Öyle biri oldum ki anlatmam sanki kafayı yiyeceğim gülüyorum ağlıyorum yalvarıyorum yakarıyorum. Hayat üstüme üstüme geliyor sanki bir bakmışım benden neşelisi yok sebepsiz yere bir bakmışım ki benden çok ağlayanı yok köhne şehirde. Her şey aslında sen giderken başladı. Öyle bir gittin ki anlamsız kaldım. Ne yaptığını ne yapacağını bilmeyen biri oldum. Şu an bunları ağlayarak yazdığımı söylesem sana inanmazsın. Hem dur bir dakika bunları sana ben söylemeyeceğim ki. O zaman inandırmayada düşünmeyeyim seni. Ama boş ver be. cümlelerim yarım kalıyor işte hep böyle…. Sen benim hayatımı yarım bıraktığın gibi. Oysa ne hayallerimiz vardı. Senin ile mutlu olacaktık gözleri sana benzeyen kızımız olacaktı. Of ya yine saçmaladım yine nerden geldi bu konu sana. hı her şeyimsin ki sen benim tabikide sana gelecek bu konu… Hey Allahım ya. Ne günlerdi o günler. Sayi hangi günler… Bıktım ya böyle senin ile geçirdiğimiz günleri unutmuş rolü yapmaktan. olmuyor her şey çok zor ve anlamsız geliyor bana.. O gülüşün çınlıyor hala kulaklarımda biliyor musun? Yürekten olan kahkahaların. Her neyse senli konuları kapatalım artık saat geç oldu. Şimdi bu defteri kapatıp yavaşça yatağıma geçeceğim gözlerimi kapatıp yine seni düşleyeceğim biliyorum sen benim hayallerimdesin hiç gerçekte olmadın ki. Ben seni aklımda kurdum yüreğimde sevdim gözlerimin önünde canlandırdım. Artık her şeyin farkındayım tıp dilinde ne derler bu hastalığa of geçen gün öğrenmiştim annem ağlayarak söylüyordu komşumuza. Dilimin ucunda ya ehh ehh buldum ben şizofreniymişim… ve sadece seni düşlerimde sevmişim..
