Seni beklemeye gidiyorum sevgilim

Sen git ama biraz umut kaLsin…uzakLas benden, kir dök her seyi, içimdeki seni, içindeki beni ama biraz umut birak… ~~
Bir araLik kapi birak, yasamam için tek nedenimken böyle terk etme beni…düsün… sensiz yasayabiLir miyim..? düsün, bensiz yasayabiLir misin..? düsün…yasariz diyorsan git, kapi orada ama diyorum ya kapiyi araLik birak…oLurda ne biLeyim geri dönmek istersen beni bu kapinin arkasinda buLabiLecegini biL…istersen geri dönebiLecegini biL…
ama bu kapiyi kapatirsan benim yeniden açacak gücümün oLmadigini da anla… savasacak gücüm oLmadigini biL senin için biLe..
öyLe paramparçayken her sey gidiyorsun ki, öyLe büyük bir parçami yaninda götürüyorsun ki, toparLanmamin imkansiz oLdugunu biLerek, bundan önce yasanan her seyi siLip atip öyle ani gidiyorsun ki… kaL diyemiyorum, desem kaLacaksin beLki kimbiLir.. ama yapamiyorum…
bu sayfaya yüzlerce ‘’KAL’’ yazmak istiyorum ama yapamiyorum…
o yüzden git ama biraz umut kaLsin…git ama geri dön…
git ama arkana bak bir kerecik..
beni nasiL parçaLadigini gör öyLe git…senin çektigin acinin bin katini sadece gitme fikrinLe bana çektirdigini anLa öyle git…
eLvedasiz bir ayriLik oLsun hosça kaL bile deme…
diyorum ya bari senden geriye bir umut kalsin bana…
beni benden aL ve git… pisman oLma… sadece bir ihtimaL su kapiyi araLik birak… bu kadar agir sözLer söyLeme giderken…
geri dönüsü oLmayan yoLLara sapmamiza neden oLma…
Düsün… ve gideceksen öyLe git…
git ama biraz umut kaLsin senden geriye…
ve bu kapinin arkasinda bekLedigim her saat her gün ayak sesLeri oLacak kuLagimda artik ayirt edebiLdigim, bekLedigim sensin...

Yüregine saglık...

Dön Desem...

Dön desem, zamanın akışı yavaşlar mıydı? Geriye, o ilk tanıştığımız günlere, kalbimizin kelebekler gibi çırpındığı o anlara yolculuk edebilir miydik? Yüzündeki o gülümsemeyi, gözlerindeki parıltıyı tekrar görebilir miydim? Sanki bir film şeridi gibi zihnimde beliren o anılar, yeniden canlanır mıydı?
Dön desem, yarım kalmış cümleler tamamlanır mıydı? Söyleyemediğimiz, içimize attığımız tüm o kelimeler, birer birer dökülür müydü dudaklarımızdan? Belki de yanlış anlaşılan her şey, yepyeni bir anlam kazanırdı. Suskunluklar yerini kahkahalara, ayrılıklar yeniden birleşmeye bırakırdı.
Dön desem, hayatın puslu sokakları aydınlanır mıydı? Yollarımız yeniden kesişir miydi? Kaybolduğumuzu sandığımız o labirentten birlikte çıkabilir miydik? Belki de her şey farklı olurdu, belki de aynı yerde takılı kalırdık. Ama denemeye değerdi, değil mi?
Dön desem, kırık kalpler onarılır mıydı? Geçmişin acıları, yerini umuda ve sevgiye bırakır mıydı? O derin yaramız, izi silinmese bile artık acıtmazdı. Belki de yeniden güvenmeyi, yeniden sevmeyi öğrenirdik.
Dön desem, birlikte kurduğumuz o hayaller gerçek olur muydu? O çocuksu heyecanla sarıldığımız düşler, yeniden canlanır mıydı? Belki de o düşler, hiç sönmemişti. Sadece biraz tozlanmışlardı, biraz unutulmuşlardı.
Dön desem, her şey eskisi gibi olabilir miydi? Sanırım bu sorunun cevabını bilmiyorum. Belki de her şey eskisi gibi olmazdı. Belki de çok daha iyi, çok daha farklı olurdu. Ama yine de denemek, o umudu canlı tutmak, içten içe haykırmak istiyorum: Dön desem...
Dön desem, bu sadece bir hayal değil mi? Belki de bu satırlar, sadece bir umut kırıntısı. Ama yine de, bu umuda tutunmak istiyorum. Çünkü biliyorum ki, hayat bazen ikinci şanslar verir. Belki de bu şans, dön dediğimde kapıyı açar. Belki de bu bir çağrıdır, kalbimin en derininden yükselen bir feryat.

Dön desem... Sadece dön.