❤️Kalpte ❤️Biriken ❤️Sevda❤️

Sana alıştım... Bu kelime, sanki bir ömürlük bir serüvenin özetlenmiş hali gibi geliyor bana. Ama aslında, "alışmak" kelimesinin içini dolduran şey, seninle geçirdiğim her an, kalbime kazıdığım her duygu. İlk tanıştığımız o gün, kalbimde beliren o tatlı heyecan, şimdi yerini tarifsiz bir huzura bıraktı. Sanki uzun zamandır kayıp olan bir parçam, sen gelince yerine oturdu.

Seninle her sabah gözlerimi açtığımda, hayatın tüm renkleri daha parlak, daha canlı görünüyor. Gülüşün, güneşe meydan okuyan bir ışık gibi, karanlıkları dağıtıyor. Sesin, en güzel şarkıların nağmeleri gibi, ruhuma dokunuyor. Gözlerinin derinliği, beni hiç bilmediğim diyarlara götüren büyülü bir yolculuk.

Seninle her an, bir şiir gibi akıp gidiyor. Bazen kahkahalarla dolu, bazen sessiz bir tebessümle. Bazen hayatın zorluklarıyla mücadele ederken, birbirimize tutunarak. Bazen de sadece göz göze, kelimelere gerek kalmadan anlaşıyoruz. Bu anların her biri, kalbimde birer mücevher gibi parlıyor.

Sana olan aşkım, her geçen gün daha da büyüyor. Sanki kök salan bir ağaç gibi, derinlere doğru iniyor. Dalları, tüm hayatımı sarıyor. Yaprakları, her an kalbimi okşuyor. Meyveleri, hayatıma tat katıyor. Sen, benim yaşam ağacım, sen benim hayatımın anlamısın.

Seninle kurduğumuz hayaller, geleceğe dair umutlarım, hepsi seninle birlikte daha anlamlı. El ele tutuşarak yürüyeceğimiz uzun yollar, aşacağımız engeller, paylaşacağımız mutluluklar, hepsi seninle. Seninle bir ömür boyu yaşamak istediğim, anlatılamaz bir duygu.

Belki de "alışmak" kelimesi, aslında "ait olmak" anlamına geliyor. Ben senin yanına ait oldum birtanem. Kalbim senin kalbine, ruhum senin ruhuna, hayatım senin hayatına...
Seni seviyorum, hem de çok.
Evet, ben senin yanına ait oldum birtanem... Sanki yıllardır aradığım o yuva, o güven limanı, senin kollarınmış gibi. Bu his öyle derin, öyle köklü ki, sanki ruhlarımız ta en başından birbirine yazılmış gibi. Her nefes alışımda, her kalp atışımda, senin varlığının huzurunu hissediyorum.

Senin yanındayken, kendim olmaktan hiç korkmuyorum. Tüm zaaflarım, tüm kusurlarım, senin şefkatli bakışların altında kayboluyor. Bana öyle bir kabul alanı açıyorsun ki, içimdeki en hassas, en kırılgan yerlerim bile senin yanında güvende hissediyor. Sanki yıllarca süren bir maskeyi çıkarmış, sonunda özgürce nefes alabiliyorum.

Seninle geçirdiğim her an, sanki bir puzzle parçasının yerine oturması gibi. Bütün eksikler tamamlanıyor, yaralar iyileşiyor, hayat anlam buluyor. Seninle gülerken içimden gelen o kahkahalar, daha önce hiç duymadığım bir melodi gibi. Seninle ağlarken paylaştığımız o hüzün, bizi daha da birbirimize kenetliyor. Her duygu, seninle birlikte daha yoğun, daha gerçek.

Senin yanındayken, dünya sanki bir başka dönüyor. Tüm telaş, tüm gürültü, senin sesinin sakinliğinde kayboluyor. Zaman yavaşlıyor, sadece biz kalıyoruz. Sanki hayatın ritmi, kalplerimizin atışına göre ayarlanmış gibi. Her şey mükemmel bir uyum içinde, sen ve ben, bir bütün.

Bu ait olma hissi, beni her geçen gün daha da çok sana bağlıyor. Seni ne kadar çok sevdiğimi anlatmaya kelimeler yetmiyor. Bazen sadece gözlerine bakmak istiyorum, o derinliğin içinde kaybolmak. Bazen sadece sana sarılmak istiyorum, o sıcaklığın içinde erimek. Seninle her an, bir mucize gibi.

