Uzun bir zaman önce, otobüs beklerken, çok yaşlı bir adam bana nasihatler vermeye başlamıştı birden: bilirsiniz o pamuk dedeleri, şeker gibidirler...
Gözlerinde bir hüzün geliyor, geçiyordu tatlı dedenin.
91 yaşındaymış; "Ata'mızı gördüm..ben...bu gözlerim yüce Ata'mızı gördü..." diyordu kesik kesik. Ne büyük mucize. Ne kadar şanslıydı ben o gün; kurtarıcımız zamanıda yaşamış, O'nu görmüş o gözlere bakabildim. Titreyen ellerini tutup, otobüse binmesine yardım edebildim...
Diyordu ki: "senin de çocukların olur. Öğrencilerin olur. Her kim olursa olsun; sakın Atatürk'ü tanımadan yetiştirme onları. Öyle çok ****** var ki(dedemiz burda küfür kullandı) sadece adını bilirler Ata'mızı. Tanımazlar O'nu. ...."
Işte bunun gibi nice kıymetli sözler etmişti pamuk dede.
Düşündüm..evet, ben tanıyorum. Şehitlerimizi, savaşlarımızı, ATA'mızı tanıyorum... fakat..şimdiki nesillerin halini yorumlayamıyorum bile.. neyse..konuyu dagıtmayayım...