Hayatın akışına ayak uydurabiiyor muyuz?İçimizden geldiği gibi şarkı söyleyebiliyor muyuz bağıra çağıra?
Bir çoğumuzun cevabını tahmin edebiliyorum:hayır!Neden hayır,çünkü korkuyoruz,korkularımız o kadar derin ki,kendi isteklerimize kulak tıkayıp ajandamıza başkalarının isteklerini sıralıyoruz..Bir bakın bakalım,ajandanızda öncelikle sizin istekleriniz mi yer alıyor,yoksa annenizin,babanızın,eşinizin,çocuklarınızın...iste kleri mi konuyor ilk sıralara?
Hepimiz aslında korkusuz doğduk,ama ilk doğduğumuz andan itibaren çevremize benzemeye çalıştık ve malesef başardık da!Anne ve babamız bizi sevsin diye onlara benzedik,onlar gibi yaşamak istedik..Sonunda ne oldu?İçimizden geldği gibi değil,onların istediği gibi davranarak kendimize ihanet ettik,çevremizin bizden beklediği davranızları sergiledik,"aman ayıp olmasın,ne derler sonra" gibi saçma sapan düşüncelerle,doğduğumuzda birer dahi iken,beynimizi zehirledik..Biz suçluyuz sonuna kadar suçluyuz..
Ölüm döşeğindeyken pişmanlık duymak istermiydiniz?"Keşke insanların ne dediğini umursamadan bağıra çağıra şarkı söyleseydim,sırf ben istiyorum diye,keşke daha iyi bir işe girmek için çalışsaydım,yapabilirdim biliyorum,fırsatlar kapımda beklerken neden onları geri çevirdim" Bu şekilde bir pişmanlık duymayı eminim kimse istemez..
Hayat elimizden kayıp giderken,kendimize neden vakit ayırmıyoruz..Neden "başkaları ne der!"gibi bir çıkmaza saplanıyoruz?Kendimize haksızlık etmeyelim
Haydi artık,kendi zincirlerimizi kıralım ve kimseyi umursamadan,hayatı doya doya yaşayalım...Son nefeste pişman olmamak için...
İlke Şevval Özgünel
Bir çoğumuzun cevabını tahmin edebiliyorum:hayır!Neden hayır,çünkü korkuyoruz,korkularımız o kadar derin ki,kendi isteklerimize kulak tıkayıp ajandamıza başkalarının isteklerini sıralıyoruz..Bir bakın bakalım,ajandanızda öncelikle sizin istekleriniz mi yer alıyor,yoksa annenizin,babanızın,eşinizin,çocuklarınızın...iste kleri mi konuyor ilk sıralara?
Hepimiz aslında korkusuz doğduk,ama ilk doğduğumuz andan itibaren çevremize benzemeye çalıştık ve malesef başardık da!Anne ve babamız bizi sevsin diye onlara benzedik,onlar gibi yaşamak istedik..Sonunda ne oldu?İçimizden geldği gibi değil,onların istediği gibi davranarak kendimize ihanet ettik,çevremizin bizden beklediği davranızları sergiledik,"aman ayıp olmasın,ne derler sonra" gibi saçma sapan düşüncelerle,doğduğumuzda birer dahi iken,beynimizi zehirledik..Biz suçluyuz sonuna kadar suçluyuz..
Ölüm döşeğindeyken pişmanlık duymak istermiydiniz?"Keşke insanların ne dediğini umursamadan bağıra çağıra şarkı söyleseydim,sırf ben istiyorum diye,keşke daha iyi bir işe girmek için çalışsaydım,yapabilirdim biliyorum,fırsatlar kapımda beklerken neden onları geri çevirdim" Bu şekilde bir pişmanlık duymayı eminim kimse istemez..
Hayat elimizden kayıp giderken,kendimize neden vakit ayırmıyoruz..Neden "başkaları ne der!"gibi bir çıkmaza saplanıyoruz?Kendimize haksızlık etmeyelim
Haydi artık,kendi zincirlerimizi kıralım ve kimseyi umursamadan,hayatı doya doya yaşayalım...Son nefeste pişman olmamak için...
İlke Şevval Özgünel
paylaşım için tşkler.
