Kar Özlemi ve Bir Akşamın Hikayesi
@nazenin, bugun 19 subat 2025 sabah uyandığında pencereden dışarı baktı ve gökyüzünün rengini fark etti. Bulutlar, sanki bir şeyler hazırlıyormuşçasına ağır ve griydi. Hava, kışın soğuk nefesini hissettiriyordu. İçinde bir heyecan uyandı. Belki de beklediği kar yağacaktı. Yıllardır her kış, o bembeyaz örtünün altında kaybolmayı, çocukluğuna dönmeyi özlemişti. Bugün, o özlemin gerçek olma ihtimali vardı.
Akşamüstü, büyük oğluyla plan yapmışlardı. Baş başa vakit geçireceklerdi. Nazenin, bu fırsatı değerlendirmek istedi. Oğluyla birlikte şehir merkezine gittiler. Alışveriş yaptılar, bir kafede oturup sıcak çikolatalarını yudumladılar. Oğlu, okuldaki hikayelerini anlatırken Nazenin, onun büyüdüğünü fark etti. Zaman ne çabuk geçmişti. Bir zamanlar kucağında uyuyan bebek, şimdi kendi hayallerinden bahsediyordu.
Ancak akşam olurken hava değişmeye başladı. Hafiften yağan kar taneleri, yavaş yavaş yoğunlaştı. Nazenin, bu manzarayı izlerken içi huzurla doldu. Ama bu huzur uzun sürmedi. Kar, beklediklerinden daha hızlı yağıyordu. Yollar kapanmaya başlamıştı. Eve dönmek için yola çıktıklarında, trafik tam bir kaosa dönüşmüştü. Araba lastikleri karda kayıyor, herkes tedirgin bir şekilde ilerlemeye çalışıyordu.
Üç saat boyunca yolda kaldılar. Nazenin, küçük çocuklarının babannesinde kaldığını düşündü. Onları almak için yola çıkamamıştı. Telefonla görüştüklerinde, çocukların heyecanla karla oynadıklarını öğrendi. İçi rahatladı. En azından onlar güvendeydi.
Nihayet eve vardıklarında, her yer bembeyazdı. Nazenin, kapıdan içeri girerken bir an durdu ve geriye dönüp baktı. Kar, sanki dünyayı yeniden yaratıyormuş gibiydi. Her şey sessiz, huzurlu ve temizdi. İçeri girdiğinde, oğluyla birlikte sıcak bir çay demlediler. Pencereden dışarıyı izlerken, Nazenin'in içinde bir dilek belirdi: "Sabaha kadar yağsa da, yarın herkes uyandığında okullar tatil olsa..."
O gece, Nazenin uykuya dalarken karın sesini dinledi. Rüyalarında, çocuklarıyla birlikte kardan adam yapıyor, kartopu oynuyordu. Belki de ertesi sabah uyandığında, bu rüya gerçek olacaktı.
Kar Özlemi ve Bir Geceyi Bekleyiş
Nazenin, büyük oğluyla birlikte eve girdiklerinde, içerisi soğuktu. Hemen kombiyi açtı ve evin ısınmasını beklerken mutfağa yöneldi. Sıcak bir şeyler içmek, o soğuk gecede onları rahatlatacaktı. Çaydanlığı ocağa koydu ve pencereden dışarıyı izlemeye başladı. Kar, hâlâ hızla yağıyordu. Sokak lambalarının altında dans eden kar taneleri, adeta bir masal dünyasını andırıyordu.
Büyük oğlu, çantasını odasına bırakıp geri döndüğünde, "Anne, küçükler babaannende kalacak mı?" diye sordu. Nazenin, iç çekti. "Evet, yollar kapandı. Onları almaya gidemeyiz. Zaten babaanneleri de çok özlemişti onları, bir gece kalmalarında sakınca yok," dedi. Oğlu, biraz düşünceli görünse de, annesinin sözlerine katıldı. Küçük kardeşlerinin babaannesiyle vakit geçirmeyi sevdiğini biliyordu.
Nazenin, telefonunu eline aldı ve babaannesine bir mesaj attı:
"Anne, çocuklar sizde kalsın. Yollar kapandı, biz de eve yeni gelebildik. Sabah duruma göre geliriz. İyi geceler!"
Babaanneden hemen bir cevap geldi:
"Merak etme Nazenin, çocuklar burada çok mutlu. Kartopu oynadılar, şimdi de sıcak süt içip uyuyorlar. Siz de dinlenin, sabah görüşürüz."
Nazenin, mesajı okuyunca içi rahatladı. Küçük çocuklarının güvende olduğunu bilmek, ona huzur verdi. Ama yine de onları özlemişti. Özellikle küçük kızı, her akşam uyumadan önce mutlaka annesine sarılır ve "İyi geceler, anneciğim," derdi. Bu gece o sesi duyamayacaktı.
