’Bir varmış bir yokmus deme bana, içime dokunuyor ..’’ demiş üstad…
Ne tuhaf hayat bir şekilde, bir var - bir yok ! Sen bir varsın bir yoksun…
Sonu herkese eşit olan bu süresi belirsiz oyunda, her zaman bize verilenlerden fazlasını istedikçe, hırslarımıza yenik yaşıyoruz..
Ve birgün, nokta dikiliyor karsımıza, simsiyah…
Virgülleri yok sayarak yasamak bu olsa gerek...
Hic usanmadan cocuklugumuzdan bahsetmek istiyoruz yaslandıkca …
Akrep ve yelkovan birbiriyle yarısırken , biz kendimizle yarısıyoruz ümitsizce !
Zaman hayata hızlı, bana yavas…
Bıraktım zamanı yasanmıslıklara dönüyorum, sessizce…
‘’Sen anlat biraz da, neler oluyor hayatında?’’
Bıraktım hayatı, o beni kovalıyor gizlice ...
‘’Çocuk olmak vardı’’ diyor iç sesim..Onaylıyorum her defasında o sesi…Gülüyor, tutku ile…
Birgün, ‘’Sen zaten bir cocuksun..’’ dedi, umursamaz tavrı ile…
Oyuncagını kaybetmiş, bulmaya calısan bir çocuk..Şimdi o cocuk, büyümüşte küçülmüş…
Hayatın anlamını arıyorum, kendimi kaybedişimde…
Düsündüm de hayata anlam yüklemek, sadece biz insanlara özel…
Anlam bir var, bir yok…
Ne gerek var, kaybedecegim bir anlama tutunmama ?
Hayat…!
Bugün var, belki yarın yok..
Yok olan da kaybolmak istiyorum..
Sualsiz cevaplar bekliyorum, sessiz isyanıma…
Oysa ki, bir varım bir yokum..
Kendimi; sonsuzlukta kaybetmek, hayallerimde bulmak icin arıyorum…
Sır olup, sırra kadem basmak istiyorum kendimce..
Yoruldum… Yordum..
Kayboldum…Kaybettim..
Korkuyorum, bulamamaktan düşlerimi..
Ağlıyorum, korkularımda kaybetmekten ruhumu..
Ve yasarken ölüyorum….
Ne tuhaf hayat bir şekilde, bir var - bir yok ! Sen bir varsın bir yoksun…
Sonu herkese eşit olan bu süresi belirsiz oyunda, her zaman bize verilenlerden fazlasını istedikçe, hırslarımıza yenik yaşıyoruz..
Ve birgün, nokta dikiliyor karsımıza, simsiyah…
Virgülleri yok sayarak yasamak bu olsa gerek...
Hic usanmadan cocuklugumuzdan bahsetmek istiyoruz yaslandıkca …
Akrep ve yelkovan birbiriyle yarısırken , biz kendimizle yarısıyoruz ümitsizce !
Zaman hayata hızlı, bana yavas…
Bıraktım zamanı yasanmıslıklara dönüyorum, sessizce…
‘’Sen anlat biraz da, neler oluyor hayatında?’’
Bıraktım hayatı, o beni kovalıyor gizlice ...
‘’Çocuk olmak vardı’’ diyor iç sesim..Onaylıyorum her defasında o sesi…Gülüyor, tutku ile…
Birgün, ‘’Sen zaten bir cocuksun..’’ dedi, umursamaz tavrı ile…
Oyuncagını kaybetmiş, bulmaya calısan bir çocuk..Şimdi o cocuk, büyümüşte küçülmüş…
Hayatın anlamını arıyorum, kendimi kaybedişimde…
Düsündüm de hayata anlam yüklemek, sadece biz insanlara özel…
Anlam bir var, bir yok…
Ne gerek var, kaybedecegim bir anlama tutunmama ?
Hayat…!
Bugün var, belki yarın yok..
Yok olan da kaybolmak istiyorum..
Sualsiz cevaplar bekliyorum, sessiz isyanıma…
Oysa ki, bir varım bir yokum..
Kendimi; sonsuzlukta kaybetmek, hayallerimde bulmak icin arıyorum…
Sır olup, sırra kadem basmak istiyorum kendimce..
Yoruldum… Yordum..
Kayboldum…Kaybettim..
Korkuyorum, bulamamaktan düşlerimi..
Ağlıyorum, korkularımda kaybetmekten ruhumu..
Ve yasarken ölüyorum….
