şu satırları yazarken gece ve gündüz kavgalarını yitirmiş gece yeni bir günden çaldığı karanlık saatlerle dolu. ve ben sana yazıyorum bundan önce hep olduğu gibi, zaten bu satırları senden başka kiminle paylaşmak isterimki kim anlarki beni benim senin tarafından anlaşılmayı istedigim kadar. yüreğim gecenin karanlığına eş değer şimdi ama asla karamsar değil. nasılki yaşanan günün güzelliği kadar gecelerinde bir gizemi varsa yaşanan her mutlu anım kadar sıkıntılarımda anlamlı olmalı bazen... uzun zamandır buluşturmamıştım kalem ve kağıdı, nasıl da birbirlerini görmeyen iki dost gibi sarmaş dolaş oluverdiler yine birbirleriyle. çok şey borçluyum onlara... seni borçluyum en önemlisi. . onlar sayesinde seni yazdım, sana yazdım, kimi zaman en uzaklardan seni getirdiler bana oturtup saatlerce seyrettim seni, yanıma aldım kağıt ve kalem sayesinde. . kimi zaman katı gerçeklere inat pembe hayellerimi paylaştım onlarla... ve şimdi yumruklarım yokluğunun acımasızlığında çok anı biriktirdi parçaladıkları her duvarın renginde... sen benim ifademsin... güneş gündüze lazım sende bana...