Noel Baba'nın heyecan verici yeni yardımcısı Schmutzli, biraz... farklıydı. Diğer elflerin aksine, Schmutzli mükemmel bir düzen ve temizliğe sahip değildi. Tam tersine, her yerde izleri vardı. Çamurlu ayak izleri, şeker parçaları, minik oyuncak parçaları ve her türlü karışıklık... Schmutzli, bir kasırga gibi geçtiği her yeri ardında bırakırdı.
Noel Baba, Schmutzli'yi başlangıçta çok sevimli bulmuştu. Küçük, tüylü bir yaratık olan Schmutzli, her şeye aşırı bir coşkuyla yaklaşır ve her görevi "en iyi şekilde" yapmaya çalışırdı. Ancak "en iyi şekilde" Schmutzli'nin yorumu, diğer elflerin haftalarca sürecek bir temizlik maratonuyla baş başa kalması anlamına geliyordu.
Bir gün, Noel Baba oyuncak atölyesinde yeni bir oyuncak trenin üzerinde çalışıyordu. Schmutzli, yanına gelip, heyecanla Noel Baba'nın elinden bir parça alıp, birdenbire trenin üzerine yapıştırmaya başladı. "Daha renkli olsun diye!" diye bağırdı neşeyle. Ne yazık ki, bu "renklendirme" işlemi, oldukça parlak ama yapışkan bir şeker hamuru kullanılarak yapılmıştı. Tren artık hareket edemez haldeydi ve şeker hamuru, elflerin üzerinde çalıştığı diğer oyuncakları da kaplamıştı.
Noel Baba, derin bir nefes aldı. Schmutzli'nin iyi niyetini biliyordu, ama bu işler böyle yürümezdi! "Schmutzli," dedi sakin bir sesle, "Seni seviyorum, ama biraz daha düzenli çalışmamız gerekiyor. Şeker hamurunu, oyuncakların üzerinde değil, keklerde kullanmalıyız!"
Schmutzli, gözleri yaşlarla doldu. "Üzgünüm Noel Baba," diye fısıldadı. "Daha iyi olmak istiyorum, ama elimde değil!"
Noel Baba, Schmutzli'nin ne kadar çabaladığını biliyordu. Yani ona bir görev verdi: Kendi kendine bir oyuncak yapmak. Bu oyuncak, ne kadar karmaşık olursa olsun, tamamen Schmutzli’nin tasarımı ve tamamen düzenli bir şekilde yapılacaktı.
Schmutzli, ilk başta kararsızdı. Ama sonra bir fikri oldu. Birkaç gün boyunca, Noel Baba'nın atölyesinin bir köşesinde çalıştı. Başlarda her taraf karışmıştı: Çamurlu ayak izleri, dağılmış malzemeler... Ancak Schmutzli yavaş yavaş daha dikkatli olmaya başladı. Ara sıra küçük kazalar olsa da, sürekli olarak kendini düzeltti, temizledi ve düzenledi.
Sonunda, mükemmel bir oyuncak ortaya çıkardı: Bir küçük, çamurdan yapılmış, parıldayan taşlarla süslenmiş bir kardan adam! Kardan adam, tamamen Schmutzli'nin tarzını yansıtıyordu - biraz yamuk, biraz düzensiz, ama tamamen sevimli ve özgün.
Noel Baba, Schmutzli'nin çalışmasını görünce gözleri parladı. "Harika, Schmutzli!" diye bağırdı. "Bu kardan adam, diğer tüm oyuncakların arasında gerçekten öne çıkıyor. Senin özel yeteneğin bu: Düzensizliğin içinde mükemmelliği yakalamak!"
O günden sonra, Schmutzli her zamanki gibi biraz dağınık kalmasına rağmen, daha dikkatli çalışmaya başladı. Hala küçük kazalar oluyordu, ama artık her şey daha kontrol altındaydı. Schmutzli'nin yardımının eşsiz olduğunu anlamıştı herkes. Onun özgünlüğünün, Noel Baba’nın oyuncaklarına bir renk, bir farklılık kattığı açıktı. Ve en önemlisi, Schmutzli artık kendi becerilerinden ve özgün tarzından gurur duyuyordu. Noel Baba ise, artık atölyenin her köşesine yayılan şeker hamurunu büyük bir keyifle temizliyordu, çünkü biliyordu ki bu da Schmutzli’nin çalışmasının tatlı bir sonucuydu.
