Sonbahar..

Yalniz kalmistim simdi... zafer bendeydi. Simdiye kadar yapmis oldugum en cetin savasti bu. Kazandigim da ilk zafer. Ilk onceleri kendi kendime gulumsuyor, sevincten ucuyordum. Ama, bu atesli kivancin yurek vuruslarimi hizlandirmasiyla sondurmesi bir oldu. Omrumde ilk olarak oc almanin tadini duyuyordum. Bu, ilk icildigi zaman kani kaynatip basi donduren kokulu bir saraba benziyordu. Sonradan agzimda biraktigi pasli, madeni, buruk lezzet bana zehirlenmisim gibi bir duygu verdi...

İnsanlar beni anlamıyorlardı. Hiçbir zaman hiçbir insan beni hissedemedi... İçimde var olan gerçek 'ben'i ortaya çıkaramadım, kimseye açamadım... Sonbaharlar hep hüzünlü, yağmurlar üzgün üzgün yağıyor... Kalbim kırık, paramparça olmuş bir hayatla mücadele ederek ayakta durmaya çalışırken sarı yapraklar arkadaşlık ediyor yüreğime...

Radyolu saat çaldığında, düşünde boşlukta asılı, uzun bir merdiven görüyordu. Saat tam altıydı. Luisa gözlerini açtı ve uzun zamandır tırmanmakta olduğu merdivenin görüntüsü bir iki saniye daha gözlerinin önünden silinmedi. Duvarları ve çatısı olmayan bir yapının iç merdiveniydi bu...

begenmene sevindim jeriko sonbahar herzamn gösterişili gelmiştir bana..