Büyük oğluyla birlikte oturma odasına geçtiler. Televizyonu açtılar, ama ne izlediklerinin pek farkında değillerdi. İkisi de pencereden dışarıyı izliyor, karın yağışını seyrediyordu. Nazenin, oğluna döndü ve "Keşke sabaha kadar yağsa da, yarın okullar tatil olsa," dedi. Oğlu gülümsedi. "Keşke, anne. Ama zaten yarın cumartesi, değil mi?" Nazenin, bunu unuttuğunu fark etti ve kahkaha attı. "Haklısın, zaten tatilmiş!"
Gece ilerledikçe, kar yağışı daha da şiddetlendi. Nazenin, büyük oğlunu yatmaya gönderdikten sonra, bir süre daha pencerenin önünde oturdu. Ellerinde sıcak çayı, düşüncelere daldı. Çocukluğunda, kar yağdığı zamanlar ailesiyle birlikte sobanın etrafında toplandıklarını hatırladı. Babası, onlara masallar anlatır, annesi ise sıcak kestane pişirirdi. O günler ne kadar da güzeldi. Şimdi ise kendi çocuklarıyla benzer anılar biriktiriyordu. Bu düşünce, onu mutlu etti.
Sabah uyandığında, her yer bembeyazdı. Kar, gece boyunca yağmış ve her yeri kaplamıştı. Nazenin, hemen babaannesine bir mesaj attı:
"Günaydın anne, nasılsınız? Yollar açıldı mı? Çocukları almaya gelebilir miyim?"
Babaanneden gelen cevap, onu gülümsetti:
"Günaydın kızım, her şey yolunda. Ama çocuklar burada çok eğleniyor. Biraz daha kalsınlar istersen. Sen de dinlen."
Nazenin, bu teklifi kabul etti. Büyük oğluyla birlikte kahvaltı yaptılar ve sonra dışarı çıkıp karla oynamaya karar verdiler. Kartopu savaşı yaptılar, kardan adam yaptılar ve hatta mahalledeki diğer çocuklarla bir araya gelip eğlendiler. Nazenin, o anlarda çocukluğuna döndüğünü hissetti. Kar, onu her zaman böyle mutlu ediyordu.
Öğleden sonra, küçük çocuklarını almaya gittiğinde, onlar da babaanneleriyle harika vakit geçirdiklerini anlattılar. Nazenin, babaannesine teşekkür etti ve çocuklarıyla birlikte eve döndü. O akşam, hep birlikte sıcak bir çorba içip film izlediler. Nazenin, o günü asla unutamayacağını biliyordu. Kar, ona sadece beyaz bir örtü değil, aynı zamanda ailesiyle geçirdiği unutulmaz anılar da getirmişti.
@nazenin, bugun 19 subat 2025 sabah uyandığında pencereden dışarı baktı ve gökyüzünün rengini fark etti. Bulutlar, sanki bir şeyler hazırlıyormuşçasına ağır ve griydi. Hava, kışın soğuk nefesini hissettiriyordu. İçinde bir heyecan uyandı. Belki de beklediği kar yağacaktı. Yıllardır her kış, o bembeyaz örtünün altında kaybolmayı, çocukluğuna dönmeyi özlemişti. Bugün, o özlemin gerçek olma ihtimali vardı.
Akşamüstü, büyük oğluyla plan yapmışlardı. Baş başa vakit geçireceklerdi. Nazenin, bu fırsatı değerlendirmek istedi. Oğluyla birlikte şehir merkezine gittiler. Alışveriş yaptılar, bir kafede oturup sıcak çikolatalarını yudumladılar. Oğlu, okuldaki hikayelerini anlatırken Nazenin, onun büyüdüğünü fark etti. Zaman ne çabuk geçmişti. Bir zamanlar kucağında uyuyan bebek, şimdi kendi hayallerinden bahsediyordu.
Ancak akşam olurken hava değişmeye başladı. Hafiften yağan kar taneleri, yavaş yavaş yoğunlaştı. Nazenin, bu manzarayı izlerken içi huzurla doldu. Ama bu huzur uzun sürmedi. Kar, beklediklerinden daha hızlı yağıyordu. Yollar kapanmaya başlamıştı. Eve dönmek için yola çıktıklarında, trafik tam bir kaosa dönüşmüştü. Araba lastikleri karda kayıyor, herkes tedirgin bir şekilde ilerlemeye çalışıyordu.
Üç saat boyunca yolda kaldılar. Nazenin, küçük çocuklarının babannesinde kaldığını düşündü. Onları almak için yola çıkamamıştı. Telefonla görüştüklerinde, çocukların heyecanla karla oynadıklarını öğrendi. İçi rahatladı. En azından onlar güvendeydi.
Nihayet eve vardıklarında, her yer bembeyazdı. Nazenin, kapıdan içeri girerken bir an durdu ve geriye dönüp baktı. Kar, sanki dünyayı yeniden yaratıyormuş gibiydi. Her şey sessiz, huzurlu ve temizdi. İçeri girdiğinde, oğluyla birlikte sıcak bir çay demlediler. Pencereden dışarıyı izlerken, Nazenin'in içinde bir dilek belirdi: "Sabaha kadar yağsa da, yarın herkes uyandığında okullar tatil olsa..."
