iLk_NuR
Üstat
İnsan en yakınını kaybedince anlıyor bu acıyı ancak, hani derler ya ateş düştüğü yeri yakar diye gerçektende öleymiş. Birinin öldüğünü duyunca üzülürsün ama o kişiyle anıların yoksa yaşadığın iyi kötü anlar yoksa anlayamazsın onu kaybetmenin verdiği acıyı. Bir gün hepimiz öleceğiz belki bu bir teselli ama içindeki acıyı ne kadar dindirebilir ki onunla yaşadıklarını ne kadar unutturabilir? Ona son kez baktığında aklına gelir miydi o bakışların son olduğu ona söylediğin sözlerin son sözler olduğu... daha birkaç saat önce karşında duran konuşan aynı evde yaşadığın kişi artık yok geriye sadece anlamsız gibi gözüken ama içinde koskoca bi hayatı saklayan resimler anılar kalır. Hiç aklına gelir miydi birkaç saat önce oturduğu evinde birkaç saat sonra bir kefene sarılıp yatırılacağı. Son kez gördüğün o hali gider mi insanın gözünün önünden o tabutun içinde gidişi son kez... Söyleyebileceğin son söz hakkını helal etmek. Ve toprağa koyuluşu.... onun orda o toprağın altında yattığını bilmek insanın yüreğini ne kadar acıtıyormuş meğer. Toprağa akan gözyaşlarını hissediyor mudur acaba? Gelmeyecekti bir daha geri yoktu artık buna alışmaktan başka çare yokkkk. Ne kadar ağlasanda bağırsanda gitmişti artık geriye sadece anılar resimler...
Bak ibret al yere düşen yaprağa, oda eskiden yukardan bakardı toprağa....her yaprak yeşerecek, sararacak, kuruyacak ve ait olduğu yere toprağa düşecek
iLk_NuR
Bak ibret al yere düşen yaprağa, oda eskiden yukardan bakardı toprağa....her yaprak yeşerecek, sararacak, kuruyacak ve ait olduğu yere toprağa düşecek
iLk_NuR
