız, sadece iki kalbin değil, iki ruhun da birbirine sımsıkı sarılışıydı. Kimse anlamazdı aramızdaki bu sessiz çığlıkları, bu gözlerle konuşmaları…
Aşkımız, yağmurlu bir akşamda ıslanmaktan korkmayan iki çocuğun cesaretiydi. Bazen fırtınalar oldu, bazen gökyüzü karardı, ama biz hep birbirimize tutunduk. Hani bizim sevdamız, en çılgın rüzgârlara bile meydan okuyan bir çınar gibiydi. Kökleri derinlerde, dalları gökyüzüne uzanmış…
Biliyor musun? Hâlâ seni düşündüğümde içimde bir şeyler kıpırdar. Belki de aşk, hiç bitmeyen bir özlemdir. Hani bizim sevdamız, belki bir gün sona erdi ama izi hâlâ yüreğimde. Sen gittin, ama bıraktığın her anı, her hatıra, her "seni seviyorum" bir yıldız gibi parlamaya devam ediyor kalbimin semasında…
Belki bir gün yollarımız yeniden kesişer, belki de sadece güzel bir anı olarak kalır bu sevda. Ama şunu bil ki, hani bizim sevdamız, işte o, hayatımın en güzel şiiriydi… Ve sen, o şiirin en anlamlı dizesi…
Özledim…
Zaman geçse de unutulmayan o anılar, birer birer canlanıyor gözlerimin önünde. Hani bizim sevdamız, öyle büyüktü ki, aynı gökyüzünü paylaşan yıldızlar bile kıskanırdı bizi. Seninle her şey daha güzeldi… Kahvenin yudumunda bile ayrı bir tat vardı, çünkü sen vardın.
Bazen sokaklarda yürürken bir an durup etrafıma bakıyorum. Belki bir köşeden çıkıp geleceksin diye… Belki o eski gülüşünle, "Merak etme, ben hâlâ buradayım," diyeceksin. Hani bizim sevdamız, öyle güçlüydü ki, ayrılık bile bitiremedi onu. Sadece biraz sustu, belki de dinlenmeye çekildi.
Geceler en çok seni düşündürüyor bana. Yıldızlara bakıp iç geçiriyorum. "Acaba o da aynı yıldızlara mı bakıyor?" diye. Hani bizim sevdamız, birbirimize yazılmamış mektuplarla dolu. Söyleyemediğimiz sözler, itiraf edemediğimiz korkular… Ama belki de en güzeli, hiç bitmeyen bu bekleyişti.
Biliyor musun? Bazen en mutlu anlarımda bile bir eksiklik hissediyorum. Çünkü o güzel anları seninle paylaşamıyorum. Hani bizim sevdamız, bir yanıyla hâlâ devam ediyor aslında. Sen kalbimde yaşadıkça, bu aşk hiç bitmeyecek.
Belki bir gün, bir şehirde karşılaşırız. Belki bir çay bahçesinde, belki bir kitapçıda… Gözlerimiz tekrar buluştuğunda, her şey yeniden başlayacakmış gibi hissedeceğiz. Hani bizim sevdamız, işte o zaman anlayacağız: Bazı aşklar asla bitmez, sadece ara verir.
Ve ben, o güne kadar seni her hatırlayışımda gülümseyeceğim. Çünkü biliyorum ki, hani bizim sevdamız, dünyadaki en saf, en gerçek duyguydu… Ve sen, o duygunun ta kendisiydin.
Özledim… Her şeyiyle, her anıyla…
Seni her gördüğümde içimde bir bahar filizlenirdi. Gülüşün, en karanlık günlerime bile güneş gibi doğardı. Hani bizim sevdamız, sadece iki kalbin değil, iki ruhun da birbirine sımsıkı sarılışıydı. Kimse anlamazdı aramızdaki bu sessiz çığlıkları, bu gözlerle konuşmaları…
Aşkımız, yağmurlu bir akşamda ıslanmaktan korkmayan iki çocuğun cesaretiydi. Bazen fırtınalar oldu, bazen gökyüzü karardı, ama biz hep birbirimize tutunduk. Hani bizim sevdamız, en çılgın rüzgârlara bile meydan okuyan bir çınar gibiydi. Kökleri derinlerde, dalları gökyüzüne uzanmış…
Biliyor musun? Hâlâ seni düşündüğümde içimde bir şeyler kıpırdar. Belki de aşk, hiç bitmeyen bir özlemdir. Hani bizim sevdamız, belki bir gün sona erdi ama izi hâlâ yüreğimde. Sen gittin, ama bıraktığın her anı, her hatıra, her "seni seviyorum" bir yıldız gibi parlamaya devam ediyor kalbimin semasında…
Belki bir gün yollarımız yeniden kesişer, belki de sadece güzel bir anı olarak kalır bu sevda. Ama şunu bil ki, hani bizim sevdamız, işte o, hayatımın en güzel şiiriydi… Ve sen, o şiirin en anlamlı dizesi…
Özledim…
Zaman geçse de unutulmayan o anılar, birer birer canlanıyor gözlerimin önünde. Hani bizim sevdamız, öyle büyüktü ki, aynı gökyüzünü paylaşan yıldızlar bile kıskanırdı bizi. Seninle her şey daha güzeldi… Kahvenin yudumunda bile ayrı bir tat vardı, çünkü sen vardın.
Bazen sokaklarda yürürken bir an durup etrafıma bakıyorum. Belki bir köşeden çıkıp geleceksin diye… Belki o eski gülüşünle, "Merak etme, ben hâlâ buradayım," diyeceksin. Hani bizim sevdamız, öyle güçlüydü ki, ayrılık bile bitiremedi onu. Sadece biraz sustu, belki de dinlenmeye çekildi.
Geceler en çok seni düşündürüyor bana. Yıldızlara bakıp iç geçiriyorum. "Acaba o da aynı yıldızlara mı bakıyor?" diye. Hani bizim sevdamız, birbirimize yazılmamış mektuplarla dolu. Söyleyemediğimiz sözler, itiraf edemediğimiz korkular… Ama belki de en güzeli, hiç bitmeyen bu bekleyişti.
Biliyor musun? Bazen en mutlu anlarımda bile bir eksiklik hissediyorum. Çünkü o güzel anları seninle paylaşamıyorum. Hani bizim sevdamız, bir yanıyla hâlâ devam ediyor aslında. Sen kalbimde yaşadıkça, bu aşk hiç bitmeyecek.
Belki bir gün, bir şehirde karşılaşırız. Belki bir çay bahçesinde, belki bir kitapçıda… Gözlerimiz tekrar buluştuğunda, her şey yeniden başlayacakmış gibi hissedeceğiz. Hani bizim sevdamız, işte o zaman anlayacağız: Bazı aşklar asla bitmez, sadece ara verir.
Ve ben, o güne kadar seni her hatırlayışımda gülümseyeceğim. Çünkü biliyorum ki, hani bizim sevdamız, dünyadaki en saf, en gerçek duyguydu… Ve sen, o duygunun ta kendisiydin.
Özledim… Her şeyiyle, her anıyla…
