Osmanlıcada ''Ş''ile başlayan kelimelerin anlamları

ŞİVEKÂR
f. İşveli, şiveli, cilveli.
ŞİVEN
f. İnleme, sızlanma. * Mâtem, yas.
ŞİYA'
Zahir olmak, görünmek. * Çobanın kavalından çıkan ses. * Odun takıltısı.
ŞİYAM
Yerden kazılan toprak.
ŞİYAT
Yanmış yün ve pamuk kokusu.
ŞİYEM
(Şime. C.) Huylar, tabiatlar.
ŞİZ
Abnus ağacı.
ŞİZAF
Katılık, sertlik.
ŞÖHRE
Ünlü, şöhretli, meşhur.
ŞÖHRET
Ad yapma. Ün. Şân. * Hadis ilminde: Meşhur hadis mânasında kullanılır.(Ey şân ve şerefi, nam ve şöhreti isteyen adam! Gel, o dersi benden al. Şöhret ayn-i riyâdır. Ve kalbi öldüren zehirli bir baldır. Ve insanı insanlara abd ve köle yapar. O belâ ve musibete düşersen $ de, o belâdan kurtul. M.N.)
ŞÖHRETGİR
f. şöhretli, ünlü. Meşhur.
ŞÖHRET-İ KÂZİBE
Geçici şöhret. Yalancı dünyalık, fâni şöhret. Aldatıcı nâm.
ŞÖHRETŞİÂR
f. şöhretli. şöhret sahibi.
ŞÖHRETŞİÂR-I ÂLEM
Âlemde şöhret ona nişan olmuş olan. Çok meşhur olan.
ŞUA
(C.: Şu') Sorgun ağacı.
ŞUA'
Bir ışık kaynağından uzanan ışık telleri.
ŞUAAT
Işıklar, parıltılar, nurlar.
ŞUAB
(şu'be. C.) şubeler. Kollar, bir cisimden ayrılan çatallar. (Bak: Şiâb)
ŞUABAT
(Şu'be. C.) Şubeler, kısımlar, takımlar, bölükler. Dallar.
ŞUAL
(şu'le. C.) Alevler, şu'leler. Ateş alevleri.
ŞUARA
(Şâir. C.) Şâirler. * Kur'an-ı Kerim'in 26. suresinin ismidir. Mekkîdir.
ŞUAYB (A.S.)
Ashab-ı Eyke ile Medyen ahâlisine gönderilen bir peygamberdir. Çok hakikatlı ve güzel sözlerle bu iki kavmi Hakka davet ettiği halde kendisini dinlemediler. Cenab-ı Hak Eykeliler üzerine şiddetli sıcaklık ve Medyen ahalisine de şiddetli sayha ile azab verdi ve onları mahveyledi. Şuayb Aleyhisselâm kendisine inananlarla Mekke'ye gitti ve orada yerleşti. Musâ Aleyhisselâm'ın kayınpederi idi. (Bak: Ashab-ı Eyke)
ŞUBAN
f. Çoban.
ŞU'BE
Bölük, bölüm. * Dal, budak. * İkinci derecedeki kollar. Kol.
ŞU'BUB
(Bak: şü'bub)
ŞUGL
İş, meşgul olunacak şey, gaile.
ŞUGMUM
Uzun, tavil.
ŞUGUL
(Şugl. C.) İşler, uğraşacak şeyler, gaileler.
ŞUH
(Şıh) Bahil, cimri, hasis kimse.
ŞUH
f. Şen ve hareketlerinde serbest olan. * Nazlı, işveli. * Açık saçık, hayasız. Oynak.
ŞUHA
Karın ağrısı.
ŞUHH (ŞIHH)
Bahillik.
ŞUH-MEŞREB
f. Açık meşrebli, şen ve neşeli.
ŞUHUD
(Bak: şühud)
ŞUHUM
(Şahm. C.) Yağlar, içyağlar.
ŞUHUR
(Bak: şühur)
ŞUKAK
Bir çeşit hayvan hastalığı.
ŞUKKA
Parça. Kâğıt veya kumaş parçası. * Küçük tezkere.
ŞUKRE
Sâfi kızıllık, tam ve koyu kırmızılık.
ŞUKUK
(Şakk. C.) Çatlaklar, yarıklar.
