Yağmurlu bir kasım akşamıydı. Şehir, gri bulutların altında sessizliğe bürünmüştü. Eski bir apartmanın üçüncü katında, perdelerini yıllardır aralamayan bir genç kadın, pencere kenarında kitaplarıyla yalnızlığını paylaşıyordu. Adı Işık'tı, ama içindeki ışık çoktan sönmüş gibiydi.
Bir gün, alt kattaki yaşlı komşusu kapısını çaldı. Elinde bir tohum vardı: "Bak," dedi, "Bu sadece bir çiçek tohumu değil. İçinde gökyüzünü barındırıyor. Sence de toprağa değmeyi hak etmiyor mu?"
Işık, tereddütle kabul etti. Ertesi gün, balkonundaki saksıya ekti tohumu. Her sabah, cansız görünen toprağa bakarken iç geçiriyordu: "Belki de filizlenmez..."
Aylar geçti. Bir sabah, incecik bir yeşil filiz toprağı yarıp çıktı. O an, Işık'ın yüreğinde unuttuğu bir duğu kıpırdadı. Bitki büyüdükçe, o da her gün biraz daha perdelerini aralamaya başladı.
Sonra bir ilkbahar sabahı, tomurcuk açtı. Kırmızı bir gelincik, ıslak topraktan gökyüzüne uzanıyordu. İşte o an anladı:
Işık hep varmış.
Bulutların arkasında saklanmış,
Yüreğinin kırık köşelerine sinmiş,
Ve nihayet,
Bir çiçeğin taç yapraklarında kendini hatırlatmıştı.
Yaşlı komşu, o gün balkondan seslendi: "Gördün mü? Işık sadece gözle görülmez... Bazen bir tohumun içinde, bazen yağmur sonrası nemli toprak kokusunda saklıdır. Ve en çok da, unutanlara kendini yeniden hatırlatır."
Işık, o günden sonra her sabah balkona çıktı. Bazen güneşli, bazen bulutlu...
Işık her zaman var diyorlar...
Bazen bulutların arkasında,
Bazen yüreğinin en kuytu köşesinde.
Belki de görmek için,
Gözlerini kapatmak gerek bazen.
Çünkü en derin karanlıklar,
Kendini kaybetmiş ışıklardır aslında.
Tozlanmış bir ayna gibi,
Sildikçe yeniden parlar.
Bak, şu an bile farkında değilsin belki,
Ama nefes alışında bir umut,
Kalp atışlarında bir direniş var.
Ve o soluk ışık,
Hiç beklemediğin bir anda,
Bir güneş gibi doğacak içine.
Kış ne kadar sert geçerse geçsin,
Toprak altında tohumlar uyur.
Ve senin yüreğin de,
Şimdi tam da olması gerektiği gibi...
Yeniden doğmak için bekliyor.
y.t
07.05.2025
Bir gün, alt kattaki yaşlı komşusu kapısını çaldı. Elinde bir tohum vardı: "Bak," dedi, "Bu sadece bir çiçek tohumu değil. İçinde gökyüzünü barındırıyor. Sence de toprağa değmeyi hak etmiyor mu?"
Işık, tereddütle kabul etti. Ertesi gün, balkonundaki saksıya ekti tohumu. Her sabah, cansız görünen toprağa bakarken iç geçiriyordu: "Belki de filizlenmez..."
Aylar geçti. Bir sabah, incecik bir yeşil filiz toprağı yarıp çıktı. O an, Işık'ın yüreğinde unuttuğu bir duğu kıpırdadı. Bitki büyüdükçe, o da her gün biraz daha perdelerini aralamaya başladı.
Sonra bir ilkbahar sabahı, tomurcuk açtı. Kırmızı bir gelincik, ıslak topraktan gökyüzüne uzanıyordu. İşte o an anladı:
Işık hep varmış.
Bulutların arkasında saklanmış,
Yüreğinin kırık köşelerine sinmiş,
Ve nihayet,
Bir çiçeğin taç yapraklarında kendini hatırlatmıştı.
Yaşlı komşu, o gün balkondan seslendi: "Gördün mü? Işık sadece gözle görülmez... Bazen bir tohumun içinde, bazen yağmur sonrası nemli toprak kokusunda saklıdır. Ve en çok da, unutanlara kendini yeniden hatırlatır."
Işık, o günden sonra her sabah balkona çıktı. Bazen güneşli, bazen bulutlu...
Işık her zaman var diyorlar...
Bazen bulutların arkasında,
Bazen yüreğinin en kuytu köşesinde.
Belki de görmek için,
Gözlerini kapatmak gerek bazen.
Çünkü en derin karanlıklar,
Kendini kaybetmiş ışıklardır aslında.
Tozlanmış bir ayna gibi,
Sildikçe yeniden parlar.
Bak, şu an bile farkında değilsin belki,
Ama nefes alışında bir umut,
Kalp atışlarında bir direniş var.
Ve o soluk ışık,
Hiç beklemediğin bir anda,
Bir güneş gibi doğacak içine.
Kış ne kadar sert geçerse geçsin,
Toprak altında tohumlar uyur.
Ve senin yüreğin de,
Şimdi tam da olması gerektiği gibi...
Yeniden doğmak için bekliyor.
y.t
07.05.2025
