Yalnızım diyordun?
Dudaklarından buruk kelimeler düşüyordu kalbe giden yolda. Çöl ortasındayım alevler sarıyor ruhumu. Semanın sonsuzluğunda bulutlar yok. Dağların zirvelerinden bir serin esinti gelmiyor ey yar. Gözlerim yorgun düştü bugünde yollarına bakmaktan. Mecalim kalmadı yürümeye. Ve bir çöl fırtınası başladı şimdi. Sahipsiz kum taneleri uçuşurken rüzgârda bende savruluyorum bilinmeyen derin dipsiz kuyulara. Söyle şimdi yalnız olan kim?
Susma sevgili konuş artık çatma kaşlarını. Bil ki seni bekliyorum yorgun kollarım kavuşsun sana diye ve tutuşsun ruhum sen sarmışken beni yeniden. Tükenmeyen bir umutla bekliyorum seni. Hiç mi hiç tükenmeyecek bir ümitle umutla... Senden her haber getirene bende ne varsa vereceğim ey yar. Kimseye verecek bir şeyim kalmayıncaya kadar... Her elemime bir merhem var güzel gözlerinin bakışlarında ey yar..
