UNUTMUŞ

Sevda türküleri dilinde yine yollara düştü...
Biraz yorgun, biraz da açtı. Uzun bir süredir yollardaydı.
Nerelere gideceğini bilmeden koyulmuştu yollara...
Çaresizce bir yolculuktu onun kisi, perişan ve derbeder.
Gözler her daim olduğu gibi nemli, içine akıyordu gözyaşları.
Umudu tükeniyordu her geçen gün. Hoş günlerden de bir haberdi ya.
Bir ağacın gölgesinde soluklanmak istedi, yavaşça hüzün dolu bohçasını da yere bırakarak uzandı çimenler üstüne...
Gözleri dalmıştı o yüce semaya, bulutlar arasında bir çift göz arıyordu...
Uzunca bir süre baka kaldı. Ne kadar zaman öylece kaldı hiç bilmiyordu.
Onun için zaman kavramı diye bir şey yoktu artık.
Kim bilir? Mevsimlerden hangisi, kış mı? bahar mı?
Kim bilir? Aylardan, nisan mı? mayıs mı?
Kim bilir? Günlerden pazar mı?
Ya saat kaç? Daha cevabını bilmediği, bilemediği onca tuhaf sorular...
Ağacın gövdesine tutunarak kalkabildi ayağa.
Gitmeliydi, gitmeliydi ama hangi yöne?
Ayaklarına da hükmedemiyordu artık.
Bohçası sırtında, hüzünleri yüreğinde, gözler nemli, ağır adımlarla devam ediyordu, bilinmeyene yolculuk...
Bilmiyordu ki, aradığı yanına varmak istediği, ellerin olmuş, çoktan o diyarları terk etmiş...
Onu unutmuş...


alemdar (Unutulmamak dileğiyle)