ŞUKUNE
Azlık.
ŞU'LE
Alev, ateş alevi. Alevlenmiş odun.
ŞU'LEBÂR
f. Işıklı.
ŞU'LEDÂR
f. Alevlenmiş, alevli. Işıklı.
ŞU'LEFEŞÂN
f. Işık saçan, parlatan.
ŞU'LEGİR
f. Tutuşan, alevlenen, alev alan.
ŞU'LE-İ BERKIYYE
Yıldırım ışığı. Şimşek parıltısı.
ŞU'LE-İ CEVVAL
Daim hareket ederek etrafına ışık saçan parıltı.
ŞU'LENÜMÂ
f. Alev gösteren, alevli.
ŞU'LEPÂŞ
f. Işık saçan.
ŞU'LEPERVER
f. Işıklandıran. Alevlendirici.
ŞU'LEPUŞ
f. Alev içinde kalmış, alevle örtülü.
ŞU'LERİZ
f. Işıldayan, alev saçan.
ŞUM
Hayırsız kişi.
ŞU'M
(Şum) f. Uğursuzluk. Meş'um olma. Uğursuz.
ŞUMA
f. Siz. (Bak: Şahıs zamiri)
ŞUR
f. Tuzlu, kekremsi. * şamata, gürültü.
ŞURA
Konuşma yeri, istişare meclisi. Büyüklerin istişare için toplanma yeri. * Meşveret için toplantı. * Meşveret etme.(Eski zamanda değiliz. Eskiden hâkim, bir şahs-ı vâhid idi. O hâkimin müftüsü de, onun gibi münferid bir şahıs olabilirdi. Onun fikrini tashih ve ta'dil ederdi. Şimdi ise, zaman cemaat zamanıdır. Hâkim, ruh-u cemaattan çıkmış az mütehassis, sağırca, metin bir şahs-ı manevîdir ki, şurâlar o ruhu temsil eder. Şöyle bir hâkimin müftüsü de ona mücanis olup, bir şurâ-yı âliye-i ilmiyeden tevellüd eden bir şahs-ı manevî olmak gerektir. Tâ ki sözünü ona işittirebilsin. Dine taalluk eden noktalardan sırat-ı müstakime sevkedebilsin.) Sünühat'tan.(Müslümanların hayat-ı içtimaiye-i İslâmiyedeki saadetlerinin anahtarı meşveret-i şer'iyyedir. $ Ayet-i Kerimesi, şurayı esas olarak emrediyor. Evet nasılki, nev'-i beşerdeki telâhuk-u efkâr ünvanı altında asırlar ve zamanların tarih vasıtasiyle birbiriyle meşvereti, bütün beşeriyetin terakkiyatı ve fünunun esası olduğu gibi, en büyük kıt'a olan Asya'nın en geri kalmasının bir sebebi o şurâ-yı hakikiyeyi yapmamasıdır.Asya Kıt'asının ve istikbâlinin keşşafı ve miftahı şura'dır. Yâni, nasıl fertler birbiriyle meşveret eder; taifeler, kıt'alar dahi o şurayı yapmaları lazımdır ki, üçyüz belki dörtyüz milyon İslâm'ın ayaklarına konulmuş çeşit çeşit istibdatların kayıtlarını, zincirlerini açacak, dağıtacak meşveret-i şer'iyye ile şehamet ve şefkat-i imâniyeden tevellüd eden hürriyet-i şer'iyyedir ki, o hürriyet-i şer'iyye, âdâb-ı şer'iyye ile süslenip garp medeniyet-i sefihanesindeki seyyiatı atmaktır. İmândan gelen hürriyet-i şer'iyye iki esası emreder: $ $Yani: İman bunu iktiza ediyor ki, tahakküm ve istibdad ile başkasını tezlil etmemek ve zillete düşürmemek.. ve zâlimlere tezellül etmemek.. Allah'a hakiki abd olan, başkalara abd olamaz. Birbirinizi -Allah'tan başka- kendinize Rab yapmayınız. Yani, Allah'ı tanımayan, herşeye, herkese nisbetine göre bir rububiyet tevehhüm eder, başına musallat eder. Evet hürriyet-i şer'iyye Cenab-ı Hakk'ın Rahman, Rahim tecellisiyle