14.22
Bazen ne çabuk alışıyor insan yokluguna alışamam dediklerine.
Gün geliyor, aklından çıkar-a-madığını , biraz olsun hatırlamak için zorlanıyor.
Ne garip. Sayfalarca adını haykırdığım acıların birgün son bulacağına olan inancım gibi elbet birgün ,
Mutlu olamayacagıma olan inancımın son bulmasını temenni ederken buluyorum kendimi.
Belki bir gün he?
Buraya nereden geldik inan bilmiyorum, günlük parçası.
Bu yoğun duygular da nereden sükun etti de , üşüştü aklımın en kuytularına?
Boşver.