İnsanlarla konuşurken kendinizden emin olun
Evde, işte, okulda, yolda, alışverişte, hastanede ve hatta tatilde diğer insanlarla ilişkilerimizde gerçek duygularımızı ve kişisel haklarımızı açıkça ifade edebiliyor muyuz? Ediyorsak, nasıl? Bu soruların yanıtları hem etkin iletişimde hem de ruh sağlığımız açısından önem taşıyor.
İnsanları birbirleriyle iletişim kurarken üç farklı tutum içindedirler:
1- Saldırgan
2- Pasif
3- Kendinden emin
Elbette saldırgan bir ifadeyle konuşmanız gereken anlar vardır. Pasif veya kendinden emin iletişimle yaptığımız denemeler sonuç vermemiş ve öfkemiz kabarmıştır. Ellerimizi belimize koyar, yüksek sesle bağırır, hatta karşımızdakini dinlemez, sadece kendi duygu düşüncelerimizi haykırırız.
Ancak herzaman böyle konuşursak, iletişim kurmuş sayılmayız, çünkü karşımızdaki kişiler ya karşı saldırıya geçer yada savunma mekanizmalarını işletirler. Biz ise daha sonra kendimizi suçlu ve endişeli hissederiz. Böyle açık ve etkin iletişim gerçekleşemez.
Susmamız ve görüşlerimizi kendimize saklamamız gereken durumlarda az sayılmaz. Hayatta böyle yapılmasını zorunlu kılan durumlar hiç de az değildir.
Gülümser onaylıyormuş gibi yapar, hatta "Ben bu işin uzmanı değilim, Tam olarak bilmiyorum" gibi ifadeler kullanırız. Alçak bir ses tonuyla ve titrek bir sesle konuşuruz. Ellerimiz terler, göz temasından kaçınırız; yere ya da başka bir yere bakarız. Ne var ki , bu tutum sürekli iletişim tarzımız haline gelirse, kendinden emin olmayan biri olarak nitelendiririz.
Ayrıca herzaman susmak, düşündüklerimizi ve isteklerimizi söylememek istenmeyen sonuçlarada yol açabilir. Örneğin bir tehlikeyi önlememiş, bir olanağa işaret etmemiş ya da bir insanın olumsuz bir adım atmasına çanak tutmuş oluruz. Dahası, kendimizi daha kızgın, mağdur, kullanılmış hissederiz; umutsuzluğa düşer ve kendimizi daha az sevmeye başlarız. Bu durumda iletişim kuırma sorunumuz var demektir
Evde, işte, okulda, yolda, alışverişte, hastanede ve hatta tatilde diğer insanlarla ilişkilerimizde gerçek duygularımızı ve kişisel haklarımızı açıkça ifade edebiliyor muyuz? Ediyorsak, nasıl? Bu soruların yanıtları hem etkin iletişimde hem de ruh sağlığımız açısından önem taşıyor.
İnsanları birbirleriyle iletişim kurarken üç farklı tutum içindedirler:
1- Saldırgan
2- Pasif
3- Kendinden emin
Elbette saldırgan bir ifadeyle konuşmanız gereken anlar vardır. Pasif veya kendinden emin iletişimle yaptığımız denemeler sonuç vermemiş ve öfkemiz kabarmıştır. Ellerimizi belimize koyar, yüksek sesle bağırır, hatta karşımızdakini dinlemez, sadece kendi duygu düşüncelerimizi haykırırız.
Ancak herzaman böyle konuşursak, iletişim kurmuş sayılmayız, çünkü karşımızdaki kişiler ya karşı saldırıya geçer yada savunma mekanizmalarını işletirler. Biz ise daha sonra kendimizi suçlu ve endişeli hissederiz. Böyle açık ve etkin iletişim gerçekleşemez.
Susmamız ve görüşlerimizi kendimize saklamamız gereken durumlarda az sayılmaz. Hayatta böyle yapılmasını zorunlu kılan durumlar hiç de az değildir.
Gülümser onaylıyormuş gibi yapar, hatta "Ben bu işin uzmanı değilim, Tam olarak bilmiyorum" gibi ifadeler kullanırız. Alçak bir ses tonuyla ve titrek bir sesle konuşuruz. Ellerimiz terler, göz temasından kaçınırız; yere ya da başka bir yere bakarız. Ne var ki , bu tutum sürekli iletişim tarzımız haline gelirse, kendinden emin olmayan biri olarak nitelendiririz.
Ayrıca herzaman susmak, düşündüklerimizi ve isteklerimizi söylememek istenmeyen sonuçlarada yol açabilir. Örneğin bir tehlikeyi önlememiş, bir olanağa işaret etmemiş ya da bir insanın olumsuz bir adım atmasına çanak tutmuş oluruz. Dahası, kendimizi daha kızgın, mağdur, kullanılmış hissederiz; umutsuzluğa düşer ve kendimizi daha az sevmeye başlarız. Bu durumda iletişim kuırma sorunumuz var demektir
