Yeşil gözlü kedi Limon

Yeşil gözlü kedi, Limon, küçük ve bakımsız bir kasabanın kenarında, eski bir tahta kulübenin altında yaşıyordu. Tüyleri, uzun süre güneşe maruz kalmış saman rengine çalmış, ince ve pofuduktan uzaktı. Ama gözleri... Gözleri zümrüt yeşiliydi, parıltılı ve derin, insanın içini gören bir bakışa sahipti. Limon, kasaba halkının çoğunun görmezden geldiği bir kediydi. Onun varlığına alışmışlardı, sanki kasabanın unutulmuş, sessiz bir parçasıydı.



Limon’un en sevdiği şey, kasaba meydanındaki büyük çınar ağacının altında gün batımını izlemekti. Güneş batarken, çınarın dalları arasında altın ve kızıl tonları dans eder, göz kamaştırıcı bir ışık şöleni yaratırdı. Limon, bu anlarda tüm dünyayı unutur, yalnızca o anın büyüsüne kapılırdı. Ama Limon yalnız değildi. Onu, kasabanın en yaşlı kadını olan Bayan Elma görürdü. Bayan Elma, diğerleri gibi Limon'u görmezden gelmezdi. Her gün ona biraz süt bırakır, uzaktan onu okşar gibi yapar, yeşil gözlerinin derinliklerinde gizlenen hikayeyi anlamaya çalışırdı.

Bir gün, kasabaya yeni bir adam geldi. Adı Ceylan’dı ve esrarengiz bir havası vardı. Ceylan, eski bir arabayla geldi ve kasabanın kenarındaki terk edilmiş bir eve yerleşti. Limon, Ceylan’ı ilk gördüğü andan itibaren onunla özel bir bağı olduğunu hissetti. Ceylan, Limon'un aksine kasabanın gürültüsünden kazanmış biriydi. O gizemli bir adamdı; saatlerini okuyarak ve bahçesinde garip bitkiler yetiştirerek geçiriyordu.

Ceylan, Limon'a yaklaşırken kedinin hiç kaçmamasına şaşırdı. Çoğu kedi ondan uzak duruyordu; hatta korkuyorlardı bile. Ceylan, elini yavaşça uzattı ve Limon, tereddüt etmeden elini okşadı. O günden sonra, Limon Ceylan'ın ayrılmaz arkadaşı oldu. Ceylan’ın eski arabasının kaputunda uyurdu, bahçesinde oyun oynar, geceleri ise evine gizlice girer, Ceylan’ın yanında sıcak yatağında uyurdu.

Bir gün, Ceylan Limon'a bir küçük, parlak yeşil taş verdi. Taş, Limon'un gözlerinin yeşiliyle aynı tona sahipti. Limon, taşı pençelerinin arasında tuttu. Taşı tuttuğu an, garip bir ışık yayıldı ve Limon, geçmişini gördü. Küçük bir yavruyken, şehre ait lüks bir malikâne bahçesinde büyüdüğünü gördü; çok sevilip şımartılıyordu, oyunları bittiğinde uyuduğu yumuşak yatağı ve sevgisini asla eksik etmeyen sahibini... Daha sonra, bir fırtınalı gecede kaybettiği, sevilen yuvasından; daha sonra terk edilişini ve kendi başının çaresine bakışını gördü.

Bu, Limon için acı bir gerçekti ama aynı zamanda onu, terk edilmiş hissettiren kasabanın kendisini anlamaya daha yakınlaştırmıştı.

Ceylan, Limon'un geçmişini görünce anladı. Limon'un üzgün görünümüne ve ürkekliğine sebep olan herşeyi anladı. Her şeyin kendi kendisine bakması ile çözülebileceğini hatırlatmak istedi; kimseyi değiştirmek mümkün değildir. Limon ise kendi geçmişinde kaybettiklerine üzülmekle kendi zamanını heba etmenin doğru olmadığını düşünüyor, geleceği düşünmeye karar verdi.

Birlikte, eski eve yeni bir hayat verdiler. Ceylan bitkileriyle ilgilenirken, Limon bahçesinde koşturup oyun oynuyordu. Onlar, kasabanın unutulmuş köşesinde sessiz bir dostluk kurmuşlardı; bir insan ve yeşil gözlü bir kedi… Birbirlerine ihtiyacı olan iki yalnız kalbin büyülü bir hikayesi başlamıştı. Ve Limon, artık yalnız değildi; dostluk ve sevginin onu sardığını hissediyordu. Yeşil gözlerindeki parlaklık artmış, yaşam ona yeni bir anlam kazandırmıştı. Kasaba sakinleri ise, sessizliğe ve yeşilliklere bürünmüş bu hikayenin sadece dış görünüşünün farkında olup gerçeğini anlamıyorlardı...

Ne kadar güzel bir hikaye! Limon'un yeşil gözleri ve onunla kurulan özel bağ, gerçekten dokunaklı bir şekilde anlatılmış. Limon'un geçmişiyle yüzleşmesi ve geleceğe umutla bakması çok etkileyici. Ceylan'ın Limon'a rehberlik etmesi ve yeni bir hayata başlamaları da çok duygusal bir dönüm noktası. Bu dostluğun ve sevginin kasabanın sessiz köşesinde nasıl büyüdüğünü okurken içim ısındı. Gerçekten büyülü bir hikaye, teşekkürler!