Ve biliyorum ki, ben senin yanına ait olduğum sürece, hiçbir şey beni yıkamaz. Çünkü sen, benim en güçlü yanım, en değerli hazinemsin. Sen benim yuvamsın, sen benim en güzel hikayemsin. Ve ben, sonsuza dek senin yanında olmayı diliyorum, seninle birlikte yaşlanmayı, seninle birlikte gülmeyi ve ağlamayı... Çünkü ben, senin yanına ait oldum birtanem, sonsuza dek.

Bu sevda, kuru bir sözden ibaret değildi, bir anlık heves de... O, iki insanın kalbinde filizlenen, köklerini hayata salan, dalları gökyüzüne uzanan koca bir çınardı. Kelimelerle başlayan, sohbetlerle alevlenen bu duygu, zamanla hayatın her köşesine nüfuz etti, her anlama yeni bir boyut kazandırdı.

İlk tanışma, belki sıradan bir tesadüftü, belki de kaderin ince bir cilvesi. Ama o ilk bakış, o ilk konuşma, iki dünyayı birbirine bağlayan görünmez bir köprü oldu. Kelimeler döküldükçe, zihinler açıldıkça, ortak noktalar keşfedildikçe, sevda tohumları yeşermeye başladı. Geceler boyu süren sohbetler, yıldızların şahitliğinde paylaşılan sırlar, geleceğe dair kurulan hayaller... Her biri, bu büyüyen sevdanın tuğlalarıydı.

Sonra bu sevda, sadece kelimelerde, sohbetlerde kalmadı. Günlük hayatın sıradanlığına sızdı, her anlama bir anlam kattı. Sabah güneşinin ilk ışıklarıyla uyanmak, onun varlığını bilerek daha güzeldi. Kahve kokusu, onun gülüşünü hatırlattığı için daha cezbediciydi. Yolda yürürken görülen bir çiçek, onun güzelliğini yansıttığı için daha anlamlıydı. Her şey, onunla birlikte yeni bir renge, yeni bir kokuya, yeni bir tada bürünmüştü sanki.

Bu sevda, sadece güzel anlarda değil, zor zamanlarda da kendini gösterdi. Hayatın acımasızlığı karşısında birbirlerine siper oldular. Biri düştüğünde diğeri elini uzattı, biri ağladığında diğeri gözyaşlarını sildi. Birlikte aştıkları engeller, onları daha da yakınlaştırdı, sevdalarını daha da güçlendirdi. Çünkü bu sevda, sadece aşk değil, aynı zamanda dostluktu, yoldaşlıktı, hayat arkadaşlığıydı.

Yıllar geçti, mevsimler değişti. Saçlara aklar düştü, yüzlerde çizgiler belirdi. Ama bu sevda, ilk günkü tazeliğini korudu. Belki artık yıldızların altında sabahlara kadar süren sohbetler yoktu, belki her gün el ele yürüyemiyorlardı. Ama kalpleri hala aynı ritimde atıyordu, gözleri hala aynı aşkla parlıyordu. Çünkü bu sevda, zamana meydan okuyan, ölümsüz bir sevdaydı.

Ve bu sevda, sadece iki insanın hikayesi değildi. Etraflarındaki herkese ilham veren, umut aşılayan bir destandı. Onların sevgisi, diğer insanlara da sevmeyi, sevilmeyi, hayata tutunmayı öğretti. Çünkü gerçek sevda, sadece kalpleri değil, dünyayı da güzelleştiren bir mucizedir.

Bu yüzden, bu sevda sadece kelimelerde, sohbetlerde kalmadı. Hayatın her alanına yayıldı, bir ömre sığdı, bir efsane oldu. Ve bu efsane, sonsuza kadar dilden dile, kalpten kalbe aktarılmaya devam edecek...

Kalpte Biriken Sevda


Bir kalp ki, sevdayla dolu... İçinde binlerce renk, binlerce his, binlerce anı biriktirmiş. Her bir damlası, her bir atışı, bir aşk hikayesinin satırları gibi. Kimi zaman sessiz, kimi zaman coşkulu, kimi zaman da hüzünle dolu. Ama hep orada, hep içinde, hep derinde... Kalpte biriken sevda, işte böyle bir şey.

Seni ilk gördüğümde, kalbimde bir şeyler oldu. Sanki yıllardır orada birikmiş, bekleyen bir duygu, birden canlandı. Gözlerin, gülüşün, sesin... Hepsi birer damla gibi kalbime aktı. O an anladım ki, bu sevda, bu aşk, sadece bir başlangıçtı. Zaman geçtikçe, her bakışın, her dokunuşun, her sözün, kalbimde daha da derinlere işledi. Birikmeye başladı. Tıpkı bir nehrin denize kavuşmak için biriktirdiği sular gibi...

