Eyy yalnızlık!

Kıraç toprakların tozlu yollarında bıraktım çocukluğumu!
Gülüşümü çam ağaçlarına astımda geldim,

Eyy yalnızlık!!​

Vur istersen sırtımdaki kambura tüm çilekeş ömrümü,
Ah edersem namerdim çektirdiklerine...
Kalabalık kentlerin gecekondularında bıraktım ben çocukluğumu,

Zeytin ekmek lükstü hep,​

kahkahaları ancak seyyar dönmedolapcı amcanın salıncağında buldum..
Ucuzdu bi o kadar pahalı çocukluğum.
Uzak asfaltların beyazlığında bıraktım ben çocukluğumu,
Uzadıkca uzayan hasret yüklü kervanların seyrinde,
hörgücünde ben yüklü develer geçerdi düşlerimden,,
Sonra annem düşerdi aklıma
korkularımla bütünleşip sarılırdım yastığıma....
Tüm korkularımı al aşağı olmuş gülüşlerimde bıraktım ben..
Ve kanamayı çocukca sensizliğine sarıldığım
buz gibi gecelerde bıraktım,
Siyah beyazdı benim çocukluğum..
Eski yeşilçam filmleri gibi

başı belli sonu belli ....​

Artık öğrendim sayende geçte olsa
umursamadan ölmeyi...
ben çocukluğumu hayal meyal hatırladığım
annemin sıcak gözlerinde bıraktım,
Taptaze cennet kokulu
içirdiğin katran karası yaralarımı da alıp,
Küçücük yüreğimle gidiyorum buralardan ..
Üzülme beddualarımıda astım bulutlara,
Tek dileğim avuçlarına bıraktığım çocukluğuma iyi bak...!!!

Sırdaş