Ben bir sigarayım. Sen bana tiryakisin. Bensiz daha çok sinirleniyor, ben olmadan yemek yemek bile istemiyorsun. Cebinden 1 tane ben çıkartıp iki dudağının arasına alıyorsun. Alevinle yakıyorsun beni. Çekiyorsun derin derin içine. Vücudundaki tüm damarlarda teker teker gezdiriyorsun beni. Sonra duman olarak atıyorsun dışarı, rahatlamışcasına. İçinde bıraktığım izlere aldırmıyorsun, çünkü benle mutlu oluyorsun. Artık ben bitiyorum ve beni söndürüyorsun. Zaman geçiyor için acıyor bensiz. Beni özlüyorsun. Her şey beni hatırlatıyor etrafında yaşanan. Dayanamıyorsun ben olmadan. Yaşamak anlamsız geliyor sana. İçinde bıraktıklarımla yetinemiyorsun. Bilmiyorsun içindeki izler yüzünden bir gün kendini kaybedeceğini. Ama hala istiyorsun beni. Bensiz yapamaz hale geliyorsun ve yeni bir ben çıkartıp tekrar yakıyorsun beni en acımasız halinle…;I
Ben bir denklemim. Sen beni çözecek öğrenci. Öğretmenin verdiği final sorularından birindeyim. Ve sen geçmek zorundasın. Belki de şimdiye kadar gördüğün en kazık soruyum ama yapmalısın. Kalemi alıyorsun eline ve başlıyorsun kolay sorulara. Rahat rahat çözüyorsun onları. Sıra bana geliyor. Elin titriyor, yazından belli oluyor, heyecanlanıyorsun. Bakıyorsun bakıyorsun hiçbir şey anlamıyorsun. O kadar karışık bir soruyum ki vazgeçiyorsun beni çözmekten. Son kez bakıyor ve kâğıdı eline alıp yerinden kalkıyorsun. Bense beni bırakma diye çığlıklar atıyorum henüz elindeyken. Senden gitmek istemiyorum. Atıyorum kendimi yere, biliyorum ki eğilip beni alacaksın. Ve alıyorsun da belki bir çözüm bulurum diye tekrar bakıyorsun. Ama bulamıyorsun. Ve beni bırakıyorsun kürsüye. Çıkıyorsun sınıftan. Sınavlar bitiyor. Derste benim çözümümü soruyorsun. Herkes şaşırıyor sana, sınavın en kolay sorusunu nasıl yapamadın diye. Oysa 2+2 sorusunun cevabı kadar kolaydı beni çözmek. Ben rafların birinde saklanıyorum. Sen bağırıyorsun 4 diye! Ama ben duyamıyorum…;Y
Ben bir denklemim. Sen beni çözecek öğrenci. Öğretmenin verdiği final sorularından birindeyim. Ve sen geçmek zorundasın. Belki de şimdiye kadar gördüğün en kazık soruyum ama yapmalısın. Kalemi alıyorsun eline ve başlıyorsun kolay sorulara. Rahat rahat çözüyorsun onları. Sıra bana geliyor. Elin titriyor, yazından belli oluyor, heyecanlanıyorsun. Bakıyorsun bakıyorsun hiçbir şey anlamıyorsun. O kadar karışık bir soruyum ki vazgeçiyorsun beni çözmekten. Son kez bakıyor ve kâğıdı eline alıp yerinden kalkıyorsun. Bense beni bırakma diye çığlıklar atıyorum henüz elindeyken. Senden gitmek istemiyorum. Atıyorum kendimi yere, biliyorum ki eğilip beni alacaksın. Ve alıyorsun da belki bir çözüm bulurum diye tekrar bakıyorsun. Ama bulamıyorsun. Ve beni bırakıyorsun kürsüye. Çıkıyorsun sınıftan. Sınavlar bitiyor. Derste benim çözümümü soruyorsun. Herkes şaşırıyor sana, sınavın en kolay sorusunu nasıl yapamadın diye. Oysa 2+2 sorusunun cevabı kadar kolaydı beni çözmek. Ben rafların birinde saklanıyorum. Sen bağırıyorsun 4 diye! Ama ben duyamıyorum…;Y
