palyaço...

Gözyaşı altında kalmış bir aşkın mahzun yürekli sevdalılarıydık biz...

Namağlup savaşçıları oynuyorduk ama yaralarımız çok eskiden kalma; çok derindi!

Tek yapabildiğimiz, dilimizde bıçaktan keskin sözler, gözlerimizde yürek delen bakışlar;

Birbirimizi daha çok daha çok kanatmaktı; ruhlarımızda yeni yeni yaralar açarak...

Ama farkındayım;

Ben her gün senden biraz daha fazla ölüyor, biraz daha fazla yorgun oluyordum;

Sonuçta ben, öte yandan seni sevebilmek için de çabalıyordum!

Ömrünü topa tutup anılarına misillemeler yaparken en çok kendi yüzümü acıtıyordum.

Senin bıkkınlığınsa kendini sevmek zorunda olmandan kaynaklanıyordu;

Kendini bir sevsen, yarısını kül ettiğin aşkımla beni de sevmen gerekiyordu!

Biliyorum!

Daha ilk günden biliyordum;

Ben ölüyor, ben yoruluyordum seni sevmekten;

Aslında hükmen yenik bir palyaçoya karşı oynuyordum...

Seni sebebim yapmıştım, sebepsizliklerimin içinde...

Ve sen teslim olup yenilmişliğine; geçmişine
Ağlayarak çekip gittin...

Korkuyordun anlıyorum,

Aşkın üstesinden gelip birisini sevmekten...

Şimdi ben aşka da zamana da yenildim,

Artık savaş yok!

Biliyor musun?

Sen bundan sonraki bana ve tüm yalan olacaklara;

Hükmen yenik bir palyaço hediye ettin...​