bir ihsanıdır ve imanın bir hassasıdır.Eğer denilse: Neden şuraya bu kadar ehemmiyet veriyorsun? Ve beşerin, hususan Asya'nın, hususan İslâmiyet'in hayatı ve terakkisi nasıl o şura ile olabilir?Elcevab: Nur'un Yirmibirinci Lem'a-i İhlâs'ında izah edildiği gibi; haklı şura ihlâs ve tesanüdü netice verdiğinden, üç elif, yüzonbir olduğu gibi, ihlâs ve tesanüd-ü hakiki ile üç adam yüz adam kadar millete fayda verebilir. Ve on adamın hakiki ihlâs ve tesânüd ve meşveretin sırrı ile, bin adam kadar iş gördüklerini çok vukuat-ı tarihiye bize haber veriyor. Madem beşerin ihtiyacâtı hadsiz ve düşmanları nihayetsiz ve kuvveti ve sermayesi pek cüz'î; hususan dinsizlikle canavarlaşmış, tahribatçı, muzır insanların çoğalmasıyla elbette ve elbette, o hadsiz düşmanlara ve o nihayetsiz hâcetlere karşı, imandan gelen nokta-i istinad ve o nokta-i istimdad ile beraber hayat-ı şahsiye-i insaniyesi dayandığı gibi hayat-ı içtimaiyesi de yine imanın hakaikından gelen şura-yı şer'î ile yaşayabilir. O düşmanları durdurur, o hâcetlerin teminine yol açar. H.)
ŞURA SURESİ
Kur'an-ı Kerim'in 42. suresi olup, "Hâ mim ayn sin kaf" Suresi de denir.
ŞURAB (ŞURÂBE)
f. Kirli ve acı su. * Mc: Gözyaşı.
ŞURA-YI DEVLET
İdare dâvâlarını veya nizamname (tüzük) hazırlıklarını inceleyip fikrini bildiren resmi daire. Danıştay.
ŞUR-BAHT
f. Bahtsız, talihsiz.
ŞURE
Heyet.
ŞURE
f. Çorak, tuzlu, verimsiz toprak.
ŞUR-EFGEN
f. Karma karışık yapan, kargaşalık çıkaran.
ŞUR-ENGİZ
f. Gürültü çıkaran, şamata yapan.
ŞUREZAR
Çorak yerler, verimsiz araziler.
ŞURİDE
f. Perişan, karışık. * Tutkun, âşık, meftun.
ŞURİDEGÎ
f. Karışıklık, perişanlık. * Tutkunluk, düşkünlük.
ŞURİSTAN
Çorak yerler.
ŞURİŞ
f. Karışıklık, kargaşalık.
ŞURTA
(Yelkenliye) uygun rüzgâr. * Önde gidip düşmanla savaşan asker. * Polis, jandarma.
ŞURU'
Başlama. Mübaşeret etme.
ŞURUT
(Şart. C.) Şartlar. Bir şeyde bulunması lâzım gelen esaslar, temeller.
ŞURUT-U SALÂT
Namazın şartları.
ŞUS
Pak etmek, temizlemek.
ŞUSY
Ölünün şişip el ve ayağının sertleşmesi.
ŞUTBE
(C.: Şütab) Kılıcın yüzünde yapılan yol.
ŞUTTAR
Pazu hareketi.
ŞUTUR
Irak, uzak, baid. * Bir memesi birisinden uzun olan koyun. * İki emziği kurumuş olan deve.
ŞUTUR
Irak, uzak, baid.
ŞUTUT
(şatt. C.) Büyük nehirler.
ŞUUB
(şa'b. C.) Cemaatler. Taifeler. Kabileler.
ŞUUBAT
(şu'be. C.) Şubeler, kısımlar, bölümler.
ŞUUN
(Şe'n. C.) İşler, fiiller. Havadis.
ŞUUNAT
Şuunlar. Keyfiyetler, haller. * Emirler. Kasıtlar. Talepler.
ŞUUN-U SEYYALE
Akıcı, bir halde durmayan işler.

ŞUUR
Anlayış, idrak. Vicdan. Hiss-i zâhirle duymak. * Nefsin mânâya ilk vusul mertebeleridir. (E.T.) * Kendi varlığından haberi olma. * Bir şeyi hoşça tanıma. * İnceliklerini iyice idrak etme. * (Şa'r. C.) Kıllar.
