Neyın Derdındeyım Ben ...

Hayatın ne kadar boş ve acımasız oldugu gerceği tamda suan bırkez daha vuruldu yuzume.Kocaman bır tokat gibi; yuzumden, vücudumdan, bedenımden, hatta ruhamdan bıle buyuk bır tokat bu... ağırlığı, yükü, herşeyı ezdı benı, kocaman olan o ruhumu çiğneyen, canımı yakan o el başımdan bastırıp yerın altına sokmaya çalışıyor beni. Bağırıp direnecek feryat edip itekleyecek kaçacak takatım yok benım, hala yüzüme vurulan o gercekteyım ben ve hala hayata tutunma derdınde ...

Konuyu sadece yazınsal açıdan beğendim. Doğrusu içeriği konusunda aynı fikirde değilim... İnsanların kendilerine sanki ceza verirmişçesine yaklaşımını anlayabiliyorum ama bu durumun üstesinden gelinmesinin de öğrenilebilir olduğunu düşünüyorum. Her ne olursa olsun kendinizden daha değerli olan kimse yoktur. Ortada mutlak bir üzüntü kaynağı varsa ve birilerinin çekmesi gerekiyorsa da hepsini sırtlamayın lütfen, YA PAYLAŞIN (karşı taraf ile) YA DA BIRAKIN KAŞIDAKİ ÜZÜLSÜN....

bunu yapmayı beceremıyorsan (benım gıbı) o yukun altında ezılırsın

Becermeyi öğrenemediğin sürece zaten mahkumsun... Söylemiştim öğrenilebilir bir durumdur. Başkalarının üzülmesine de izin verin bütün yükü tek başınıza sırtlamayın, bunu alışkanlık haline getirmeyin... Ve mutlu olun...

YoRuMSuZ dediki:

Konuyu sadece yazınsal açıdan beğendim. Doğrusu içeriği konusunda aynı fikirde değilim... İnsanların kendilerine sanki ceza verirmişçesine yaklaşımını anlayabiliyorum ama bu durumun üstesinden gelinmesinin de öğrenilebilir olduğunu düşünüyorum. Her ne olursa olsun kendinizden daha değerli olan kimse yoktur. Ortada mutlak bir üzüntü kaynağı varsa ve birilerinin çekmesi gerekiyorsa da hepsini sırtlamayın lütfen, YA PAYLAŞIN (karşı taraf ile) YA DA BIRAKIN KAŞIDAKİ ÜZÜLSÜN....

Genişletmek için tıklayın...

Kırmızılı yere aynen katılıyorum.. Ama devamı için aynı fikirde değilim .. Çünkü hadi gel paylaşalım bu üzüntüyü ya da al sen bu yükü sen üzül ben üzülmem diye bir mantık yok.. Bazı şeyler yaşanarak öğreniliyor.. Kimse üzülmedim demesin birisi üzerine yük bırakıp gittiğinde mutlaka üzülüyordur ama bir süre sonra anlar ki üzülmek boşa.. İşte o zaman bir daha ki sefere üzülmez, ne yapması gerektiğini bilir .. İnsanoğlunu %100 tanımak mümkün değil sonuçta

Ya da ne biliyim birisi seni kırdı diye üzdü diye aynısını ona yapmak bana çok doğru gelmiyor .. Bunu sadece sevgili mantığı ile söylemiyorum.. Tek tek her insan geçerli bana göre..

ben karşımdakıne sende benımle bırlıkte bu acıyı yasa dıemem ama zamanla kendımıde bu kadar yıpratmamayı öğrenıcem...

Adalet terazisini inançlarımızda aramamız belkide bu sebebtendir öteki hayata inananlar öteki hayatın adaletine sığınırlar çünkü herkez bilir bu dünyanın adalet terazisi bozuk çalısır. Her alanda bozuktur. Düzeltmeye pekde gayretli değilizdir böyle gelmiş böyle gider deriz öteki hayatta umarız terazi doğru çalıssın.