İz Bırakanlar Unutulmaz

Bazı şeyler vardır ki anlatılmaz, anlatılamaz.
Sadece yaşanır. Doğar, büyür, solar ve ölür.
Her şey gelip geçer geriye sadece bıraktığımız izler kalır.
Bazısı güzel, bazısı ise hayal kırıklığıdır..
Dostluklar, aşklar, arkadaşlar hepsi tek tek geçer..
Zaman bir nehir gibi akar en derinden..
Gecenin en karanlık yerinden
Bazen insan kendinden vazgeçer..
Yıkılan her bir umudun ardından,
Umut etmekten vazgeçer..
Herkes gider, her şey yok olur..
Gerçekler acıtınca, hayallerle dost olur..
Bir tatlı anıda yaşar..
Bir hikayenin kahramanı olur..
Herkes unutulur ama,
“İz bırakanlar asla unutulmaz..”

İnanmaktan yoruldum..
Gizlemekten sıkıldım..
Umut acı veriyor sadece,
Yüreğim parça parça,
Vazgeçtim savaşmaktan..
Hayat bir yarış değil ki,
Ne bir ilk var, ne de bir son..
Dün ve yarın anlamsızdır..
Bugünden umudun yoksa.
Doğru ve yanlış yoktur..
Değişmeyecekse gerçek.
Bir eksik ya da bir fazla,
Yüreğindeki parça tam değilse
Karanlık hep en derinde,
Simsiyah bir gecede,
Saklıdır sende, işte bu hazine,
Yalnızlık ki, yalnız üç hece..
Yaşamak ise, yaşamak değildir..
Nereye ait olduğunu bilmeden
Bir o tarafta, bir şu tarafta,
Sonsuzluğun kalbinde ama hep arafta
Anlaşılmak gibi bir derdim de yok.
Kimseden bir şey de beklemem.
Şikayetim kendimden,
İnceden ve derinden,
Kızgınım sadece, hayata, insanlara,
Yargılanmadan yargılayanlara..
Öfkem büyük, öfkem sonsuz
Yağan yağmura, esen rüzgara..
Doğmayan güneşe, sonu gelmeyen gecelere
Benden çalınanlara,
Doğum günlerine ve pastalara,
Bana acı veren anılara,
Gerçekleşmeyen hayallere..
Alışamadım, hep yalnız kalmaya..
Yalnızlık ki kalabalıkların içinde
İçimdeki çocuğun hala boynu bükük..
Bir gülümsemeye hasret,
Koşuyor halen, uçurtmaların peşinde
Arıyor evini, özünü, yurdunu her yerde,
Bu dünya, benim vatanım değil.
“Yıldızlar ise halen çok uzak..”