ŞUURDÂRÂNE
f. Haberli ve iyice tanıyarak. Kendinden haberi olarak. Bilerek, bilir gibi.(Hayat olmazsa vücud vücud değildir; ademden farkı olmaz. Hayat, ruhun ziyasıdır. Şuur, hayatın nurudur. Madem ki hayat ve şuur bu kadar ehemmiyetlidirler. Ve madem şu âlemde bilmüşahede bir intizam-ı kâmil-i ekmel vardır. Ve şu kâinatta bir itkan-ı muhkem, bir insicâm-ı ahkem görünüyor. Madem şu biçâre, perişan küremiz, sergerdan zeminimiz, bu kadar hadd ü hesâba gelmez zevil-hayat ile, zevil-ervah ile ve zevil-idrak ile dolmuştur. Elbette sâdık bir hads ile ve kat'i bir yakin ile hükmolunur ki; şu kusur-u semâviye ve şu büruc-u sâmiyenin dahi kendilerine münâsib zihayat, zişuur sekeneleri vardır. Balık suda yaşadığı gibi; Güneşin ateşinde dahi, o nurani sekeneler bulunur. Nar nuru yakmaz. Belki ateş, ışığa meded verir... S.) (Bak: Vicdan)
ŞUVAZ
Kızgın, ateşli maden. Kızgın ateş. * Susama.
ŞUVEYY
Yavaş.
ŞUY
f. Koca, eş, zevc.
ŞUYİDE
f. Yıkanmış.
ŞÜBAN
Çoban.
ŞÜBANÎ
Kırmızı yüzlü.
ŞÜBBAN
Gençler, delikanlılar.
ŞÜBBAN-I VATAN
Vatanın gençleri.
ŞÜBBUT
Kalkan balığı.
ŞÜBEH
(şübhe C.) şübheler, şekler. şübhe edilenler.
ŞÜBHE
(C.: Şübeh - Şübühât) Tereddüd. Bir şeyin doğru olup olmadığına veya var olup olmadığına dair kat'i kanaat ve bilgi sahibi olmamak hâli.
ŞÜBHE-İ TÂRIK
Zulmetten gelen şüphe belâsı.
ŞÜBKE
(C.: Şübük) Yakınlık. Akrabalık, hısımlık.
ŞÜBRÜM
Kısa boylu kimse.
ŞÜ'BUB
Birden yağan sağanaklı yağmur. * Hiddetli ve şiddetli olan. * Şiddetli güneş harareti.
ŞÜCA'
(Şec'a - Şica') Yiğit, cesur, bahadır. Şecaatli.
ŞÜCEA'
(Şeci'. C.) Yiğitler, cesurlar.
ŞÜCEYRE
Çalı, ufak ağaç.
ŞÜCNE
Sıklığından birbirine girmiş ağaçların damarları.
ŞÜCUB
Ev içinde olan direk.
ŞÜCUN
Ağaç dalları. * Füruât, teferruat.
ŞÜCUR
Muhtelif ve çeşitli olmak.
ŞÜD
f. Geçti, gitti; gidiş, gitme. Oldu, olma. Amed şüd $ : Geldi gitti.
ŞÜDUN
Kavi ve kuvvetli olmak. * Terbiyeden müstağni olmak.
ŞÜF'A
Bir malı müşteriye, mal olduğu fiata satmak. * Huk: Satılmakta olan bir yerde hissesi bulunan veya oraya bitişik komşu olanın satılan şeyi almakta birinci derecede hakkı olması. Şüf'a sahibi kendinden habersiz satılan şeyi, dava ederse, bedelini ödeyerek müşteriden geri alabilir. (H.L.)
ŞÜFAFE
Kap dibinde kalan su.
ŞÜFEA'
(Şefi'. C.) Şefaatçiler. Şefaat edenler, bir suçun bağışlanması için aracılık yapanlar.
ŞÜFR
(C.: Eşfâr) Kirpiğin bittiği yer. * Her şeyin kenarı.
ŞÜFRE (ŞEFRE)
(C.: Eşfâr) Yassı büyük bıçak. * Gön ve sahtiyan kestikleri bıçkı. * Kılıç ağızı. * Kirpik biten yer.
