Son cümlemi söylemek için Uçurumlara düştüm sisli gecelerde... Umutlarımı duvarlara çarpacak Seni seven kalbimi yakacak oldum... Ama. Ateşi Saklayan Dağ gibi Sustum. Karanlığı besleyen bir çığ gibi Yutkundum içimde kanayan çığlıkları... Çünkü ömür boyu susacak kadar Seviyordum seni...
İmzasız iddaanamelerde Seni “ sensiz “ sevmekten Yalnızlığına hüküm giydim Topuksuz cümlelerin ağır yenilgilerinde... Suçluydum artık ! Adının kapladığı alan kadar yer tutan hücrelerde ezildim İtildim Ve en sonunda yenildim... Ama hiçbir sorguda senin “ adını“ ifşa etmedim…
Hani insan sabah uyandığında kalkıp elini yüzünü yıkar ya? Sen gözümü açar açmaz aldığım ilk nefessin. Hani şükürler olsun bugün de yaşıyorum der ya insan? Sen keşke şuan yanımda olsaydı dediğimsin benim. Sen benim tek iyi ki'msin... İyi ki benimlesin...
Sebepsiz sevmektir aşk Nedeni olmadan bağlanmak birine... Gözlerine baktığında erimektir içten içe... Ellerini tuttuğunda titremektir tüm benliğinle... Hatta sarılamamaktır utançtan Çünkü utanmaktır sevmek aslında...