O gece, Nazenin uykuya dalarken karın sesini dinledi. Rüyalarında, çocuklarıyla birlikte kardan adam yapıyor, kartopu oynuyordu. Belki de ertesi sabah uyandığında, bu rüya gerçek olacaktı.
Kar Özlemi ve Bir Geceyi Bekleyiş
Nazenin, büyük oğluyla birlikte eve girdiklerinde, içerisi soğuktu. Hemen kombiyi açtı ve evin ısınmasını beklerken mutfağa yöneldi. Sıcak bir şeyler içmek, o soğuk gecede onları rahatlatacaktı. Çaydanlığı ocağa koydu ve pencereden dışarıyı izlemeye başladı. Kar, hâlâ hızla yağıyordu. Sokak lambalarının altında dans eden kar taneleri, adeta bir masal dünyasını andırıyordu.
Büyük oğlu, çantasını odasına bırakıp geri döndüğünde, "Anne, küçükler babaannende kalacak mı?" diye sordu. Nazenin, iç çekti. "Evet, yollar kapandı. Onları almaya gidemeyiz. Zaten babaanneleri de çok özlemişti onları, bir gece kalmalarında sakınca yok," dedi. Oğlu, biraz düşünceli görünse de, annesinin sözlerine katıldı. Küçük kardeşlerinin babaannesiyle vakit geçirmeyi sevdiğini biliyordu.
Nazenin, telefonunu eline aldı ve babaannesine bir mesaj attı:
"Anne, çocuklar sizde kalsın. Yollar kapandı, biz de eve yeni gelebildik. Sabah duruma göre geliriz. İyi geceler!"
Babaanneden hemen bir cevap geldi:
"Merak etme Nazenin, çocuklar burada çok mutlu. Kartopu oynadılar, şimdi de sıcak süt içip uyuyorlar. Siz de dinlenin, sabah görüşürüz."
Nazenin, mesajı okuyunca içi rahatladı. Küçük çocuklarının güvende olduğunu bilmek, ona huzur verdi. Ama yine de onları özlemişti. Özellikle küçük kızı, her akşam uyumadan önce mutlaka annesine sarılır ve "İyi geceler, anneciğim," derdi. Bu gece o sesi duyamayacaktı.
Büyük oğluyla birlikte oturma odasına geçtiler. Televizyonu açtılar, ama ne izlediklerinin pek farkında değillerdi. İkisi de pencereden dışarıyı izliyor, karın yağışını seyrediyordu. Nazenin, oğluna döndü ve "Keşke sabaha kadar yağsa da, yarın okullar tatil olsa," dedi. Oğlu gülümsedi. "Keşke, anne. Ama zaten yarın cumartesi, değil mi?" Nazenin, bunu unuttuğunu fark etti ve kahkaha attı. "Haklısın, zaten tatilmiş!"
Gece ilerledikçe, kar yağışı daha da şiddetlendi. Nazenin, büyük oğlunu yatmaya gönderdikten sonra, bir süre daha pencerenin önünde oturdu. Ellerinde sıcak çayı, düşüncelere daldı. Çocukluğunda, kar yağdığı zamanlar ailesiyle birlikte sobanın etrafında toplandıklarını hatırladı. Babası, onlara masallar anlatır, annesi ise sıcak kestane pişirirdi. O günler ne kadar da güzeldi. Şimdi ise kendi çocuklarıyla benzer anılar biriktiriyordu. Bu düşünce, onu mutlu etti.
Sabah uyandığında, her yer bembeyazdı. Kar, gece boyunca yağmış ve her yeri kaplamıştı. Nazenin, hemen babaannesine bir mesaj attı:
"Günaydın anne, nasılsınız? Yollar açıldı mı? Çocukları almaya gelebilir miyim?"
Babaanneden gelen cevap, onu gülümsetti:
"Günaydın kızım, her şey yolunda. Ama çocuklar burada çok eğleniyor. Biraz daha kalsınlar istersen. Sen de dinlen."
Nazenin, bu teklifi kabul etti. Büyük oğluyla birlikte kahvaltı yaptılar ve sonra dışarı çıkıp karla oynamaya karar verdiler. Kartopu savaşı yaptılar, kardan adam yaptılar ve hatta mahalledeki diğer çocuklarla bir araya gelip eğlendiler. Nazenin, o anlarda çocukluğuna döndüğünü hissetti. Kar, onu her zaman böyle mutlu ediyordu.
Öğleden sonra, küçük çocuklarını almaya gittiğinde, onlar da babaanneleriyle harika vakit geçirdiklerini anlattılar. Nazenin, babaannesine teşekkür etti ve çocuklarıyla birlikte eve döndü. O akşam, hep birlikte sıcak bir çorba içip film izlediler. Nazenin, o günü asla unutamayacağını biliyordu. Kar, ona sadece beyaz bir örtü değil, aynı zamanda ailesiyle geçirdiği unutulmaz anılar da getirmişti.
"
))) bazen tam tuturamasamda 