ŞÜFUF
Zayıf olmak.
ŞÜFUN
Göz ucuyla bakmak.
ŞÜGUR
Yükseltmek. * Hâli etmek, boşaltmak.
ŞÜGÜL
(C.: Eşgâl) Meşgul ve gafil olmak. Gaflette bulunmak.
ŞÜHBE
Siyaha galip olan beyazlık.
ŞÜHEDA
(şâhid ve şehid. C.) şâhidler. * şehidler. (Bak: şehid)
ŞÜHRE
Zahir ve vâzıh olmak. Görünmek. Açık olmak.
ŞÜHUB
Mütegayyer olmak, değişmek.
ŞÜHUD
şâhidler. * Görme, şahid olma. * Müşahede etme. * Görünecek halde şekillenme.
ŞÜHUDÎ
Keşfe ve görmeğe dair. Görünebilir olana ait ve mensub. (Ehl-i şuhud dediğimizden maksad Evliyâullahtır. Zira velâyet sâhibi, avâmın itikad ettiği şeyleri gözle müşahede ediyor. M.N.)
ŞÜHUR
(şehr. C.) Aylar. 30 günlük müddetler.
ŞÜHUR-U SELÂSE
Arabî üç aylar. Receb, Şaban ve Ramazan ayları.
ŞÜHUS
Yüksek olmak. * Bir yerden bir yere gitmek. * Gözünü bir yere dikip hareket ettirmeden ve kapağını açıp yummadan durmak. * Bir hâdisenin meydana gelmesinden dolayı acı çekip kararsız olmak.
ŞÜHÜB
(Şihâb. C.) Kıvılcımlar.
ŞÜKAF
(Bak: şikâf)
ŞÜKARA
Sütlü deve. * Sütlü koyun.
ŞÜKAT
(şâki. C.) şikâyet edenler, şikâyetçiler.
ŞÜKLE
Gözün ağındaki kırmızılık.
ŞÜKM
Ücret, ivaz. Cezâ. Karşılık. Amelin ücreti.
ŞÜKR
(Şükür) Allah'ın (C. C.) nimetlerine karşı memnunluk göstermek. Allah'a teşekkür. (Bak: Ni'met)(Kalb ile, dil ile ve sâir beden azâlarıyla olur. Nimet verene muhabbet etmek ve itaat etmek de şükürdendir. Şükür eden, her nimeti Allahın râzı olduğu yere sarfeder. Şükür; Allah'ın, kullarının iyi amellerine mükâfat veya mücazat vermesidir. Sebeplerin envaı cihetinden şükür hamdden daha umumidir. Taalluk cihetinden hususidir. Hamd, taalluk cihetinden daha umumi, esbab cihetinden daha hususidir.)(Kur'an-ı Hakîm, nasıl ki şükrü netice-i hilkat gösteriyor, öyle de Kur'an-ı Kebir olan şu kâinat dahi gösteriyor ki, netice-i hilkat-i âlemin en mühimi şükürdür. Çünkü kâinata dikkat edilse görünüyor ki, kâinatın teşkilâtı şükrü intac edecek bir surette her bir şey bir derece şükre bakıyor ve ona müteveccih oluyor. Güya şu şecere-i hilkatin en mühim meyvesi şükürdür... Görüyoruz ki her şey nasıl ki rızkın etrafında toplanmış, ona bakıyor; öyle de rızık dahi bütün envaiyle mânen ve maddeten, hâlen ve kalen şükür ile kaimdir; şükür ile oluyor; şükrü yetiştiriyor, şükrü gösteriyor. Çünkü rızka iştiha ve iştiyak, bir nevi şükr-ü fıtrîdir. Ve telezzüz ve zevk dahi gayr-i şuuri bir şükürdür ki bütün hayvanatta bu şükür vardır. Yalnız insan dalâlet ve küfür ile o fıtrî şükrün mahiyetini değiştiriyor, şükürden şirke gidiyor... Şükrün mikyası: Kanaattir ve iktisattır ve rızâdır ve memnuniyettir. Şükürsüzlüğün mizânı; hırstır ve isrâftır, hürmetsizliktir. Haram helâl demeyip rast geleni yemektir. Evet hırs şükürsüzlük olduğu gibi hem sebeb-i mahrumiyettir, hem vasıta-i zillettir... Hem şükrün envaı var. O nevilerin en câmii ve fihriste-i umumiyesi namazdır. M.)
