Bir zamanlar, yemyeşil ormanın kalbinde, kocaman bir kuşburnu çalısı yaşarmış. Bu çalı, diğer kuşburnu çalılardan çok farklıymış; dalları kıvrım kıvrım, yaprakları rengarenk ve meyveleri tam birer gülme topu gibiymiş. Bu çalının adı "Gülümser Çalı" imiş ve üzerinde yaşayan kuşburnu meyvelerine de "Gülme Boncukları" denirmiş.
Gülümser Çalı'nın en tepesinde, Kral Kuşburnu yaşarmış. Kral Kuşburnu, diğer kuşburnular gibi kırmızı yanaklı, yuvarlak ve tombulmuş. Ama onun bir özelliği varmış: her an gülmeye hazır dururmuş. Gözleri kısık, yanakları kıpkırmızı, ağzı hep kocaman bir "O" şeklinde dururmuş. Kral Kuşburnu, o kadar çok gülerdi ki, bazen kahkahaları ormanın her yerinden duyulurdu.
Kral Kuşburnu'nun en yakın arkadaşı ise Bayan Sincap Şekerdiş'miş. Şekerdiş, çok ciddi, disiplinli ve biraz da huysuz bir sincaptı. Gülmek onun için bir zaman kaybıydı. O, her zaman işiyle meşgul, palamutlarını biriktiren, fındıklarını düzenleyen bir sincaptı. Ama nedense, Kral Kuşburnu'nun yanında gülmekten kendini alamazdı.
Bir gün, Kral Kuşburnu yine kahkahalarla gülerken, Şekerdiş sinirle yanına yaklaştı. "Kralım," dedi, "Yine neye gülüyorsun? Bütün işlerimi aksatıyorsun!"
Kral Kuşburnu gözyaşları içinde, "Şekerdiş'im," dedi, "Şu yaprağın üzerindeki kelebeğin dansına bak! Sanki kendini salatalık sanıyor!"
Şekerdiş baktı, kelebek gerçekten de tuhaf hareketler yapıyordu ama bu ona gülünç gelmemişti. "Gülünecek bir şey yok," dedi, "O sadece neşeli."
Kral Kuşburnu daha çok gülmeye başladı. Kahkahaları o kadar yükseldi ki, Gülme Boncukları sallanmaya başladı. Birden, boncuklardan biri koptu ve Şekerdiş'in burnuna düştü. Şekerdiş, o anda bir kahkaha attı ki, tüm orman duydu. Öyle komik gülüyordu ki, gözlerinden yaşlar geldi ve karnını tuta tuta yerde yuvarlanmaya başladı.
Diğer hayvanlar da bu sese kulak kabarttı. Tavşan Tonton, ayı Mırmır, kirpi Pıtırcık... Hepsi Şekerdiş'in haline gülmeye başladı. Ormanda o gün büyük bir gülme krizi yaşandı. Herkes, neye güldüğünü bilmeden gülüyordu. Gülme Boncukları'nın etkisi ormanı ele geçirmişti.
Kral Kuşburnu, bu manzaraya bakıp daha da kahkahalarla gülüyordu. "Bakın bakın!" dedi, "Herkes benim gibi gülüyor! Gülmek dünyanın en güzel şeyi!"
O günden sonra, ormandaki hayvanlar gülmeyi daha çok sevdiler. Şekerdiş bile işlerini yaparken arada bir kahkaha atmaktan kendini alamıyordu. Kral Kuşburnu ise her gün ormana yeni gülme nedenleri buluyor, Gülme Boncukları sayesinde herkesi güldürmeye devam ediyordu.
Fakat bir gün, Kral Kuşburnu'nun gülme sesi azaldı. Şekerdiş endişeyle yanına geldi. "Kralım, neden artık eskisi kadar gülmüyorsun?" diye sordu.
Kral Kuşburnu, üzüntüyle, "Gülme Boncukları'm azaldı," dedi, "Sanırım artık gülme gücümü kaybetiyorum."
Şekerdiş şaşırdı. "Nasıl olur?" dedi, "Gülme Boncukları hiç bitmez ki!"
Kral Kuşburnu, "Ama onlar artık çok küçük," dedi, "ve çoğalmıyorlar."
Şekerdiş, hemen diğer hayvanları çağırdı. Birlikte ne yapacaklarına karar vermeleri gerekiyordu.
Tonton tavşan bir fikir buldu. "Biz de Kral'ı güldürelim!" dedi.
Mırmır ayı, komik danslar yapmaya başladı. Pıtırcık kirpi, iğnelerini tırtıklı bir şekilde sallayarak garip sesler çıkardı. Şekerdiş ise en komik fıkralarını anlattı.
Bütün hayvanlar, Kral Kuşburnu'nu güldürmek için ellerinden geleni yaptı. Ve tahmin edin ne oldu? Kral Kuşburnu kahkahalarla gülmeye başladı. Gülme sesi öyle yüksek çıktı ki, yeni Gülme Boncukları oluşmaya başladı. Her kahkahası yeni bir boncuk demekti.
O günden sonra orman daha da neşeli oldu. Hayvanlar, Kral Kuşburnu'nun gülme gücünün azalmaması için sürekli komik şeyler yapmaya ve birbirlerini güldürmeye söz verdiler. Çünkü biliyorlardı ki, gülmek herkesi iyi ederdi ve dünyayı daha güzel bir yer yapardı. Ve böylece, Gülümser Çalı'nın altındaki orman, kahkahaların hiç eksik olmadığı bir yer olarak kalmaya devam etti.
