Bir hüznün ortasın da, kırgınlıklar cam kesiği olup içimi kıyıyor.
Farkında olmadan güçlü yanlarımı ateşe veriyor, o yangında küle dönüyorum.
Durup düşünülmeden edilen onca lafı yutkunamıyor, boğulmaya ramak kala derin nefeslere bırakıyorum
Dilime susmuşlukları yamalayıp, anlatmak istediklerime ket vuruyorum.
Bir ölüm seçiyorum kendime, yeniden doğmak için.
İçim de büyüyen öfkeyi, rüzgara bırakarak gidiyorum.
Soysuz yarınlara, gülümsemeler dikiyorum dudaklarıma.
Ne kadar yara varsa , kazıyorum içimden acımasızca.
Yetmiyor!
Yarım kalmışlıklar süslüyor kalbimi, özlemediğim bir acının ortasında .
sımsıkı sarılıyorum umutsuzca.
Göz kapaklarıma tonlarca yük biniyor, taşıyamıyorum.
Ruhumu derin uykuların koynuna , kendimi bir çukura itiyorum.
Hayatımdan insanlar, insanlardan ben geçiyorum...