ŞÜKRAN
İyilik bilmek. Minnettarlık. Şükretme hâli.
ŞÜKRANİYET
Şükranlık.
ŞÜKRGÜZAR
f. İyilik bilen, teşekkür eden.
ŞÜKR-Ü KÜLLÎ
Umumi nimetler için yapılan şükür.(Eğer desen: "Şu küllî hadsiz ni'metlere karşı, nasıl şu mahdut ve cüz'î şükrümle mukabele edebilirim?"Elcevab: Küllî bir niyetle, hadsiz bir itikad ile... Meselâ nasılki, bir adam beş kuruş kıymetinde bir hediye ile, bir padişahın huzuruna girer ve görür ki, herbiri milyonlara değer hediyeler, makbul adamlardan gelmiş, orada dizilmiş. Onun kalbine gelir: "Benim hediyem hiçtir, ne yapayım. " Birden der: "Ey seyyidim! Bütün şu kıymetdar hediyeleri kendi nâmıma sana takdim ediyorum. Çünki: Sen onlara lâyıksın. Eğer benim iktidarım olsaydı, bunların bir mislini sana hediye ederdim. " İşte hiç ihtiyacı olmayan ve raiyyetinin derece-i sadakat ve hürmetlerine alâmet olarak hediyelerini kabul eden o padişah, o biçarenin o büyük ve küllî niyetini ve arzusunu ve o güzel ve yüksek itikad liyakatını, en büyük bir hediye gibi kabul eder. Aynen öyle de: Aciz bir abd namazında Ettahıyyâtü lillâh der. Yâni: Bütün mahlukatın hayatlariyle sana takdim ettikleri hediye-i ubudiyetlerini, ben kendi hesabıma, umumunu sana takdim ediyorum. Eğer elimden gelseydi, onlar kadar tahiyyeler sana takdim edecektim. Hem, sen onlara, hem daha fazlasına lâyıksın. İşte şu niyyet ve itikad, pek geniş bir şükr-ü küllidir. Nebatatın tohumları ve çekirdekleri, onların niyyetleridir. S.)

ŞÜKR-Ü ÖRFÎ
(Bak: Hamd)
ŞÜKUF(E)
f. Çiçek. Zühre. Tomurcuk.
ŞÜKUFEZAR
f. Çiçek bahçesi.
ŞÜKUF-MİSAL
Gonca gibi, tomurcuk gibi.
ŞÜKUH
f. Azamet, ululuk, celal.
ŞÜKUK
(şekk. C.) şekler, şüpheler.
ŞÜKUR
Hacet, ihtiyaç. * Mühim işler, umûr-u mühimme.
ŞÜKÜFTE
f. "Açılmış" mânasına gelir ve birleşik kelimeler yapılır. Meselâ: Nev-şüküfte $ : Yeni açılmış.
ŞÜLLE
Niyyet. * Uzak emir.
ŞÜMAR
f. Sayan, sayıcı. Eden, edici.
ŞÜMAR
f. Hesap, sayı. * Sevgi, muhabbet.
ŞÜMARENDE
f. Sayan, hesab eden.
ŞÜMARİDE
f. Sayılmış, hesab edilmiş.
ŞÜMHUT
Uzun, tavil.
ŞÜMRUH
Hurma budağı.
ŞÜMS
(C.: Şümus) Vahşi erkek davar. * Bir nevi gerdanlık.
ŞÜMU'
(Şem'. C.) Mumlar. * Balmumları.
ŞÜMUH
Pek yüksek olmak. * Sedid. Sağlam sed.
ŞÜMUL
Kaplamak. İhtivâ etmek. İçine almak. * Hükmü altına almak.
ŞÜMUS
(şems. C.) şemsler, güneşler.
ŞÜMÜRDE
f. Hesap edilmiş, hesaplanmış, sayılmış.
ŞÜNAN
Perâkende, dağılmış.
ŞÜNHUB(E)
(C.: Şenâhıb) Dağbaşı.
ŞÜNŞÜN
Zeyrek ve akıllı genç yiğit.
ŞÜNTÜR
(C.: şenâtir) Parmak.
