Küçük kız Leyla, dedesinin bahçesindeki büyük ve eski ıhlamur ağacının altında oynardı. Güneşli bir öğleden sonra, topunun ıhlamur ağacının gövdesinin dibindeki yosunlu bir taşın altına yuvarlanıp gittiğini fark etti. Topu almak için eğildi, ama taşın altında, minicik bir kaplumbağa bebeği gördü.
Kabuktaki ince çizgiler, henüz dünyaya yeni gelmiş olduğunu gösteriyordu. Kaplumbağa bebeği, iri gözlerini Leyla'ya dikmişti, sanki yardım istiyormuş gibi. Leyla, onu çok nazikçe aldı ve ellerinin arasında dikkatlice inceledi. Parmaklarından yavaşça kayıp giden bir kum tanesi kadar narin görünüyordu.
“Merhaba, küçük dostum,” diye fısıldadı Leyla. “Adın var mı?”
Kaplumbağa, elbette cevap veremedi ama başını Leyla'nın parmaklarına hafifçe sürterek sevgi dolu bir yanıt veriyormuş gibi yaptı. Leyla ona "Kabuk" adını verdi.
Leyla, Kabuk'u ıhlamur ağacının gölgesinde bir su kabına yerleştirdi ve biraz temiz su döktü. Kabuk, suyu içmeye başladıktan sonra, yavaşça hareket ederek yeni evine alışmaya çalıştı.
Leyla her gün Kabuk'la oynadı. Ona minik salatalık parçaları verdi ve yavaş hareketlerini saatlerce izleyerek ona arkadaş oldu. Kabuk ise, Leyla’nın eline yaklaşarak, Leyla’yı minnettarlığını gösterircesine yaladı.
Bir gün, Leyla'nın annesi, Leyla'nın Kabuk ile ilgilenmesine hayret etti ve onu dışarıya, güvenli bir ortama bırakmaları gerektiğini söyledi. Leyla üzüldü, çünkü Kabuk’u çok seviyordu.
Ancak annesi Leyla ile birlikte bir yer seçtiler. Çiçeklerle dolu, yemyeşil, su kenarındaki bir yerde küçük Kabuk’u bırakıp etrafına güzel taşlar dizdiler. Leyla Kabuk'a veda ederken gözlerinden yaşlar akıyordu.
Sonra Leyla Kabuk'a uzun uzun baktı, artık minik kaplumbağa pek bir görünmezdi çiçeklerin arasında. Ama Leyla onu düşününce yüreğinde kocaman, unutulmayacak bir dostluk hatırası saklı kalmıştı. Ve biliyordu ki; arkadaşlık, büyüyünce ne kadar uzak olursa olsun bitmezdi.
Kabuktaki ince çizgiler, henüz dünyaya yeni gelmiş olduğunu gösteriyordu. Kaplumbağa bebeği, iri gözlerini Leyla'ya dikmişti, sanki yardım istiyormuş gibi. Leyla, onu çok nazikçe aldı ve ellerinin arasında dikkatlice inceledi. Parmaklarından yavaşça kayıp giden bir kum tanesi kadar narin görünüyordu.
“Merhaba, küçük dostum,” diye fısıldadı Leyla. “Adın var mı?”
Kaplumbağa, elbette cevap veremedi ama başını Leyla'nın parmaklarına hafifçe sürterek sevgi dolu bir yanıt veriyormuş gibi yaptı. Leyla ona "Kabuk" adını verdi.
Leyla, Kabuk'u ıhlamur ağacının gölgesinde bir su kabına yerleştirdi ve biraz temiz su döktü. Kabuk, suyu içmeye başladıktan sonra, yavaşça hareket ederek yeni evine alışmaya çalıştı.
Leyla her gün Kabuk'la oynadı. Ona minik salatalık parçaları verdi ve yavaş hareketlerini saatlerce izleyerek ona arkadaş oldu. Kabuk ise, Leyla’nın eline yaklaşarak, Leyla’yı minnettarlığını gösterircesine yaladı.
Bir gün, Leyla'nın annesi, Leyla'nın Kabuk ile ilgilenmesine hayret etti ve onu dışarıya, güvenli bir ortama bırakmaları gerektiğini söyledi. Leyla üzüldü, çünkü Kabuk’u çok seviyordu.
Ancak annesi Leyla ile birlikte bir yer seçtiler. Çiçeklerle dolu, yemyeşil, su kenarındaki bir yerde küçük Kabuk’u bırakıp etrafına güzel taşlar dizdiler. Leyla Kabuk'a veda ederken gözlerinden yaşlar akıyordu.
Sonra Leyla Kabuk'a uzun uzun baktı, artık minik kaplumbağa pek bir görünmezdi çiçeklerin arasında. Ama Leyla onu düşününce yüreğinde kocaman, unutulmayacak bir dostluk hatırası saklı kalmıştı. Ve biliyordu ki; arkadaşlık, büyüyünce ne kadar uzak olursa olsun bitmezdi.
