Güneşli bir yaz günü, yemyeşil bir köyün eteklerinde, minik bir keçi yavrusu olan "Zıpzıp" dünyaya gelmiş. Zıpzıp, diğer keçi yavruları gibi dört nala koşup zıplamak yerine, sanki içinde bir yay varmış gibi sürekli sekerek hareket edermiş. Bir gün, köyün yaramaz çocuğu "Tombul" da Zıpzıp'ı görmüş. Tombul, her şeyi merak eder, her şeye takılırdı. Zıpzıp'ı görünce de gözleri parlamış.
Tombul, hemen Zıpzıp'ın yanına gitmiş ve sormuş: "Hey sen, neden böyle zıp zıp duruyorsun? Yoksa yere basmayı mı unuttun?"
Zıpzıp, kafasını yana eğerek cevap vermiş: "Yok canım, unutmadım. Ben böyle daha eğlenceliyim. Sanki yeryüzü benim trambolinim gibi!"
Tombul, Zıpzıp'ın bu cevabına gülmekten kırılmış. Sonra, aklına bir fikir gelmiş. "Ben de senin gibi zıplamak istiyorum. Bana da öğretir misin?" demiş.
Zıpzıp, memnuniyetle kabul etmiş. "Tabii ki, gel yanıma." demiş.
Tombul, Zıpzıp'ın yanına gitmiş ve Zıpzıp'ı izleyerek zıplamaya çalışmış. Ama ne mümkün! Tombul, tam zıplarken kendini dengesiz bir şekilde yere düşürmüş, poposu üzerine oturmuş. Zıpzıp, kahkahalarla gülmeye başlamış.
Tombul, biraz utanmış ama pes etmemiş. Tekrar tekrar denemiş, her denemesinde yere düşmüş ve Zıpzıp daha çok gülmüş. Köydeki diğer çocuklar da bu eğlenceli gösteriyi görmeye gelmişler. Herkes, Tombul'un sakar hallerine gülüyor, Zıpzıp ise coşkuyla zıplıyordu.
En sonunda Tombul, yorulmuş ve ter içinde kalmış. Zıpzıp'a dönerek, "Galiba ben senin kadar yetenekli değilim." demiş.
Zıpzıp, Tombul'un yanına gelmiş ve kafasını Tombul'a sürtmüş. "Önemli değil, önemli olan eğlenmek! İstersen, birlikte zıplayalım." demiş.
Tombul, bu teklife çok sevinmiş. O günden sonra, Tombul ve Zıpzıp, her gün birlikte zıplayıp durmuşlar. Bazen Tombul yere düşmüş, bazen de Zıpzıp takla atmış ama her zaman birlikte çok eğlenmişler. Köydeki diğer çocuklar da onlara katılarak bu neşeli gruba dahil olmuşlar. Köyün en sessiz yerleri bile kahkahalarla çınlamaya başlamış.
Bir gün, köyün bilge ihtiyarı onları izlerken, gülümseyerek şöyle demiş: "Hayat böyle olmalı, neşe dolu, kahkaha dolu ve her an zıplamaya hazır!"
Ve böylece, keçi yavrusu Zıpzıp ile yaramaz çocuk Tombul, köyün en unutulmaz ikilisi olmuşlar ve herkese hayatın aslında ne kadar eğlenceli olabileceğini öğretmişler. Zıpzıp ve Tombul, daha nice zıplamalı, gülmeli maceralara atılmaya devam etmişler. Tabi bu arada Tombul da artık eskisinden çok daha iyi zıplar hale gelmiş! Hatta bazen Zıpzıp'ı bile geçiyormuş. Ama en önemlisi, dostlukları hiç bozulmamış ve her zaman birbirlerine destek olmuşlar.
Tombul, hemen Zıpzıp'ın yanına gitmiş ve sormuş: "Hey sen, neden böyle zıp zıp duruyorsun? Yoksa yere basmayı mı unuttun?"
Zıpzıp, kafasını yana eğerek cevap vermiş: "Yok canım, unutmadım. Ben böyle daha eğlenceliyim. Sanki yeryüzü benim trambolinim gibi!"
Tombul, Zıpzıp'ın bu cevabına gülmekten kırılmış. Sonra, aklına bir fikir gelmiş. "Ben de senin gibi zıplamak istiyorum. Bana da öğretir misin?" demiş.
Zıpzıp, memnuniyetle kabul etmiş. "Tabii ki, gel yanıma." demiş.
Tombul, Zıpzıp'ın yanına gitmiş ve Zıpzıp'ı izleyerek zıplamaya çalışmış. Ama ne mümkün! Tombul, tam zıplarken kendini dengesiz bir şekilde yere düşürmüş, poposu üzerine oturmuş. Zıpzıp, kahkahalarla gülmeye başlamış.
Tombul, biraz utanmış ama pes etmemiş. Tekrar tekrar denemiş, her denemesinde yere düşmüş ve Zıpzıp daha çok gülmüş. Köydeki diğer çocuklar da bu eğlenceli gösteriyi görmeye gelmişler. Herkes, Tombul'un sakar hallerine gülüyor, Zıpzıp ise coşkuyla zıplıyordu.
En sonunda Tombul, yorulmuş ve ter içinde kalmış. Zıpzıp'a dönerek, "Galiba ben senin kadar yetenekli değilim." demiş.
Zıpzıp, Tombul'un yanına gelmiş ve kafasını Tombul'a sürtmüş. "Önemli değil, önemli olan eğlenmek! İstersen, birlikte zıplayalım." demiş.
Tombul, bu teklife çok sevinmiş. O günden sonra, Tombul ve Zıpzıp, her gün birlikte zıplayıp durmuşlar. Bazen Tombul yere düşmüş, bazen de Zıpzıp takla atmış ama her zaman birlikte çok eğlenmişler. Köydeki diğer çocuklar da onlara katılarak bu neşeli gruba dahil olmuşlar. Köyün en sessiz yerleri bile kahkahalarla çınlamaya başlamış.
Bir gün, köyün bilge ihtiyarı onları izlerken, gülümseyerek şöyle demiş: "Hayat böyle olmalı, neşe dolu, kahkaha dolu ve her an zıplamaya hazır!"
Ve böylece, keçi yavrusu Zıpzıp ile yaramaz çocuk Tombul, köyün en unutulmaz ikilisi olmuşlar ve herkese hayatın aslında ne kadar eğlenceli olabileceğini öğretmişler. Zıpzıp ve Tombul, daha nice zıplamalı, gülmeli maceralara atılmaya devam etmişler. Tabi bu arada Tombul da artık eskisinden çok daha iyi zıplar hale gelmiş! Hatta bazen Zıpzıp'ı bile geçiyormuş. Ama en önemlisi, dostlukları hiç bozulmamış ve her zaman birbirlerine destek olmuşlar.
