Ne
Yol biter, ne umut yeter
Sinemde dirlik olmayınca
Söyle hüzün mü diner
Yüreğim vurdukça, bu dil sustukça,
Gözler kanatlanmış umutta
Ne söylerim, vaktini beklerim, efkârımı
Terennüm ederek yokuşlarda adımlarım
Yalnızım,
Bak yine yalnızım
Etrafımı kuşatan nefeslerin
Varlığından uzakta sızım
Çaldığım sazım, dile geliyor hicranım,
Issız köşelerde ne bizarım
Ne beste bilirim ve ne de
Nefesten sudur olan acıyı güftelerim,
Ben çileyle yarenim
Her
Solukta maksat kokar
Hasret yüreğimde zuhur etmeseydi,
Niye sancılar akar
Yar ülfetin bağrında açar,
Ar kalbim için ne iffetli kar, aşk kokar
Sine titremeyince, harlaşıp kükremeyince,
Sel olup ummana yönelmeyince naz kar
Ne
Annemden kalan anılar
Ve ne de babamdan
Bağlayan ve mahzunlaşan farklar
Hatta dost ve tanıdıklar,
Onlardan arta kalan, hicrana boğanlar
Nazar ettiğim resimden halime yansıyanlar,
Yüreğimi sızlatan o hüzünlü soluklar
Ne vakit
Bir şeye niyetlensem
Önüm ve arkamdan sudur
Olacakları düşünsem sabır
Çünkü ne kahrın itibarı var ve ne de
Vah çekmenin bir yararı kar
Tefekkürün elzemliğinde inkişaf har,
Akıl etmek kul için ne büyük yar, esas kalp ar
İlmi
Siyaset hal ikliminde aktır
Arifin sezgisi olmazsa
Bahaneler politik sebeptir, hiçtir
Her zafiyetin türlü bahaneleri,
Kalp bakımından silinmeyecek izdir
Ruh şahittir, nefes müddeti vakittir,
Beşer kalmak tercih işidir, kalbi inşirah yücedir
Aşk; kalbin
En naif bir hasretidir
İnsan, niyetine tabiidir,
Vuslat niye iradidir, onu kul bilir
Lafazanlık rüsvadır,
Kadere asilik bühtandır,
Hınç öte için hasımdır
İlim idrak ile akıl iradeyle,
İzan rahlede sine-i melalinde
Ve vicdan bakir sahifesinde
Mustafa CİLASUN