Noel Baba, Schmutzli'yi başlangıçta çok sevimli bulmuştu. Küçük, tüylü bir yaratık olan Schmutzli, her şeye aşırı bir coşkuyla yaklaşır ve her görevi "en iyi şekilde" yapmaya çalışırdı. Ancak "en iyi şekilde" Schmutzli'nin yorumu, diğer elflerin haftalarca sürecek bir temizlik maratonuyla baş başa kalması anlamına geliyordu.
Bir gün, Noel Baba oyuncak atölyesinde yeni bir oyuncak trenin üzerinde çalışıyordu. Schmutzli, yanına gelip, heyecanla Noel Baba'nın elinden bir parça alıp, birdenbire trenin üzerine yapıştırmaya başladı. "Daha renkli olsun diye!" diye bağırdı neşeyle. Ne yazık ki, bu "renklendirme" işlemi, oldukça parlak ama yapışkan bir şeker hamuru kullanılarak yapılmıştı. Tren artık hareket edemez haldeydi ve şeker hamuru, elflerin üzerinde çalıştığı diğer oyuncakları da kaplamıştı.
Noel Baba, derin bir nefes aldı. Schmutzli'nin iyi niyetini biliyordu, ama bu işler böyle yürümezdi! "Schmutzli," dedi sakin bir sesle, "Seni seviyorum, ama biraz daha düzenli çalışmamız gerekiyor. Şeker hamurunu, oyuncakların üzerinde değil, keklerde kullanmalıyız!"
Schmutzli, gözleri yaşlarla doldu. "Üzgünüm Noel Baba," diye fısıldadı. "Daha iyi olmak istiyorum, ama elimde değil!"
Noel Baba, Schmutzli'nin ne kadar çabaladığını biliyordu. Yani ona bir görev verdi: Kendi kendine bir oyuncak yapmak. Bu oyuncak, ne kadar karmaşık olursa olsun, tamamen Schmutzli’nin tasarımı ve tamamen düzenli bir şekilde yapılacaktı.
Schmutzli, ilk başta kararsızdı. Ama sonra bir fikri oldu. Birkaç gün boyunca, Noel Baba'nın atölyesinin bir köşesinde çalıştı. Başlarda her taraf karışmıştı: Çamurlu ayak izleri, dağılmış malzemeler... Ancak Schmutzli yavaş yavaş daha dikkatli olmaya başladı. Ara sıra küçük kazalar olsa da, sürekli olarak kendini düzeltti, temizledi ve düzenledi.
Sonunda, mükemmel bir oyuncak ortaya çıkardı: Bir küçük, çamurdan yapılmış, parıldayan taşlarla süslenmiş bir kardan adam! Kardan adam, tamamen Schmutzli'nin tarzını yansıtıyordu - biraz yamuk, biraz düzensiz, ama tamamen sevimli ve özgün.
Noel Baba, Schmutzli'nin çalışmasını görünce gözleri parladı. "Harika, Schmutzli!" diye bağırdı. "Bu kardan adam, diğer tüm oyuncakların arasında gerçekten öne çıkıyor. Senin özel yeteneğin bu: Düzensizliğin içinde mükemmelliği yakalamak!"
O günden sonra, Schmutzli her zamanki gibi biraz dağınık kalmasına rağmen, daha dikkatli çalışmaya başladı. Hala küçük kazalar oluyordu, ama artık her şey daha kontrol altındaydı. Schmutzli'nin yardımının eşsiz olduğunu anlamıştı herkes. Onun özgünlüğünün, Noel Baba’nın oyuncaklarına bir renk, bir farklılık kattığı açıktı. Ve en önemlisi, Schmutzli artık kendi becerilerinden ve özgün tarzından gurur duyuyordu. Noel Baba ise, artık atölyenin her köşesine yayılan şeker hamurunu büyük bir keyifle temizliyordu, çünkü biliyordu ki bu da Schmutzli’nin çalışmasının tatlı bir sonucuydu.
