Pofuduk Ayı, adından da anlaşılacağı gibi, çok pofuduk bir ayıydı. Tüyleri o kadar yumuşacıktı ki, kucaklamak isteyen herkesin elleri ona değdiğinde kaybolup gidiyordu. Pofuduk Ayı, Güneşli Çayır’da, kocaman bir meşe ağacının altında yaşardı. Evinin kapısı, ağaç kovuğunun içine gizlenmiş, küçük, yuvarlak bir delikti. Pofuduk Ayı, yalnız yaşamasına rağmen hiç yalnızlık çekmezdi. Çünkü Güneşli Çayır’ın tüm sakinleri onu çok severdi.
Pofuduk Ayı, çok iyi kalpliydi. Her gün, gün doğarken kalkar ve Güneşli Çayır’ı temizlerdi. Çiçeklerin yapraklarını özenle siler, düşen dalları toplardı. Küçük böcekleri bile dikkatlice alır, tehlikeli bölgelerden uzaklaştırırdı. Arılar ona baldan ikram eder, kelebekler ise en güzel çiçeklerinin üzerinde dans ederdi.
Bir gün, Güneşli Çayır’a yeni bir sakin geldi: Minik Tilki. Minik Tilki, çok ürkek ve çekingendi. Güneşli Çayır’ın yeni ve büyük boyutlardaki sakinleri karşısında korkuyordu. Diğer hayvanlar, Minik Tilki’ye yakınlaşmaya çekiniyorlardı. Onun hassas yapısını incitmekten korkuyorlardı. Minik Tilki, çalılıkların arasında saklanıp günlerini yalnız geçirmeye başladı.
Pofuduk Ayı, Minik Tilki’nin yalnız olduğunu fark etti. Onu uzaktan izlerken, kalbinin sıkıldığını hissetti. Pofuduk Ayı, Minik Tilki'nin yalnızlığını giderebilmek için bir plan yapmaya karar verdi.
Ertesi gün, Pofuduk Ayı, en güzel çiçeklerini toplayıp, Minik Tilki’nin saklandığı çalılıklara doğru yürüdü. Çiçekleri, Minik Tilki'nin ulaşabileceği bir yere bıraktı. Sonra, sessizce, uzaktan Minik Tilki’yi izlemeye devam etti.
Minik Tilki, çiçekleri görünce önce korktu. Ama sonra, çiçeklerin güzelliğine kapılıp, çalıların arasından yavaşça çıktı. Çiçekleri kokladı, renklerine hayran kaldı.
Pofuduk Ayı, Minik Tilki'nin güvendiğini görünce, yavaşça ona yaklaştı. "Merhaba," diye fısıldadı yumuşak bir sesle. "Adım Pofuduk Ayı."
Minik Tilki, Pofuduk Ayı’nın sesinin yumuşaklığına ve nazik tavrına kapılıp korkusunu attı. "Ben Minik Tilki," diye cevap verdi titrek bir sesle.
Pofuduk Ayı, Minik Tilki’ye Güneşli Çayır’ı gezdirdi. Ona diğer hayvanları tanıttı. Arılar, kelebekler, sincaplar, hepsi Minik Tilki'ye çok sıcak davrandı. Pofuduk Ayı’nın dostluğu sayesinde, Minik Tilki artık korkmuyordu. Güneşli Çayır’ın sevgi dolu atmosferinin bir parçası olmuştu.
Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Pofuduk Ayı ve Minik Tilki en yakın arkadaş oldular. Pofuduk Ayı, Minik Tilki’ye her şeyi öğretti. Çiçeklerin isimlerini, böceklerin türlerini, Güneşli Çayır’ın şarkılarını… Minik Tilki ise, Pofuduk Ayı’ya cesareti, zeki planları ve şakalarıyla hayatı renklendirdi.
