Hayat Memat Meselesi

Kapat kapıyı. kapat, içeri hayat girmesin içeri yalanlar girmesin.
İhanetler, ihtiraslar, oyunlar, maskeler girmesin içeri.
Çünkü burada yalnızca sevdan oturuyor. Hayatın içinde soluk alamayan, kendine kalbinde bir yer bulamayan sevdan oturuyor bu evde.
Bak, bu ev benim yüreğim. Ne zaman kalbinden kovulsam, ne zaman hayatın ortasında öyle hazırlıksız, öyle savunmasız, öyle yapayalnız kalakalsam gelip sığındığım bu dört duvar benim yüreğim.
Burası aşkımın mabedi.
Burası sensizliğimin kalesi. Burası deliliğim…
Burası baştan ayağa sensin, sevgilim.

Seninle içelim sevgilim. Sonra sarhoş olayım, ama sen olma!
Beni sırtına al, bacaklarımı beline bağlayayım.
Ellerimi boynundan sallayayım ve gözlerimi kapatırken başımı o sıcacık ensene yaslayayım.
Sonra usulca konuşmaya başla…
Beni anlat! Beni bana anlat. Bende sesini tek kulağımla buğlu şekilde duyayım istiyorum.
Seninle uyumayı çok istiyorum mesela ama sarhoşken uyumayalım hep gezelim.
Beni şarap çabuk çarpar ve tüm gerçekleri ağzımdan duyabilirsin.
Sana karşı o kadar sahiciyim ki ve o kadar çok rahatım ki, herşeyimi öğren istiyorum.
Sarhoş olmak seninle tüm saçmalıkları yapıp, seni eğlendirmek istiyorum.
Sonra şebekliğime dayanama ve beni öp o an İstanbul bizi kıskansın istiyorum.
BEN HAYATIMDA SADECE Bİ KEZ SENİNLE SARHOŞ OLMAK İSTİYORUM.

Yollanamayan mektuplar gibidir bazı aşklar. Sessizce başlar sessizce biter.
Belki hiç başlamaz. Hiç kimsenin haberi olmaz. Kişi kendi içinde yaşar dışarı belirli etmeden.
Hiç yazılmamış sonu hiç bilinmemiş hikayeler gibidir.

Gizliliğe gömülmüş bir nesne olarak kaldım senin dudaklarında,
ne olur çıkarsana suskunluğundan beni.

Şendim, şendim ben,
Kahkaham insanları ürkütürdü!

Rahmettir duadır aslını araya söz
göğsüne basan ayağın sahibi kim?
aldığın soluğu kesen
yüzündeki neşenin hırsızı kim?

Geri verin çocukluğumu ,
Yaramazlık yok bu kez .
Kimseye inanmakta yok !
Toz pembe bakma istiyorum yine her şeye ...

Geri verin çocukluğumu ,
Ağlamak yok öyle her şeye .
Söz.
Değmeyen insanlarıda sevmeyeceğim artık !

Bak, söz verdim...

Acısını içtim aşkın,
Hüznüne dokundum
Gökkuşağı gibi değildi renkleri
Siyahında boğuldum
Yoruldum hep yoruldum
Kime tutunduysam yaralı kanadımla
Yalanlarında kayboldum
Masum bir çocuk bakışıyla geçtim
Aşkın kör gözlerinden
Yüreğimi büyüttüm,
Düşler yetiştirdim minik avuçlarımda
Ağlamayı öğrendim,
Gülmeyi unuttum.
Hırçın denizlerde,
Boşa kürek çektim hep
Yalnızlığın kıyısında,
Unutulan bir liman gibi
Bekledim, durdum
Nereye gittiğini bilmeyen bir yolcunun
Sessizliğinde geçti hayatım
Aşkı bulayım derken,
Yolumdan oldum.
Korkularım büyüdü aşkın kollarında
Sessizlik parladı içimde,
Bir yakamoz gibi
Üç kuruşa yalnızlığa sattı
Gülen suretimi
Ne bana gösterdi kendi yüzünü,
Ne güldürdü benim yüzümü
Yar olmadı bana hiç
Seslendim ses vermedi
Sonunda sustum
Ve bir akşam üstü
Aşkı sırtından vurdum!.......
Ya da sırtımdan vuruldum!...

Sensizliği yaşadım
Çaresizim aşkınla
Haksızlığa uğradım
Duygularım isyanda
Sensizlikten yoruldum
Haksızlıktan usandım
Bin defa kırdın beni
Bir sana kıyamadım

Olur da gelmezsen,

Ölür de karşılaşamazsak,


Bil, sevdim.....