Her akşam karanlık inerken ışığın son kez gülümseyişi gibi yanımda kaldı hep.
Keder,yorgun bir dağ gibi üzerime yıkıldığında,
Yeni şiirler kadar taze sabahlarda cesaretim oldu,sevgilim oldu umut.
Bazen hayallerinizi bile yakıp geçen öyle anlar olur ki,
Hayatın size ihanet ettiği en zalim yüzüne,rengine,kokusuna dokunup ağlamak istersiniz.
Rüyalarımızın "cam kuşları"bahçemizi terk ederse hayatın aşka bakan yüzünde kara güller açar,
Kederlendiren zehirler karışır umutlarımıza...
Aşk acısı çekenler de ,katiller de ölür sonunda .Ama ne aşktan ne de ölümden kaçılır.
Nedense insanlar en çok kendi hayallerinden ve umutlarından korkarlar.
Umuda ve ölüme en yakın oldukları anda merakla korku birbirine karışır,
Hem kendi içlerine,hemde umuda bir adım atıp sonra geri çekilirler.
En çok da kendi "rüya bahçeleri"nden korkarlar.
Umuttan kaçarak umudu yakalamak ister herkes ve herkes yanmaktan korktuğu aşkı kovalar..
Eğer,hayatımızda hayatınızdan başka değerli bir şey yoksa,
Umutlarınızı"cam kuşları"yla"yeni hayallere uçurmak zorundasınız.
Eğer,katillerle,zorbalarla hayatınız üstüne yaptığınız bütün anlaşmaları yırtmazsanız,
Bir uçurumdan uçarak geçersiniz çıldırmanın kenarından.
Eğer,ölümle hayat arasında yüzen parçalarımızı yalandan ve ihanetten kurtaramazsak,
Aşk da umut da terk eder hayallerimizi.
Umut beni hiç terk etmedi,ama hiç kimseye de gülümsemedi...
Ne kederlere,ne sevinçlere kardeş olduk,ne de hayatımıza yeni sırlar ekledik.
Artık ne melale aşinayız,
Ne de kardelenlere kardeş olan genç kızların çalınmış hayalleri var şiirlerimizde...
Kimse,aşklarımıza neden ateş edildiğini,kardeşin kardeşi neden öldürdüğünü bilmiyor.
Hiçbir şey yerli yerinde değil,herkes aynı karanfilde bir başka hüzünle yanıyor.
Keder,yorgun bir dağ gibi üzerime yıkıldığında,
Yeni şiirler kadar taze sabahlarda cesaretim oldu,sevgilim oldu umut.
Bazen hayallerinizi bile yakıp geçen öyle anlar olur ki,
Hayatın size ihanet ettiği en zalim yüzüne,rengine,kokusuna dokunup ağlamak istersiniz.
Rüyalarımızın "cam kuşları"bahçemizi terk ederse hayatın aşka bakan yüzünde kara güller açar,
Kederlendiren zehirler karışır umutlarımıza...
Aşk acısı çekenler de ,katiller de ölür sonunda .Ama ne aşktan ne de ölümden kaçılır.
Nedense insanlar en çok kendi hayallerinden ve umutlarından korkarlar.
Umuda ve ölüme en yakın oldukları anda merakla korku birbirine karışır,
Hem kendi içlerine,hemde umuda bir adım atıp sonra geri çekilirler.
En çok da kendi "rüya bahçeleri"nden korkarlar.
Umuttan kaçarak umudu yakalamak ister herkes ve herkes yanmaktan korktuğu aşkı kovalar..
Eğer,hayatımızda hayatınızdan başka değerli bir şey yoksa,
Umutlarınızı"cam kuşları"yla"yeni hayallere uçurmak zorundasınız.
Eğer,katillerle,zorbalarla hayatınız üstüne yaptığınız bütün anlaşmaları yırtmazsanız,
Bir uçurumdan uçarak geçersiniz çıldırmanın kenarından.
Eğer,ölümle hayat arasında yüzen parçalarımızı yalandan ve ihanetten kurtaramazsak,
Aşk da umut da terk eder hayallerimizi.
Umut beni hiç terk etmedi,ama hiç kimseye de gülümsemedi...
Ne kederlere,ne sevinçlere kardeş olduk,ne de hayatımıza yeni sırlar ekledik.
Artık ne melale aşinayız,
Ne de kardelenlere kardeş olan genç kızların çalınmış hayalleri var şiirlerimizde...
Kimse,aşklarımıza neden ateş edildiğini,kardeşin kardeşi neden öldürdüğünü bilmiyor.
Hiçbir şey yerli yerinde değil,herkes aynı karanfilde bir başka hüzünle yanıyor.