ŞÜNUE
Uzak olmak. Irak olmak.
ŞÜNZUVE
(C.: Şenazi) Dağ kenarı.
ŞÜPÜŞ
f. Bit.
ŞÜRABİYE
f. Bir şeye bakmak için boyun uzatmak.
ŞÜRB
İçme. İçilme.
ŞÜREBE
Çok içen. Çok içici olan.
ŞÜREF
(şerefe ve şürfe. C.) şerefeler.
ŞÜREFA
(Şerif. C.) Şerifler. Hazret-i Hüseyin Radıyallahü Anh vasıtasiyle Peygamberimiz (A.S.M.) soyundan gelenler. * Şerefliler. Allah (C.C.) yolunda sabır ve sebat ile devam eden temiz insanlar.
ŞÜREKA
(şerik. C.) şerikler, ortaklar.
ŞÜRR
Ayıp. * Yayıp döşemek. * Kurutmak için güneşe sermek.
ŞÜRRUF
Ters ve balçık taşımada kullanılan ve tezkere denilen âlet.
ŞÜRSE
Papuç. Nâlin. Ayakkabı.
ŞÜRSUF
(C.: Şerasif) İyeği kemiğinin yumuşak kısmı.
ŞÜRŞUR
Yund kuşu dedikleri kuş.
ŞÜRTA
(C.: Şurat-Şuratâ) Malı mülkü ile tanınan meşhur bir kimse. * Askerin önünde yürüyüp düşman ile evvel cenk eden taife. Öncü kuvvet.
ŞÜRU'
Başlamak. (Bak: şuru')
ŞÜRUH
(Şerh. C.) Şerhler, açıklamalar.
ŞÜRUK
Tulu' etmek, doğmak.
ŞÜRUR
(şerr. C.) şerler. Kötülükler.
ŞÜRUT
(Bak: şurut)
ŞÜS
f. Akciğer.
ŞÜST
f. Yıkama.
ŞÜSTE
f. Yıkanmış.
ŞÜSU'
Uzak olma. * Ayakkabıya kayış tasma takma.
ŞÜSUB
Atın ince ve zayıf olması. * Şiddet.
ŞÜŞ
f. Karaciğer.
ŞÜTUM
(şetm. C.) Küfürler, sövmeler.
ŞÜTUM-İ GALİZA
Galiz ve kaba küfürler.
ŞÜTÜR
f. Deve.
ŞÜTÜR GÜRBE
f. "Deve ile kedi" : İyilik fenalık; münasebetsiz, karışık; iyi ile kötü.
ŞÜTÜRBÂN
f. Deveci. Deve çobanı.
ŞÜTÜRBÂR
f. Bir deve yükü kadar olan ağırlık.
ŞÜTÜRDİL
f. Deve huylu, kinci, inatçı.
ŞÜTÜRGÂV
f. Zürafa.
ŞÜTÜRLEB
f. Deve dudaklı. Dudağı deve dudağı gibi sarkık olan kimse.
ŞÜTÜRMÜRG
f. Devekuşu.
ŞÜTÜRPÂ
f. Deve ayaklı. * Kekik otu.
ŞÜUBİYYE
Arabiyi acemden faziletli saymayan bir taife.
ŞÜUN
(Bak: şuun)
ŞÜUNÂT
(Bak: şuunât)
ŞÜVAYE
Büyük nesnelerin küçüğü. * Kıt'a.
ŞÜVAZ
(Bak: şuvaz)
ŞÜYU'
Herkes tarafından duyulmuş, öğrenilmiş. * Yayılma, şayi' olma.
ŞÜYUH
(Şeyh. C.) Şeyhler. İhtiyarlar.
ŞÜZAM
Tuz. * Akrep ve arı dikeni.
ŞÜZUB
Davarın ince belli olması.
ŞÜZUR
(Şezre. C.) Süs eşyası olarak kullanılan altun veya inci gibi şeyler. * İşlenmemiş madenin içinden toplanan altın parçaları.
ŞÜZUZ
(Şâzz. dan) Kaide ve kanun dışı kalmak. Yalnız kalmak. * Karşı olmak, muhalif olmak.
ŞÜZZAZ
Müteferrik, perâkende, parçalanmış, dağılmış. * Az olan cemaat. Kabilenin haricinde kalan.