Pofuduk Ayı, her zaman olduğu gibi, Güneşli Çayır’a baktı ve içini bir huzur kapladı. Artık sadece o değil, Minik Tilki de onunla birlikte Güneşli Çayır'ın pofuduk kalbine sahipti. Pofuduk Ayı’nın yumuşak tüyleri gibi, Güneşli Çayır'ın da kalbi, sevgi ve dostlukla pofuduk ve yumuşacıktı.
Pofuduk Ayı, çok iyi kalpliydi. Her gün, gün doğarken kalkar ve Güneşli Çayır’ı temizlerdi. Çiçeklerin yapraklarını özenle siler, düşen dalları toplardı. Küçük böcekleri bile dikkatlice alır, tehlikeli bölgelerden uzaklaştırırdı. Arılar ona baldan ikram eder, kelebekler ise en güzel çiçeklerinin üzerinde dans ederdi.
Bir gün, Güneşli Çayır’a yeni bir sakin geldi: Minik Tilki. Minik Tilki, çok ürkek ve çekingendi. Güneşli Çayır’ın yeni ve büyük boyutlardaki sakinleri karşısında korkuyordu. Diğer hayvanlar, Minik Tilki’ye yakınlaşmaya çekiniyorlardı. Onun hassas yapısını incitmekten korkuyorlardı. Minik Tilki, çalılıkların arasında saklanıp günlerini yalnız geçirmeye başladı.
Pofuduk Ayı, Minik Tilki’nin yalnız olduğunu fark etti. Onu uzaktan izlerken, kalbinin sıkıldığını hissetti. Pofuduk Ayı, Minik Tilki'nin yalnızlığını giderebilmek için bir plan yapmaya karar verdi.
Ertesi gün, Pofuduk Ayı, en güzel çiçeklerini toplayıp, Minik Tilki’nin saklandığı çalılıklara doğru yürüdü. Çiçekleri, Minik Tilki'nin ulaşabileceği bir yere bıraktı. Sonra, sessizce, uzaktan Minik Tilki’yi izlemeye devam etti.
Minik Tilki, çiçekleri görünce önce korktu. Ama sonra, çiçeklerin güzelliğine kapılıp, çalıların arasından yavaşça çıktı. Çiçekleri kokladı, renklerine hayran kaldı.
Pofuduk Ayı, Minik Tilki'nin güvendiğini görünce, yavaşça ona yaklaştı. "Merhaba," diye fısıldadı yumuşak bir sesle. "Adım Pofuduk Ayı."
Minik Tilki, Pofuduk Ayı’nın sesinin yumuşaklığına ve nazik tavrına kapılıp korkusunu attı. "Ben Minik Tilki," diye cevap verdi titrek bir sesle.
Pofuduk Ayı, Minik Tilki’ye Güneşli Çayır’ı gezdirdi. Ona diğer hayvanları tanıttı. Arılar, kelebekler, sincaplar, hepsi Minik Tilki'ye çok sıcak davrandı. Pofuduk Ayı’nın dostluğu sayesinde, Minik Tilki artık korkmuyordu. Güneşli Çayır’ın sevgi dolu atmosferinin bir parçası olmuştu.
Günler haftalara, haftalar aylara dönüştü. Pofuduk Ayı ve Minik Tilki en yakın arkadaş oldular. Pofuduk Ayı, Minik Tilki’ye her şeyi öğretti. Çiçeklerin isimlerini, böceklerin türlerini, Güneşli Çayır’ın şarkılarını… Minik Tilki ise, Pofuduk Ayı’ya cesareti, zeki planları ve şakalarıyla hayatı renklendirdi.
Pofuduk Ayı, her zaman olduğu gibi, Güneşli Çayır’a baktı ve içini bir huzur kapladı. Artık sadece o değil, Minik Tilki de onunla birlikte Güneşli Çayır'ın pofuduk kalbine sahipti. Pofuduk Ayı’nın yumuşak tüyleri gibi, Güneşli Çayır'ın da kalbi, sevgi ve dostlukla pofuduk ve yumuşacıktı.
