Hümanizm

Humanizm, kelime manası;

Beşeriyetçi yani Düntevi düşünen, insan odaklı, insan merkezli, insancıl anlamlarına gelmektedir.

Humanist insanlar, beşeriyette insan düşüncesine yani akla önem verirler ve aklı ön planda tutarlar.

Dolayısıyla insan, yaşamın merkezindedir. Çünkü Humanistler Dünyevi kanunların, kayde ve kuralların düzenlenmesinde Allah’ın manevi ahlak anayasasını değil insan aklını esas alırlar.

Diğer bir deyimle Humanizm terimi, genel anlamıyla insan aklını, tabiyatını, yaratılışını esas alan insan odaklı bir ideolojik düşüncedir. Ideolojilerde sıkça karşılaştığımız gibi bir takım önyargılara, arzulara, düşüncelere hatta hayallere dayanmaktadır.

Örneğim Humazim düşüncesine göre, insanların tümünü sevmek söz konusudur. Oysaki insanın her türlüsünü sevmek mümkün değildir. Bir zalimi, bir diktatörü, bir kul hakkını yiyeni, vs. nasıl sevebiliriz ki? Fakat mükemmel, iyi ahlaklı, iyi huylu ve faydalı insanları sevmek mümkündür.

Eğer Humanizm insan haklarına, insanlık onuruna, haysiyetine, vs. saygı göstermekse o zaman islam dini, gerçek Hümanizmdir.

Din ise sadece insanı değil kainattaki mevcudatı esas alır. Çünkü insan, sadece kendisinden sorumlu değildir. Allah’ın buyurduğu gibi, mevcudata karşı bir sorumluluğu vardır.

Bu durum, Alevi inancında ikrar esas alınmıştır. Dolayısıyla insan, ikrarı sadece kendisi için değil kainattaki mevcudata karşı kendi sorumluluğunu yerine getireceğine dair yani bir bütüne ikrarını vermektedir.

Sonuçta Allah, akıl ve düşünce yani kendini ifade etme kabiliyetini insana vermiştir ve insanın yeri, yaşamın merkezi olmuştur.

Ancak aynı zamanda da Allah, insana büyük bir sorumluluk ve önemli bir görev vermiştir. Bu görev, kainattaki mevcudata sahip çıkmak ve sahiplenmektir.

Bu durum Humanizmde ise, yaratılmış olan her bir yaratık kendinden sorumludur. Sonuçta insan, beşeriyatı yaşamalı ve batıni düşünmelidir.