Bu masal da burada bitti. Eğer siz de gülmek isterseniz, bir kuşburnu çalısı bulun ve ona kendi komik hikayelerinizi anlatın. Belki o da size gülme boncukları verir!
Gülümser Çalı'nın en tepesinde, Kral Kuşburnu yaşarmış. Kral Kuşburnu, diğer kuşburnular gibi kırmızı yanaklı, yuvarlak ve tombulmuş. Ama onun bir özelliği varmış: her an gülmeye hazır dururmuş. Gözleri kısık, yanakları kıpkırmızı, ağzı hep kocaman bir "O" şeklinde dururmuş. Kral Kuşburnu, o kadar çok gülerdi ki, bazen kahkahaları ormanın her yerinden duyulurdu.
Kral Kuşburnu'nun en yakın arkadaşı ise Bayan Sincap Şekerdiş'miş. Şekerdiş, çok ciddi, disiplinli ve biraz da huysuz bir sincaptı. Gülmek onun için bir zaman kaybıydı. O, her zaman işiyle meşgul, palamutlarını biriktiren, fındıklarını düzenleyen bir sincaptı. Ama nedense, Kral Kuşburnu'nun yanında gülmekten kendini alamazdı.
Bir gün, Kral Kuşburnu yine kahkahalarla gülerken, Şekerdiş sinirle yanına yaklaştı. "Kralım," dedi, "Yine neye gülüyorsun? Bütün işlerimi aksatıyorsun!"
Kral Kuşburnu gözyaşları içinde, "Şekerdiş'im," dedi, "Şu yaprağın üzerindeki kelebeğin dansına bak! Sanki kendini salatalık sanıyor!"
Şekerdiş baktı, kelebek gerçekten de tuhaf hareketler yapıyordu ama bu ona gülünç gelmemişti. "Gülünecek bir şey yok," dedi, "O sadece neşeli."
Kral Kuşburnu daha çok gülmeye başladı. Kahkahaları o kadar yükseldi ki, Gülme Boncukları sallanmaya başladı. Birden, boncuklardan biri koptu ve Şekerdiş'in burnuna düştü. Şekerdiş, o anda bir kahkaha attı ki, tüm orman duydu. Öyle komik gülüyordu ki, gözlerinden yaşlar geldi ve karnını tuta tuta yerde yuvarlanmaya başladı.
Diğer hayvanlar da bu sese kulak kabarttı. Tavşan Tonton, ayı Mırmır, kirpi Pıtırcık... Hepsi Şekerdiş'in haline gülmeye başladı. Ormanda o gün büyük bir gülme krizi yaşandı. Herkes, neye güldüğünü bilmeden gülüyordu. Gülme Boncukları'nın etkisi ormanı ele geçirmişti.
Kral Kuşburnu, bu manzaraya bakıp daha da kahkahalarla gülüyordu. "Bakın bakın!" dedi, "Herkes benim gibi gülüyor! Gülmek dünyanın en güzel şeyi!"
O günden sonra, ormandaki hayvanlar gülmeyi daha çok sevdiler. Şekerdiş bile işlerini yaparken arada bir kahkaha atmaktan kendini alamıyordu. Kral Kuşburnu ise her gün ormana yeni gülme nedenleri buluyor, Gülme Boncukları sayesinde herkesi güldürmeye devam ediyordu.
Fakat bir gün, Kral Kuşburnu'nun gülme sesi azaldı. Şekerdiş endişeyle yanına geldi. "Kralım, neden artık eskisi kadar gülmüyorsun?" diye sordu.
Kral Kuşburnu, üzüntüyle, "Gülme Boncukları'm azaldı," dedi, "Sanırım artık gülme gücümü kaybetiyorum."
Şekerdiş şaşırdı. "Nasıl olur?" dedi, "Gülme Boncukları hiç bitmez ki!"
Kral Kuşburnu, "Ama onlar artık çok küçük," dedi, "ve çoğalmıyorlar."
Şekerdiş, hemen diğer hayvanları çağırdı. Birlikte ne yapacaklarına karar vermeleri gerekiyordu.
Tonton tavşan bir fikir buldu. "Biz de Kral'ı güldürelim!" dedi.
Mırmır ayı, komik danslar yapmaya başladı. Pıtırcık kirpi, iğnelerini tırtıklı bir şekilde sallayarak garip sesler çıkardı. Şekerdiş ise en komik fıkralarını anlattı.
Bütün hayvanlar, Kral Kuşburnu'nu güldürmek için ellerinden geleni yaptı. Ve tahmin edin ne oldu? Kral Kuşburnu kahkahalarla gülmeye başladı. Gülme sesi öyle yüksek çıktı ki, yeni Gülme Boncukları oluşmaya başladı. Her kahkahası yeni bir boncuk demekti.
O günden sonra orman daha da neşeli oldu. Hayvanlar, Kral Kuşburnu'nun gülme gücünün azalmaması için sürekli komik şeyler yapmaya ve birbirlerini güldürmeye söz verdiler. Çünkü biliyorlardı ki, gülmek herkesi iyi ederdi ve dünyayı daha güzel bir yer yapardı. Ve böylece, Gülümser Çalı'nın altındaki orman, kahkahaların hiç eksik olmadığı bir yer olarak kalmaya devam etti.
Bu masal da burada bitti. Eğer siz de gülmek isterseniz, bir kuşburnu çalısı bulun ve ona kendi komik hikayelerinizi anlatın. Belki o da size gülme boncukları verir!