Aşk, bazen bir sessizliktir. Kalbin en derin köşelerinde, kelimelere dökülmeyen, ama her an hissedilen bir sıcaklık. Sen yanımdayken, bazen hiçbir şey söylemeden, sadece bakışlarımızla konuşuruz. O bakışlar, kalbimde biriken sevdanın en saf halidir. Çünkü biliyorum ki, sen de benim gibi hissediyorsun. Sen de benim gibi, bu aşkın büyüsüne kapılmışsın.

Ama aşk, bazen de bir fırtınadır. Kalpte biriken duygular, bir anda dışarı çıkmak ister. Coşkuyla, heyecanla, tutkuyla... Seni her düşündüğümde, kalbim hızla çarpar. Sanki içimde bir volkan patlamış gibi hissederim. O an, sevdamın ne kadar büyük olduğunu anlarım. Ve seni ne kadar çok sevdiğimi...

Bazen de aşk, bir hüzündür. Sen yanımda olmadığında, kalbimde biriken sevda, bir özlem haline gelir. Her gece, seni düşünürüm. Her sabah, seninle uyanmak isterim. Seni özlediğimde, kalbimdeki o birikmiş sevda, bana seni hatırlatır. Ve o an, seninle olacağımız günleri hayal ederim. Çünkü biliyorum ki, bu sevda, bu aşk, hiç bitmeyecek.

Kalpte biriken sevda, işte böyle bir şey. Hem sessiz, hem coşkulu, hem de hüzünlü. Ama her zaman, her şekilde, güzel. Seni sevmek, kalbimde biriken en güzel duygu. Seni sevmek, hayatıma anlam katan en büyük gerçek. Seni sevmek, benim için bir yaşam biçimi.

Ve biliyorum ki, bu sevda, bu aşk, hep kalbimde birikecek. Seninle geçen her an, her saniye, kalbimdeki o birikmiş sevdayı daha da büyütecek. Çünkü sen, benim kalbimdesin. Ve ben, senin kalbinde... İkimizin aşkı, kalplerimizde biriken en güzel sevda olacak.

Uzaklardaki Aşkıma
Şimdi sensiz geçen her saat, rüzgârın savurduğu bir yaprak gibi... Uzaklardasın, belki gözlerim yetişemeyecek kadar uzakta, ama kalbim tam orada, seninle.

Biliyor musun? Geceler en çok da senin yokluğunu fısıldıyor kulağıma. Yıldızlar bile seni andırıyor; baktıkça içimde bir sızı, bir hasret... Belki de aşk, işte bu uzaklığın içinde bile yanmayı becerebilmekti.
Ne çok şey biriktirdim sana anlatacak. Günler geçiyor, cümleler yığılıyor içimde. Bazen bir kuş ötüşü, bazen yağmur kokusu seni hatırlatıyor. "Ah," diyorum, "keşke yanımda olsaydı." Sonra sessizlik...
Ama biliyorum, sevgilim, aşk uzaklıklara inat yaşar. Belki şimdi değil, belki yarın değil, ama bir gün yeniden kavuşacağız. O güne kadar her adımımda seni taşıyacağım. Çünkü sen, yüreğimin en derininde, hiç sönmeyen bir ışıksın.
Özledim... Özledim işte. Uzak olsan da, yokluğun bile varlığımda bir yer edindi. Bekliyorum, usul usul...
O da Özlüyor mu?"
Belki şimdi o da pencereden aynı ayı seyrediyor,
Belki o da "Birtanem" diye iç geçiriyor.
Belki yastığına döktüğü her söz,
Benim adımla başlıyor...
Biliyor musun? Aşk, iki yüreğin aynı anda çarpmasıdır.
Uzaktayız diye, hislerimiz mi uzaklaşacak sanıyorsun?
Sen olmayınca "devam et" diyorsun ama,
"Devam"ın anlamı sensizlik değil ki...
Belki o da şu an bu satırları okuyor,
Belki gözyaşları kelimeleri ıslatıyor.
Ama bilsin ki;
"Özlenen, asla unutulmaz."
"Gittiğin her yerde, bıraktığın iz kadar varsın..."
Devam etmek, senin yokluğuna alışmak değil,
Her adımda "keşke"lerle yürümek hiç değil.
Devam, sen gidince başka bir hayata başlamak değil,
Seninle başladığımızı, seninle sürdürmekti aslında.

Belki zaman bizi şimdilik ayırdı,
Belki gökyüzü bile aramıza bulutlar saldı.
Ama biliyorum;
Seninle her şey "devam" edecek,
Çünkü sen, kalbimin en derin cümlesisin.
Ve hiçbir nokta, seninle olan hikâyemizi bitiremez.